Τα λέμε…
Ίσως, η χειρότερη φράση που δημιουργήθηκε ποτέ.
Δύο λέξεις,
που γεννούν προσδοκίες,
πλάθουν όνειρα,
επιτάσσουν παρουσίες.
Τι θα πει «τα λέμε» ;
Τι είδους άτυπη υπόσχεση συγκρατείται ανάμεσα στις δύο αυτές λέξεις;
Όρκος σιωπηλός,
η καταπάτηση του οποίου προκαλεί
απερίγραπτο
πόνο…
Στυγνός δολοφόνος συναισθημάτων.
Πόση ουσία –ανοησία- να χωρέσει ένα κενό;
Πόση θλίψη κρατάει στα σπάργανα της αυτή η απουσία;
Τι θα πει «τα λέμε»;
Πώς να πούμε όσα απαγορεύεται να ειπωθούν;
Πώς να εκφράσουμε τα ανομολόγητα αισθήματα μας;
Στην τελική τι να πούμε;
Τι ενδιαφέρον τρέφει η έλλειψη;
Τι σημαίνει «μου λείπεις»;
Από εδώ και πέρα, δεν τα λέμε!
Το χάσμα, αγεφύρωτο…
Το κενό, αδυσώπητο…
Το μαχαίρι,
σταθερά μπηγμένο, εκεί,
αριστερά από το στήθος,
σε ένα όργανο που δεν ακούει ποτέ την λογική
κι ονομάζεται «καρδιά»…
Δεν έχω τίποτα να πω πια.
Τα είπαν όλα οι λέξεις μου
και κυρίως, αυτές που δεν είχα ποτέ την ευκαιρία να εκφέρω!
Φιλίνα Ιγνατιάδου
