Ο γυρισμός σου, η πιο όμορφη γιορτή
Η ώρα τρεις το βράδυ και ένας Θεός ξέρει πόσες μουτζουρωμένες κόλλες χαρτί έχω πετάξει στο πάτωμα μέχρι να βρω κατάλληλες λέξεις να σου περιγράψω πως κυλάει η ζωή μακριά σου. Ψάχνω λόγια απλά, όπως αυτά που σου αρέσουν. Σιχαινόσουν πάντα τις βαρύγδουπες κουβέντες.
Θα στο πω απλά λοιπόν. Μου λείπεις ρε γαμώτο. Άδειασε η ζωή μου. Έμεινε κενή από τη μια μέρα στην άλλη. Όσο και να προσπαθώ να κατανοήσω αυτό σου το φευγιό δεν τα καταφέρνω. Προσπαθώ πολύ αλήθεια! Δεν μπορώ, όμως, να καταλάβω πως γίνεται δύο άνθρωποι που μοιράστηκαν τόσες σκέψεις, λέξεις, αγκαλιές, φιλιά και όνειρα γίνανε ξαφνικά ξένοι. Απλοί γνωστοί. Με τυραννάει αυτή η σκέψη. Ήρθες, μου έμαθες από την αρχή την έννοια της δυνατής αγκαλιάς, σαν να ήμουνα μωρό και να μάθαινα από την αρχή τον κόσμο και μετά άφησες την αγκαλιά αυτή άδεια. Κρυώνω συνέχεια. Τίποτα δεν είναι ικανό να με ζεστάνει πέρα από το σώμα σου. Υποφέρουν τα χέρια μου. Στην αναμονή και αυτά για να σε αγγίξουν. Το ίδιο και τα μάτια μου για να σε δουν. Το ίδιο και τα χείλη μου για να σε φιλήσουν.
Για λίγο έφυγες είπες. Θα έρθεις πάλι είπες. Εγώ εδώ είμαι. Θα σε περιμένω. Μέχρι τότε θα έχω τη ζωή μου σε παύση. Θυμάσαι τι σου είχα πει; Ότι εγώ αγκαλιάζω, όχι μόνο εσένα αλλά και όλα σου τα χρόνια πριν σε γνωρίσω, όλα σου τα πάθη και τα λάθη, όλες σου τις κακές στιγμές και τα ελαττώματά σου, όλες σου τις παραξενιές και τις αδυναμίες σου, τους φόβους και τις μανίες σου. Ότι εγώ σε αγκαλιάζω, όχι μόνο όταν έχεις το κανονικό σου σχήμα αλλά και όταν παίρνεις το σχήμα σκοτεινιασμένου ουρανού, άγριας θάλασσας και παιδιού που κουλουριάζεται φοβισμένο στην ποδιά της μάνας του. Ότι έχω μια τεράστια, ανεξάντλητη αγκαλιά για να χωράνε μέσα όλες οι εκδοχές σου. Και οι καλές και οι κακές. Μια αγκαλιά που χωράει μέσα της τις απουσίες σου και κάθε σου φευγιό. Αφού σ΄αγαπάω. Δεν το μπορώ να είμαστε μεταξύ μας ξένοι.
Θα την περιμένω αυτή την επιστροφή. Εδώ θα είμαι. Και σου υπόσχομαι ότι θα την αγκαλιάσω και αυτή σφιχτά. Γιατί θα είναι η πιο όμορφη γιορτή που έχω ζήσει…
Εύα Κοτσίκου
Είμαι η Εύα και ζω στον δικό μου ονειρόκοσμο ο οποίος αποτελείται από χαρτιά, μολύβια και λέξεις. Μεγαλωμένη στην πιο μποέμ συνοικία της Αθήνας, τα Πετράλωνα, δεν θα μπορούσα παρά να είμαι λάτρης του Κέντρου. Αγαπώ να βολτάρω στα Αθηναϊκά στενά, τους καλλιτέχνες και την ποίηση του δρόμου, την ποίηση γενικότερα, τη σοκολάτα και τα χαμόγελα στα χείλη των ανθρώπων.
Δηλώνω αιώνιο παιδί και πιστεύω ότι η ευγένεια, η θετικότητα και η καλοσύνη μπορούν να μαλακώσουν και την πιο σκληρή καρδιά. Γελάω δυνατά και συγκινούμαι εύκολα. Γράφω παντού, όπου βρω, ακόμα και σε χαρτάκια για τσιγάρα και ας μην καπνίζω. Μπορώ να εμπνευστώ ακόμα και από έναν κόκκο άμμου. Λατρεύω τα τραγούδια και τα ταξίδια, ειδικά αυτά που κάνω πάνω σε χάρτινα καράβια... Είμαι η Εύα και στόχος μου είναι να σας πάρω μαζί μου στα ταξίδια αυτά...
