Μόνο γιατί μου χαμογέλασες
Τα βήματα μου με οδήγησαν μποστά από την θάλασσα.
Τα μάτια μου δεν την χόρταιναν. Ήταν τόσο όμορφη.
Ή μήπως εγώ ήμουνα τόσο χαρούμενη;
Ένας σμήνος ξεχασμένα αισθήματα εισέβαλαν στον ουρανό μου.
Φτερούγισαν μπρος στα μάτια μου σαν να ήτανε πουλιά.
Κάθισαν χωρίς πολλά πολλά στις πρώτες θέσεις της καρδιάς μου.
Και αυτή η έρμη η καρδιά, με μιας αναθάρρησε και πήρε τα πάνω της και άρχισε να μου κάνει χαρούλες.
Αυτή η καρδιά με τα ραγισμένα κομμάτια, τους επιδέσμους και τα τσιρότα θαρρείς πώς με μια μόνο
κίνηση πέταξε από πάνω της το μωλωπιασμένο παρελθόν και άρχισε να χορεύει.
Και όλα αυτά μόνο και μόνο γιατί μου χαμογέλασες ! Ε ρε κουτή που είναι η καρδιά …
Μικρή ήθελα να γίνω δημοσιογράφος. Κάπου στην πορεία θα χάθηκα φαίνεται. Ίσως, εν μέρει, να φέρει ευθύνη η κυρία Φι που δεν εκτίμησε στο γυμνάσιο το κειμενάκι μου με το λεωφορείο και δεν το άφησε να κάνει ποτέ του έστω μια γύρα. Η αλήθεια είναι πως μου τα τσαλαπάτησε τότε τα φτερά. Δεν βαριέσαι ! Τα έπιασα χρόνια μετά και πήρα με κόκκινες κλωστές να τα μπαλώνω!
Λένε πως τα όνειρα εκδικούνται αν μένουν ανεκπλήρωτα. Ωραία λοιπόν! Θα το πληρώσω το τίμημα… υφαίνοντας ιστορίες με νήματα στα χρώματα του ήλιου. Από το ξημέρωμα μέχρι και τη δύση του.
