Ένας χρόνος Μεταξύ μας. Ταξίδι στις λέξεις και στη ζωή.
Ένας χρόνος Μεταξύ μας. Ταξίδι στις λέξεις και στη ζωή.
Χαίρετε. Ένα χρόνο πριν γεννήθηκε το Μεταξύ μας. Λένε ότι οι αριθμοί είναι ο καλύτερος τρόπος να πεις ψέμματα ή έστω μισές αλήθειες. Ισχύει. Οι δέκα χιλιάδες κόσμου που μας ακολουθεί, τα χιλιάδες άρθρα που γράφτηκαν, οι δεκάδες μόνιμοι και φιλοξενούμενοι αρθρογράφοι λένε τη μισή αλήθεια. Τι δεν λένε; Κανένας αριθμός δεν μπορεί να αποτυπώσει τη δύναμη της ψυχής και της παρέας. Στον ιστότοπο αυτό αναγνώστες και αρθρογράφοι είμαστε μια παρέα που μοιραζόμαστε λέξεις, ιδέες, συναισθήματα και στιγμές.
Ξέρετε κάτι; Οτιδήποτε μοιράζεται δεν πεθαίνει. Οι άσχημες και οι καλές στιγμές μας συνοδεύουν. Γιατί, κακά τα ψέματα σε αυτόν τον χρόνο δεν υπήρξαν όλα ιδανικά. Υπήρξαν οι αναποδιές, οι στραβές, οι άσχημες στιγμές. Ένα στέκι είναι το Μεταξύ μας που απαρτίζεται από ανθρώπους με σάρκα και οστά που έχουν αρετές και πάθη. Εσείς που μας διαβάζετε και σχολιάζετε αυτό στηρίξατε εξάλλου. Την γήινη ειλικρίνεια μας.
Το βασικό στοίχημα που είχε βάλει το Μεταξύ μας να είναι ένα πολυθεματικό αυτοδιαχειριζόμενο στέκι ιδεών και συναισθημάτων θεωρώ ότι το πέτυχε. Το πέτυχε χάρη σε εσάς τους αναγνώστες, στους αρθρογράφους που έχουν παραμείνει αλλά και αυτούς που έχουν αποχωρήσει και στο δίδυμο της αρχισυνταξίας. Προσωπικά σας ευχαριστώ όλες και όλους για την ανιδιοτελή προσφορά σας που κατέστησε το Μεταξύ μας μια νησίδα αξιοπρεπούς ανάσας στη δύσκολη καθημερινότητα.
Και τώρα τι; Το ταξίδι θα συνεχιστεί με κείμενα που θα σας ενδιαφέρουν ή και όχι, με αρθρογράφους να μένουν, να έρχονται ή και να φεύγουν. Όπως γίνεται και στη ζωή. Ιδέα δεν έχω που θα βγάλει αυτό το ταξίδι. Κάποτε πήρα ένα μάθημα που είναι αισιόδοξο μαζί και μελαγχολικό. Μουντό πρωινό Σαββάτου. Μπαίνω στο τρένο για Πειραιά. Τον βλέπω μοναχικό, αποστεωμένο να κρατάει νευρικά τον στύλο και όλος αγωνία να κοιτάει έξω. Φθαρμένα ρούχα, ατημέλητα γένια και δύο γαλάζια μάτια.
Ο Φιοντόρ του βαγονιού κοιτάζει πέρα από το νοτισμένο έδαφος με τους αρχαίους κίονες του Θησείου. Κοιτάζει όλος αγωνία. Συλλογίζομαι πόσες φορές έχω φλερτάρει με τη συντριβή ευρισκόμενος στην κάτω μεριά της ρόδας. Την αγωνία και τη ματιά στο άπειρο μακριά από τη μνήμη και την ελπίδα. Μουντό πρωινό Σαββάτου. Ο Φιοντόρ του βαγονιού, κίονες πεσμένοι και σκέψεις. Όλα ασύνδετα, όλα τυχαία, όλα ζωή. Διαβάστε για αυτήν, γράψτε για αυτήν μα κυρίως ζήστε την.
Τα σέβη μου.
Λουκάς Αναγνωστόπουλος
Μου αρέσει η γραφή και η έννοια της παρέας. Οι στιγμές που μοιράζεσαι, οι λέξεις που γίνονται ιδέες και αισθήματα. Οι άτακτες ερριμμένες σκέψεις μου μετατρέπονται σε λέξεις με την ελπίδα ότι ιδέες που μοιράζονται δεν πεθαίνουν ποτέ.
