Θα γράφω μέχρι την τελευταία ανάσα μου
Άναρχες σκέψεις περιπλανώνται στους δρόμους του μυαλού μου.
Ασυμμάζευτες, ατημέλητες ψάχνουν αδιάκοπα τρόπο
να δραπετεύσουν απ’ τα στενά του νου μου.
Όταν αφήνομαι έρμαιο στις προθέσεις τους
ξεχύνονται ωσάν ρυάκια
που μετατρέπονται σε μεγαλεπήβολους ποταμούς
αποκωδικοποιώντας τα ανώριμα συναισθήματα της καρδιάς μου
και αποτυπώνονται σαν νότες
στο πεντάγραμμο της ψυχής μου.
Όταν τις καταπιέζω
απαγορεύοντας τους αυστηρά την έξοδο
από την καταχνιά της ασυνειδητότητας,
με εκδικούνται…
Επιστρέφουν σαν φαντάσματα του παρελθόντος
στοιχειωνοντας κάθε δευτερόλεπτο της ύπαρξης μου.
Δεν δέχονται το “όχι” σαν απάντηση,
ακόμη κι αν τις ικετεύω να με αφήσουν ήσυχη…
Βλέπετε δεν είναι όλες οι ώρες ίδιες,
μερικές φορές απλώς αρνείσαι να σκεφτείς.
Θέλεις να αφεθείς στην ησυχία που σου προσφέρει
η απουσία της σκέψης.
Να βρεθείς τόσο βαθιά σε αυτό το απύθμενο πηγάδι της εκκωφαντικής ησυχίας
που να αμφιβάλλεις ακόμα και για την ύπαρξη σου…
Να μη γνωρίζεις τι είναι αληθινό και τι όχι…
Να ηχεί στ΄αυτιά σου το τραγούδι της μοναξιάς…
Το ξέρω πως η επιθυμία μου δεν είναι εφικτή.
Δεν υπάρχει κάποιος διακόπτης
που να μπορείς να κατεβάσεις
και μαζί του να κλείνουν ήχοι, σκέψεις, συναισθήματα…
Δεν υπάρχει κάποιο μαγικό κουμπί
που να μπορείς να πατήσεις
και να διαγράφεται αναίμακτα
ο πόνος, η θλίψη κι η δυστυχία…
Δεν υπάρχει κάποιος μοχλός
να τραβήξεις
και ακαριαία να βρεθείς στην αρχή της ζωής σου,
πριν οι συνέπειες των πράξεων σου
διαγουμίσουν κάθε ελπίδα ευτυχίας…
Μου πήρε καιρό ,αλλά αποδέχτηκα τις σκέψεις μου !
Είναι θραύσματα της ψυχής μου,
άρρηκτα συνδεδεμένες με την ευδαιμονία μου,
κομμάτι της ζωής μου…
Οι σκέψεις μου καθοδηγούν τις λέξεις μου
κι οι έξεις μου τροφοδοτούν τις σκέψεις μου!
Ένας κύκλος η ζωή
κι εγώ στο κέντρο του
να ισορροπώ μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας
ελπίδας και δυστυχίας
πίστης και απογοήτευσης…
Καθημερινός ο αγώνας,
μα δεν υποχωρώ!
Με όπλο μου ένα καλοξυσμένο μολύβι
και για ασπίδα μια λευκή κόλλα
-που περιμένει να τη γεμίσω με λέξεις- θα γράφω !
Θα γράφω για να διαγραφούν οι φόβοι μου…
Θα γραφω για να χρωματίζω τη θλίψη μου…
Θα γράφω για να πραγματοποιήσω τα όνειρα μου…
Θα γράφω για να θρυμματίσω τη δυστυχία μου!
Θα γράφω μέχρι την τελευταία ανάσα μου,
αφού η γραφή με τροφοδοτεί με οξυγόνο.
Εκείνη με σκοτώνει
κι εκείνη με ξαναγεννά…
Παιδί της γραφής εγώ,
παιδιά δικά μου τα γραπτά μου !
Scripta manent
-τα γραπτα μένουν- λένε…
Μα δε μένουν μόνα τους !
Συγκατοικούν μαζί με
τις σκέψεις,
τους φόβους ,
τα συναισθήματα,
τις σαθρές ελπίδες,
τα ανολοκλήρωτα όνειρα ,
τα πάθη,
τα λάθη…
Ξενιτεύονται νωρίς από την ψυχή
και εγκαθίστανται μόνιμα
σε
μία
κόλλα
χαρτί
που αποκαλούν σπίτι τους !
Φιλίνα Ιγνατιάδου
