Ο έρωτας τον ήθελε να ξενυχτάει για εμένα και εκείνος; “προσπέραση”

Εγώ είχα ανάψει κόκκινο. Κατά-κόκκινο. Το πορφυρό. Αυτό της σειρήνας που την διακρίνεις σε μεγάλη χιλιομετρική απόσταση. Σήμα κατατεθέν δηλαδή ότι κάτι δεν πάει καλά ρε γαμώτο!

Προσπέραση. Ντιν, νταν, ντον. Χτυπούσα καμπανάκια αλλά που αυτός; Προσπέραση. Ξενυχτούσα. Ξαγρυπνούσα για μια γαμημένη «καληνύχτα» του. Έλα που όμως η αγάπη καρδιά μου, δεν κρατιέται ποτέ με μια βιαστική «καληνύχτα». Πόσο μάλλον μια ανύπαρκτη. Σωστά;

Προσπέραση. Ο έρωτας σε θέλει. Σε ξεσηκώνει. Σε επιζητά κάθε στιγμή. Μέσα στο χάος και στο έρεβος. Εσένα ολόκληρο, όχι την αδιαφορία σου ρε βλάκα! Με ακούς;; Προσπέραση.

Ο έρωτας που λες, για να μαθαίνεις, κρατιέται από αυτές τις γλυκές μεταμεσονύχτιες καληνύχτες με τα μάτια να κλείνουν από τη νύστα, τα χείλη να θέλουν να σφραγιστούν από ένα φιλί και τα κορμιά να αναπαυτούν με μια αγκαλιά.

Ο έρωτας τον ήθελε να ξενυχτάει για εμένα, και εκείνος; Προσπέραση. Εκείνος κοιμόταν του καλού καιρού. Ξέγνοιαστος. Και τα απέφευγε όλα. Προσπέραση. Του το φώναξα. Του το τόνισα ξεκάθαρα. «Ξύπνα! Θα με χάσεις.» Και ξύπνησε. Ήταν ήδη πολύ αργά όμως… Προσπέραση, ισοπαλία.

Ειρήνη Τσικρίκα