Κοιτάς που γελώ και τη χαρά μου ζηλεύεις.
Μα δεν ξέρεις..
Δεν ξέρεις ότι είμαι ένας παλιάτσος ακόμα.
Ένας, ανάμεσα στους πολλούς, που άλλοτε γίνεται θέαμα κι άλλοτε θεατής.
Γιατί, αυτό είμαστε όλοι.
Ένα τσίρκο με θηρία και παλιάτσους, με πρωταγωνιστές και θεατές που εναλλάσσουν τους ρόλους τους.
Μη με κοιτάς που γελώ και μη ζηλεύεις τη χαρά μου.
Για άμυνα πρόκειται..
Και για φυγή..
Δεν το καταλαβαίνεις;
Τοίχους γυάλινους χτίζω κάθε τόσο, τον πόνο να κρατάω σε απόσταση.
Καράβια χάρτινα σκαρώνω, να ‘χω κάτι να σαλπάρω αλάργα από τον εφιάλτη.
Μα οι τοίχοι σπάνε, θρυματίζονται άτσαλα και με ματώνουν.
Και τα καράβια βουλιάζουν, με παρασέρνουν μαζί τους στα απύθμενα σκοτάδια και με πνίγουν.
Μη με κοιτάς που γελώ!
Δε γελώ..
Μόνο δακρύζω, μα λέω τάχα είναι η βροχή.
Λέω πως δήθεν έτριψα το μάτι μου και βούρκωσε.
Λέω πως είναι απ’ το κρεμμύδι που καθάρισα και μου έκαψε τα μάτια.
Ή μια συγκίνηση που πήρα ξαφνικά.
Μη με κοιτάς που γελώ..
Μη με θαυμάζεις.
Μη με ζηλεύεις.
Μη με πιστεύεις, ρε γαμοτο!
Ενα ψέμα είμαι, όπως όλοι!
Κι απεγνωσμένα προσπαθώ από άλλα ψέμματα εκούσια να πιάνομαι, την αλήθεια να ξεχνώ για να αντέχω.
Πολλές φορές, ξέρεις, το πρόβλημα δεν είναι το πόσο βαρύς είναι ο σταυρός, αλλά το πόσο δυσανάλογος είναι με τους ώμους που τον σηκώνουν.
Κι είναι αδύναμοι οι ώμοι μου..
Τα πόδια σέρνονται, δεν έχουν αντοχή.
Κι η πλάτη έχει κυρτώσει.
Κι είναι φορές που λέω δεν πάει άλλο πια.
Νικά η θλίψη.
Κάτω με βάζει και με ποδοπατά,
σα να γυρεύει εκδίκηση να πάρει.
Όμως ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί.
Ένα ακόμα γιατί στα τόσα άλλα αναπάντητα.
Μη με κοιτάς που γελώ!
Δε γελώ..
Απλά σε ξεγελώ!
Ένας παλιάτσος είμαι μόνο κι οφείλω να το κάνω.
Κατερίνα Πανταλέων
Ποιά είμαι; Νομίζω πως μέχρι την ύστατη πνοή θα ψάχνω να το βρω.. Ως γέννημα – θρέμμα της πιο ερωτικής πόλης, είμαι φανατική οπαδός και υποστηρίκτρια της αγάπης και του έρωτα.. Γράφω για όλα αυτά που βλέπω, ακούω και ζω, για όλα όσα ονειρευομαι, για όλα εκείνα που δε θα ζήσω ποτέ.. Γράφω γιατί έτσι ανασαίνω περισσότερο οξυγόνο, γιατί έτσι ξορκίζω καθετί που με πονάει, γιατί απλώς δε γίνεται να μη γράφω.. Ποιά είμαι; Ίσως και να ‘μαι τελικά μία πριγκίπισσα, που κατά λάθος ξέφυγε από κάποιο παραμύθι κι όλο ψάχνει το δρόμο να γυρίσει πίσω σε αυτό..
