Όταν γυρνάω στο σπίτι τα βράδια, ξέρω πως δεν θα έρθεις
Βάζω στο πικάπ το δίσκο της σιωπής να παίζει
Στρώνω πάντα το τραπέζι για δύο
Κάθομαι απέναντι από τη Μοναξιά και τα τσουγκράμε
Μετά την παίρνω και χορεύουμε μαζί ένα ταγκό
Στέκομαι μπροστά από το καθρέφτη και με κοιτάω
Ψάχνω να βρω που πήγαν οι χαρές
Ποια μάγισσα κακιά να μου της πήρε
Παίρνω τη γάτα αγκαλιά και την χαϊδεύω
Της λέω πως όλα είναι καλά και κάνω να σκάσω ένα στραβό χαμόγελο
Μα ξέρω πως το γατί δεν με πιστεύει πια
Μικρή ήθελα να γίνω δημοσιογράφος. Κάπου στην πορεία θα χάθηκα φαίνεται. Ίσως, εν μέρει, να φέρει ευθύνη η κυρία Φι που δεν εκτίμησε στο γυμνάσιο το κειμενάκι μου με το λεωφορείο και δεν το άφησε να κάνει ποτέ του έστω μια γύρα. Η αλήθεια είναι πως μου τα τσαλαπάτησε τότε τα φτερά. Δεν βαριέσαι ! Τα έπιασα χρόνια μετά και πήρα με κόκκινες κλωστές να τα μπαλώνω!
Λένε πως τα όνειρα εκδικούνται αν μένουν ανεκπλήρωτα. Ωραία λοιπόν! Θα το πληρώσω το τίμημα… υφαίνοντας ιστορίες με νήματα στα χρώματα του ήλιου. Από το ξημέρωμα μέχρι και τη δύση του.
