Ροζ πλαστικά φλιτζανάκια
Να κάνω καφέ και να τα πούμε;
Με ρωτούσε η Εύα. Και εγώ έριχνα μια ματιά στα ρούχα μου, συνδύαζα άτσαλα και στα γρήγορα μια τσάντα και ένα παπουτσάκι, έβαζα και ένα ψεύτικο κραγιόν στα χείλη και περνούσα στο φωταγωγό που χώριζε αλλά και ένωνε συνάμα τα σπίτια μας.
Εκεί λοιπόν περνούσαμε τα πιο όμορφα κυριακάτικα πρωινά. Κάτω από έναν ήλιο που χαμογελούσε και ζέσταινε τις ψυχές μας.
Η Εύα έστρωνε το μικροσκοπικό μας τραπέζι, εγώ κουβαλούσα το τεράστιο λουλουδάτο τραπεζομάντιλο της μαμάς, ψηνόταν ο αόρατος ελληνικός στο μπρίκι και σερβιριζόταν ευλαβικά και με προσοχή στα ροζ πλαστικά φλιτζανάκια μας.
Παίρναμε τις θέσεις μας και τα λέγαμε. Και μιλούσαμε για τη ζωή, λες και την ξέραμε.
Μου λείπει αυτή η εποχή. Η εποχή με το ψεύτικο κραγιόν, τον αόρατο ελληνικό καφέ, τα πλαστικά ροζ φλιτζανάκια και τον χαμογελαστό ήλιο.
Μου λείπει που τα λέγαμε. Που μιλούσαμε για τη ζωή, λες και την ξέραμε.
Να κάνω καφέ και να τα πούμε;
Δεν χωράμε σε μικροσκοπικά τραπέζια πια και έχουμε εθιστεί στον καφέ και το τσιγάρο.
Να κάνω καφέ και να τα πούμε Εύα;
Να μιλήσουμε για τη ζωή. Λες και τη μάθαμε, στραβάρα μας…
Ιωάννα Πιτσιλλή
Μικρή ήθελα να γίνω δημοσιογράφος. Κάπου στην πορεία θα χάθηκα φαίνεται. Ίσως, εν μέρει, να φέρει ευθύνη η κυρία Φι που δεν εκτίμησε στο γυμνάσιο το κειμενάκι μου με το λεωφορείο και δεν το άφησε να κάνει ποτέ του έστω μια γύρα. Η αλήθεια είναι πως μου τα τσαλαπάτησε τότε τα φτερά. Δεν βαριέσαι ! Τα έπιασα χρόνια μετά και πήρα με κόκκινες κλωστές να τα μπαλώνω!
Λένε πως τα όνειρα εκδικούνται αν μένουν ανεκπλήρωτα. Ωραία λοιπόν! Θα το πληρώσω το τίμημα… υφαίνοντας ιστορίες με νήματα στα χρώματα του ήλιου. Από το ξημέρωμα μέχρι και τη δύση του.
