Για το πολυπόθητο “μαζί”
Αυτό το “μαζί” τραγούδια γράφτηκαν. Καρδιές σιγοτραγούδησαν. Ποιήματα μελοποιήθηκαν. Έργα γράφτηκαν. Ζωγραφιές σε ασπρόμαυρο φόντο με μια κόκκινη πινελιά.
Αυτό το μαζί,που ακούστηκε αργά τη νύχτα σε ένα κρεββάτι με τσαλακωμένα σεντόνια μούσκεμα από ιδρώτα και έρωτα.
Το μαζί που άλλους χώρισε για να υπάρξει ένα άλλο και ένα που ένωσε κάποιους εφ’ όρου ζωής.
Μίλησε μου για αυτό το μαζί. Πες μου πώς είναι.
Πως είναι να νιώθεις πως ότι κι’αν συμβεί έχεις τον άνθρωπο σου κοντά; Μίλησε μου για αυτή την ισχύ εν τη ενώσει που κάνει τους ανθρώπους μια γροθιά εναντία στα δύσκολα.
Πες μου για αυτή την ευχή που μόλις μου έδωσες να ακόμα εγώ δεν έχω νιώσει.
Αυτό το μαζί του πρωινού κάπου μακρυά από τη καθημερινότητα πού έρχεται να ξεσφίξει τη γροθιά,να χαλαρώσει τους μαχητές και να γίνει κούρνιασμα αγκαλιάς.
Αυτό το μαζί που σε κάνει δημιουργό ζωής. Να θέλεις να έχεις την ευθύνη ενός άλλου ανθρώπου που θα γεννηθεί από αυτό.
Θέλω να καταλάβω το μαζί που όταν ο πόνος χτυπά, ο ένας κλαίει και ο άλλος βαστάει τα δικά του δάκρυα για να μη πονέσει πιο πολύ ο άλλος.
Αυτό το μαζί που γίνεται η προέκταση του εαυτού σου.Η συνέχεια της σκέψης σου.Τα χούγια τα κοινά.
Η υποχώρηση στον τσακωμό για να μην ταρακουνηθεί και κλονιστεί η ένωση.
Αφήγησου μου πως είναι να χαϊδεύεις τις ρυτίδες στο πρόσωπο αυτό το αγαπημένο που πια με το πέρασμα των χρόνων έχει γίνει δεύτερο εσύ.
Με φόβιζε πάντα το μαζί.
Δεν το πίστεψα ποτέ.Δεν πίστεψα πως οι άνθρωποι έχουν μέσα τους τόση δύναμη. Γιατί απαιτεί δύναμη το μαζί.
Δεν είναι μια λέξη μόνο να την λες.
Πες μου λοιπόν για το μαζί που ακόμα και τα χρόνια κι’αν περάσουν, στα δικά σου τα μάτια ο άνθρωπος σου θα είναι πάντα ο ίδιος.
Έλα φτιάξε ένα καφέ και ξεκίνα να μου λες. Τι κι’ αν μεγάλωσα, μου αρέσουν ακόμα τα παραμύθια.
Ιωάννα Νικολαντωνάκη