Σμυρνιά σε λένε..
Γεννήθηκες σε μία πόλη, κοσμοπολίτισσα κι ευλογημένη.
Κι ήσουν ευλογία της κι εσύ.
Νοικοκυρά απ’ τις καλύτερες.
Ζούσες, με σεβασμό σε κάθε τι διαφορετικό.
Έβγαινες στα αστραφτερά ασβεστωμένα πεζούλια της αυλής σου κι εκεί, ανάμεσα στις μπουκαμβίλιες και τους πανσέδες, ανάμεσα στα μαγευτικά χρώματα και τα μεθυστικά αρώματα των γραφικών σοκακιών, έπιανες το μουχαμπέτι με την αλλόθρησκη γειτόνισσα και γέμιζε ο αγέρας από γέλια κελαρρυστά και όμορφα τραγούδια..
Σμυρνιά σε λένε..
Μεγάλωνες με γαλλικά και πιάνο.
Ήξερες γράμματα, μετέδιδες πολιτισμό, απέπνεες μεγαλείο.
Και αντάμα μ’ αυτά, σαγήνευες όλους με τη μοναδική μαγειρική σου.
Έπαιρνες στα χέρια σου μπαχάρια και καρπούς κι όλα της γης τα δώρα και σκάρωνες θαύματα, που ερέθιζαν ουρανίσκους και σκλάβωναν μυαλό και καρδια.
Σμυρνιά σε λένε..
Γυναίκα ζηλευτή, γυναίκα θηλυκό!
Κλωστές και υφάσματα στα χέρια σου, τα γεμάτα αγάπη, μεράκι και αξιοσύνη, έργα τέχνης γένονταν και στόλιζαν το πλούσιο καμαρωτό κορμί σου.
Περπάταγες και σείονταν η γη.
Βλέμμα σου έριχνες κι αχούσαν αναστεναγμοί.
Μάνα πονετικιά για τα παιδιά σου.
Νοικοκυρά ασύγκριτη στο σπιτικό σου.
Γυναίκα μοιραία, αλλά και στήριγμα γερό στο πλάι του αντρός σου.
Βασίλισσα ίδια έμοιαζες, σαν στους χορούς επήγαινες κι από τη χάρη σου αστράφταν τα σαλόνια!
Σμυρνιά σε λένε..
Μα ήρθε η μέρα που αποφάσισαν να σε θυσιάσουν..
Σε κάναν μήνυμα απειλητικό.
Σε κάναν πείραμα σε άγουρους καιρούς.
Σε παίξανε στα ζάρια, το μίσος και η έχθρα των λαών, ο εγωισμός και η επιπολαιότητα των αδερφών.
Και στο βωμό μίας ιδέας, χύθηκε κατακόκκινο το αίμα σου.
Σε πρόδωσαν αρχόντισσα..
Σε πρόδωσαν οικτρά!
Εισέβαλαν με το “έτσι θέλω” στην ήρεμη και όμορφη ζωή σου και σου επέβαλαν μοίρα που δε σου άξιζε.
Σου αμαύρωσαν το χτες σου, σου μάτωσαν το τώρα σου, το αύριο σου κλέψανε.
Σμυρνιά σε λένε..
Και στον καπνό σε πνίξανε.
Κάψανε άναντρα το σπίτι σου και ολάκερο το βιός σου.
Πυρπόλησαν τις μνήμες σου και κάθε όνειρο σου.
Και άνθρωποι σου χάθηκαν, άλλοι στις στάχτες του πύρινου χαμού κι άλλοι διωγμένοι στα βάθη της ηπείρου.
Κρύφτηκες, μα σε βρήκανε.
Έτρεξες μα σε πιάσανε.
Ούρλιαξες, μα ποιός μες στο χαμό να σε ακούσει, να σε σώσει;
Σε βίασαν οι απάνθρωποι, ψυχή μου..
Ρήμαξαν το κορμί και την καρδούλα σου..
Παγώσανε το βλέμμα σου κι είχες μπροστά σου τώρα κι άλλο Γολγοθά!
Σμυρνιά σε λένε..
Κι έτρεχες αλαφιασμένη προς τη θάλασσα, μην τάχα και γλυτώσεις.
Κι εκεί στην προκυμαία, που άλλοτε περήφανη σουλάτσαρες, λίγο οξυγόνο γύρευες, ανάσα για να πάρεις.
Και μες σε τούτο το χαμό, έχανες το παιδί σου…
Φωτιά παντού και θάνατος ολόγυρα.
Κραυγές απελπισίας σε στοιχειώσανε.
Δάκρυα καμωμένα από αίμα, σε λίγες ώρες γέρασαν της νιότης σου το δέρμα.
Κι έγινες άμορφος σωρός, μαζί με τόσους άλλους, μέσα στα κόκκινα της θάλασσας νερά.
Καράβια γύρω σου πολλά και γύρευες μια θέση, μα αυτοί σε κοίταγαν σα να ‘βλεπαν ταινία στο σινεμά!
Σμυρνιά σε λένε..
Κι αν τα κατάφερες και βγήκες ζωντανή απ’ τη συμφορά, τουρκόσπορο σε βάφτισαν στα μέρη που σε πέταξαν, σαν μπόγο άψυχο μαζί με άλλους χιλιάδες.
Μέρη δικά σου, που οι άνθρωποι τους είχανε το αίμα το δικό σου, τη γλώσσα σου μιλούσανε και στο Θεό σου πίστευαν.
Μα σαν εχθρό σε δέχτηκαν, τον όλεθρο σου δε σεβάστηκαν, τη ματωμένη και παγωμένη σου ψυχή, δε θέλησαν να τη σκεπάσουν με αγάπη.
Σα να ‘σουνα σκουπίδι, σκουπίδια σου πετάξανε να ζήσεις.
Σα να ‘χανε βαλθεί ν’ αποτελειώσουνε το έγκλημα των άλλων..
Σμυρνιά σε λένε..
Μα πόρνη σε φωνάξανε, με ζήλια και απέχθεια σ’ αντίκρυσαν.
Σαν πώς αλλιώς τη χάρη σου, το πνεύμα σου και τον αέρα σου, να πολεμήσουν μπόραγαν;
Κι εσύ για απάντηση, απ’ το μηδέν ξεκίνησες, μάζεψες τα πληγιασμένα σου κομμάτια κι ανάστησες ζωή.
Κι έφερες φως και μουσικές, γεύσεις και γνώσεις και ομορφιά κι έναν ολόκληρο πολιτισμό, εκεί που δε σε θέλανε.
Σμυρνιά σε λένε κι άντεξες!
Σμυρνιά σε λέν και νίκησες!
Σμυρνιά σε λένε κι ήρθε η ώρα να σου δώσω ένα όνομα κι εγώ..
Κι εγώ.. ΗΡΩΙΔΑ θα σε πω!
Κατερίνα Πανταλέων
Ποιά είμαι; Νομίζω πως μέχρι την ύστατη πνοή θα ψάχνω να το βρω.. Ως γέννημα - θρέμμα της πιο ερωτικής πόλης, είμαι φανατική οπαδός και υποστηρίκτρια της αγάπης και του έρωτα.. Γράφω για όλα αυτά που βλέπω, ακούω και ζω, για όλα όσα ονειρευομαι, για όλα εκείνα που δε θα ζήσω ποτέ.. Γράφω γιατί έτσι ανασαίνω περισσότερο οξυγόνο, γιατί έτσι ξορκίζω καθετί που με πονάει, γιατί απλώς δε γίνεται να μη γράφω.. Ποιά είμαι; Ίσως και να 'μαι τελικά μία πριγκίπισσα, που κατά λάθος ξέφυγε από κάποιο παραμύθι κι όλο ψάχνει το δρόμο να γυρίσει πίσω σε αυτό..
