Μονόλογος για δύο
Μη γελιέσαι αγάπη μου.
Μπορεί να νόμιζες μέχρι σήμερα ότι ο χρόνος που κυλάει, είναι υπέρ σου.
Και ότι θα έσπαγα κάποια στιγμή, όπως γινόταν άλλωστε μέχρι τώρα.
Άφηνες τον καιρό να περνάει , πιστεύοντας πως θα επαληθευτείς.
Να ‘μαστε λοιπόν εδώ άλλη μια φορά, να μετράμε αντίστροφα. Εσύ αυτά που δεν έχεις και εγώ αυτά που δεν έδωσα.
Τρομερή αλαζονεία να πιστεύεις πως όλα τα έπραξες σωστά. Στο λέω εγώ, που μέχρι τώρα, πίστευα το ίδιο.
Μετράω και εγώ λάθη ξέρεις. Αν είναι σοβαρά, θα φανούν σύντομα. Ούτε τα δικά σου είναι ασυγχώρητα. Μα πρέπει να σταματήσεις να παίζεις κάποια στιγμή, μεγάλωσες, μεγαλώσαμε.
Αν κάτι μάθαμε στην πορεία, είναι πως η ζωή είναι ένα παιχνίδι και έτσι πρέπει να τη δεις, μα δεν σου επιτρέπεται να παίζεις με τους ανθρώπους. Ειδικά όταν δεν είσαι σίγουρος για το αποτέλεσμα.
Θα μείνεις με την ηδονή της εξαπάτησης και όχι με αυτή που αναζητούσες δήθεν κλαίγοντας.
Νομίζοντας πως κερδίζεις κάθε μάχη κάνοντας τους άλλους να σε λυπηθούν, θα σε λυπηθούν τελικά, ναι, μα όχι για τον λόγο που νομίζεις.
Δεν είναι ποτέ αργά για τον απολογισμό μας, όταν θέλουμε να πάμε παρακάτω.
Αποφάσισα σήμερα, να τον κάνω για τους δυο μας.
Δεν το λες και καλό που αποφασίζω για σένα, μα κάπου διάβασα κάτι που μου άρεσε πολύ: σε σώζω από όσα θα ζούσαμε!
Άλλοι, θα το ΄λεγαν μονόλογο.
Εγώ απλά σου επιστρέφω το μέλλον.
Χρειάστηκε να πω ευχαριστώ στη ζωή όταν μου έδειξε τι έχει αξία τελικά. Ήσουν η αφορμή να γίνω αυτό που είμαι, για αυτό ήρθε η ώρα, να πω ευχαριστώ και σε σένα.
Το μέλλον που προανέφερα, δεν σε εμπεριέχει. Μόνο σαν εικόνα, σαν μορφή σαν όνομα.
Μέτρησα μία – μία τις στιγμές που με έπεισες ότι με αγαπούσες.
Μέτρησα όμως και μία – μία τις στιγμές, που οι πύργοι μου έπεφταν. Γιατί μπορεί κάθε φορά να πρόσθετα στο οικοδόμημα μου, αλλά αγνοούσα τα ψεύτικα θεμέλια.
Μη γελιέσαι αγάπη μου.
Δε μου λείπεις, ούτε σε μετρώ στο κορμί μου. Κάτι μικρά σημάδια σου, έσβησαν και αυτά.
Έμαθα να ξεχωρίζω αυτούς που μάχονται , από τους ψευτοπαλικαράδες. Και αυτό, σε εσένα το χρωστάω.
Πόσα σου χρωστάω τελικά!
Κανένας μας δεν ξέρει το τέλος του.
Μα θα θελα, αν μπορούσα, λίγο πριν το δικό μου, να σου δείξω από τι σε έσωσα!
Γιατί, για το μόνο που είμαι βέβαιη πλέον, είναι πως σε τρόμαξε μια στιγμή, αληθινή, μαζί μου.
«… αύριο ίσως να μην υπάρχει χρόνος.
Αύριο καινούργιες σειρήνες θα πλανέψουν το μυαλό σου.
Αύριο ίσως έρθει καινούργια δίνη.
Ίσως σου δώσουν νέο χώμα να θάψεις το κορμί σου.
Η δική σου κλεψύδρα θα ορίσει τις πράξεις σου.»
* Απόσπασμα από την ποιητική συλλογή « Η νύχτα στα μάτια των δειλών» και το ποίημα «Η δική σου κλεψύδρα»
Μαρία Βουζουνεράκη
Αγαπάω τους ανθρώπους, όσο και τις λέξεις μου.
Τα μουτζουρωμένα και τσαλακωμένα χαρτιά, μοιάζουν με μια συννεφιασμένη ημέρα που περιμένει τον ήλιο να κάνει πρεμιέρα.
Θυμάμαι πάντα τον εαυτό μου να ονειρεύεται και να ελπίζει.
Κάθε τι που ανασαίνει, είναι η δική μου έμπνευση.
Και είναι τόσο όμορφοι οι άνθρωποι, όταν γίνονται λέξεις στα μουτζουρωμένα σου χαρτιά!
