Καινούργια ζωή ναι, μα όχι με κενούς ανθρώπους

Λένε πως για να σηκωθείς ξανά μετά από μια άσχημη πτώση, θα πρέπει πρώτα να έχεις «πιάσει πάτο». Να βιώσεις τον πόνο και τη μοναξιά στο έπακρον, να απομονωθείς, να εκραγείς και να ξεσπάσεις, αδειάζοντας απ’ όλα εκείνα που κατάφεραν να θρυμματίσουν την ψυχή σου, αφήνοντάς έτσι ανεξίτηλα τα σημάδια τους μέσα σου. Και τότε, με τις δυνάμεις που θα σου έχουν απομείνει, να δοκιμάσεις να σηκωθείς και πάλι και να επιστρέψεις έξω στη ζωή, έχοντας αποκτήσει πλέον χώρο στην καρδιά και την ψυχή σου, για μια νέα αρχή. 
 
Βγαίνοντας λοιπόν από μια τέτοια ψυχοφθόρα κατάσταση, ένα πράγμα σίγουρα θα συνειδητοποιήσεις και μάλιστα πολύ έντονα. Κάτι που μπορεί και να το έβλεπες γύρω σου στο παρελθόν, αλλά αρνιόσουν πεισματικά είτε να το δεχτείς είτε ακόμα και να το πιστέψεις, όπως συνήθως συμβαίνει άλλωστε, όταν δεν βιώνεις κάτι προσωπικά. Οι ανθρώπινες σχέσεις έχουν αλλάξει. Κι έχουν αλλάξει πολύ και σε όλα τα επίπεδα. Για να το πω πιο σωστά όμως και για να είμαι ακριβοδίκαιη, εμείς οι ίδιοι τις αλλάξαμε. Εμείς, που τώρα παραπονιόμαστε γι’ αυτό, είμαστε και οι μόνοι υπεύθυνοι αυτής μας της κατάντιας. Απόλυτα και δίχως ελαφρυντικά κατά τη γνώμη μου. 
 
Όλα περιστρέφονται γύρω από την ύλη, το βόλεμα, την καλοπέραση και την αφθονία. 
Και ξέρεις ποια είναι η ειρωνεία; 
Όλα τα παραπάνω, ετούτη την εποχή, για πολλούς δεν είναι κι αυτονόητο ότι υπάρχουν πια. Κι όμως, ακόμα και με την έλλειψή τους, αυτά εξακολουθούν να έχουν τη δύναμη να καθοδηγούν τη ζωή μα και τις αποφάσεις μας πολλές φορές. 
Και καλά, μπορεί μέχρι και πριν από λίγα χρόνια, όλα ετούτα να υπήρχαν και να τα απολαμβάναμε όλοι μας αμέριμνοι, έχοντας κιόλας την πεποίθηση πως το όμορφο αυτό σκηνικό δε θα άλλαζε ποτέ. 
 
Όμως τα πάντα μπορούν να αλλάξουν, γιατί όχι κι αυτά; Όλα ρευστά είναι τελικά. Τι σ’ έκανε να πιστεύεις με τόση βεβαιότητα λοιπόν, πως μπορούμε να παραμείνουμε αλώβητοι για πάντα; Οι ανθρώπινες, διαπροσωπικές μας σχέσεις, επηρεάστηκαν πλέον όλες, χάνοντας έτσι την αξία που τους πρέπει. Τα εγκαταλείψαμε όλα, στο κυνήγι μιας ζωής που τα μόνα που μετράνε πια είναι ένα γεμάτο πορτοφόλι και η αποδοχή της εικόνας μας, μα και των «προφίλ» μας.
 
Οι άλλοτε γεμάτες καρδιές όμως πού πήγαν; Πώς άδειασαν ξαφνικά; 
 
Φιλίες που ξεθώριασαν στο πέρασμα των χρόνων, επαγγελματικές σχέσεις που διαλύθηκαν λόγω συμφερόντων, ερωτικές σχέσεις που δεν μπορούν πλέον να στεριώσουν για πολύ, οικογένειες που σκοτώνονται, μεταφορικά και κυριολεκτικά, για περιουσιακά που μπορεί και να μη μοιράστηκαν δίκαια ή αδέλφια που δε μιλιούνται για κληρονομικά, μα και γάμοι που τελειώνουν άδοξα, όταν οι πρώτες δυσκολίες χτυπήσουν την πόρτα και του δικού τους σπιτικού κι ας έχουν μοιραστεί χρόνια κοινού βίου πρωτύτερα. Όλα πλέον διαγράφονται αυτόματα και με την ταχύτητα πατήματος ενός κουμπιού από τη μνήμη. Πόσα παραδείγματα λοιπόν, το βλέπεις; 
 
Μια απογοητευτική εικόνα, αυτό βλέπω όλο και περισσότερο γύρω μου κι αυτό νιώθω μέσα μου, με λιγοστές αχτίδες φωτός μόνο. Τις εξαιρέσεις.
Θες να σου πω την άποψή μου; 
Κι αν είσαι της ίδιας «κατηγορίας» άνθρωπος με εμένα, νομίζω πως θα καταλάβεις. Αν πάλι όχι, κράτα την απλά στο πίσω μέρος του μυαλού σου, επεξεργάσου την, σκέψου την κι αν τελικά δεις ότι σου κάνει κράτα την, ειδάλλως πέταξέ την, την ίδια στιγμή. Γνώμες είναι άλλωστε, καθώς και τα πιστεύω του καθενός μας. 
 
Άκουσέ με λοιπόν, σαν έναν άνθρωπο που κουράστηκε από λόγια μεγάλα και υποσχέσεις, όταν εκείνα σκορπίστηκαν σαν τραπουλόχαρτα. 
Που κόντεψε να χάσει τα πιστεύω του και τις αξίες που του είχαν διδαχθεί. 
Που όμως τελικά κατάφερε να βρει το φως μέσα απ’ το σκοτάδι που πέρασε. 
 
Δε με ενδιαφέρει πια να έχω άπειρους φίλους, από εκείνους με τα ψεύτικα χαμόγελα που εύκολα μετατρέπονται σε μαχαιριές μόλις γυρίσω την πλάτη μου. 
Με ενδιαφέρει όμως να υπάρχουν στη ζωή μου πλέον άνθρωποι, που το χαμόγελο θα διαγράφεται στα μάτια τους αβίαστα, όταν θα με δουν μα και στα δικά μου αντίστοιχα, κάθε φορά που θα τους αντικρίζω. 
Κι αν αυτοί είναι μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού πια, εμένα μου αρκούν! Γιατί είναι ικανοί να γεμίζουν τις άδειες αποθήκες της καρδιάς μου μονάχα με αυτό. Και γιατί η δική τους γνησιότητα, αντικαθιστά πολλούς κενούς και «δήθεν» ανθρώπους.
 
Το «πάντα» και το «ποτέ» μου μπορεί να χτυπήθηκαν στο παρελθόν μα δε θα πάψω να πιστεύω σε αυτές τις δύο έννοιες. Απλά δε θα τις αναζητήσω ξανά στα χείλη που τις σημάδεψαν. Στον τόπο του «εγκλήματος», λένε πως δεν πρέπει να επιστρέφεις ποτέ, ούτε ακόμα κι αν ήσουν το θύμα, θα συμπληρώσω. Κι αν τελικά δεν υπάρχει άνθρωπος που να πιστεύει ακόμα σε αυτά, παζάρια δε θα κάνω για να κερδίσω λίγο χρόνο δήθεν ζωής. Θα αγκαλιάσω τη μοναξιά μου και το μαξιλάρι μου, αλλά κλείνοντας τα μάτια, πίστεψε με δε θα δω ξανά εφιάλτες.
 
Δε θέλω πολλά, τα απλά κι αληθινά χρειάζομαι μόνο πλάι μου. Δεν έχω πολλά κι εγώ, μα θα σου χαρίσω ό,τι έχω και δεν έχω, αν μου δώσεις μια τόση δα μικρή αφορμή. Γιατί έχασα τους Ανθρώπους κάποτε και ψάχνω πάλι να τους βρω. 
Κι αν στην πορεία μου πόνεσα, αυτή είναι η ζωή μας τελικά… 
Χαρά και πόνος, πόνος και χαρά.
 
Μαρία Μαραγκού
 

Γράψτε ένα σχόλιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *