Το ταξίδι
Μου ήταν πάντα πολύ δύσκολο να καταλάβω τις γυναίκες.
Είχαν τη δύναμη να με μαγεύουν με τα νάζια τους
Χανόμουνα μέσα στα μάτια τους λαχταρούσα να χαϊδέψω τα μαλλιά τους
Μεθούσα με το άρωμα τους μα πιο πολύ με γοήτευε η τρέλα τους.
Αυτή η τρέλα που στο πέρασμα της δεν άφηνε τίποτα όρθιο
Λες και περνούσε άνεμος αλήτης έτοιμος να τα κάνει όλα μακελειό
Όσες φορές έλεγα να κρατηθώ μακριά τους ένα κενό στρογγυλοκαθόταν στο στέρνο μου επάνω και με πλάκωνε.
Ήμουνα λειψός, έτσι ένιωθα
Μου έλειπε η βάρκα για να ξανανοιχτώ στα πέλαγα
Μου έλειπε το ταξίδι.
Ιωάννα Πιτσιλλή
Μικρή ήθελα να γίνω δημοσιογράφος. Κάπου στην πορεία θα χάθηκα φαίνεται. Ίσως, εν μέρει, να φέρει ευθύνη η κυρία Φι που δεν εκτίμησε στο γυμνάσιο το κειμενάκι μου με το λεωφορείο και δεν το άφησε να κάνει ποτέ του έστω μια γύρα. Η αλήθεια είναι πως μου τα τσαλαπάτησε τότε τα φτερά. Δεν βαριέσαι ! Τα έπιασα χρόνια μετά και πήρα με κόκκινες κλωστές να τα μπαλώνω!
Λένε πως τα όνειρα εκδικούνται αν μένουν ανεκπλήρωτα. Ωραία λοιπόν! Θα το πληρώσω το τίμημα… υφαίνοντας ιστορίες με νήματα στα χρώματα του ήλιου. Από το ξημέρωμα μέχρι και τη δύση του.
