Το παραλήρημα ενός αθάνατου – Χρόνος

(Διαβάστε το προηγούμενο μέρος: http://metaximas.org/2019/03/14/%CF%84%CE%BF-%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%BB%CE%AE%CF%81%CE%B7%CE%BC%CE%B1-%CE%B5%CE%BD%CF%8C%CF%82-%CE%B1%CE%B8%CE%AC%CE%BD%CE%B1%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B5%CE%BB%CF%80%CE%AF%CE%B4%CE%B1/) 

Ημερολόγιο, καταχώρηση: 35902, Ημερομηνία: 13-03-2019

Δεν έσπασε τα μάγια που με κρατάνε ζωντανό. Δεν μπορεί είπε. Για να μπορέσω να ξεκουραστώ θα πρέπει να καταλάβω το λάθος μου και να το διορθώσω. Δεν μου είπε πιο είναι το λάθος μου, δεν ξέρει, μόνο αυτός που με καταδίκασε σε αιώνια μοναξιά γνωρίζει. Δεν δέχτηκε να την πληρώσω, ένιωσε τον πόνο μου, την είδα να δακρύζει. Αχ θεέ μου άσε με να ξεκουραστώ και να ξανασυναντήσω τα άτομα που έχω χάσει εδώ και καιρό.

Μέσα στους αιώνες έχω αλλάξει πολλά πρόσωπα, πολλές ζωές, πολλές προσωπικότητες. Έζησα σαν πλούσιος, σαν φτωχός, σαν ζητιάνος και σαν βασιλιάς. Σε αυτό το ατελείωτο ταξίδι είχα ένα φίλο, τον χρόνο. Έπεφτα για ύπνο και ήξερα ότι αύριο θα ξημερώσει, ήξερα πως εγώ θα ζω, πως ο ήλιος θα λάμψει και πάλι. Τι μοναδικό δώρο θεέ μου. Ήμουν τόσο σίγουρος πως αυτό ήταν ένα σημάδι της απέραντης αγάπης σου.

Έμαθα πως η ζωή είναι γεμάτη μικρές ιστορίες, αρκεί να ξέρεις που να κοιτάξεις. Τόσοι άνθρωποι γύρω μας, τόσες ταινίες μικρού μήκους, που σαν πάζλ δένονται μεταξύ τους και φτιάχνουν αυτήν την υπερπαραγωγή που ονομάζουμε ζωή. Δεν ξέρετε πόσο όμορφα ένιωθα γνωρίζοντας πως το επόμενο πρωί, το ζεστό φως του ήλιου θα ζωγράφιζε με χρώμα πάνω από τις ασπρόμαυρες μπογιές της νύχτας και εγώ θα ήμουν εκεί να το δω.

Όμως η φιλία μας δεν κράτησε για πολύ, ερωτεύτηκα, παντρεύτηκα και έκανα μια υπέροχη οικογένεια. Τι μεθυστικός που ήταν ο ήχος από τις φωνές τους, τι μαγευτικά τα χαμόγελα τους. Είδα την ζήλια να ζωγραφίζεται στα μάτια του, φοβήθηκα για την οικογένεια μου. Σαν εχθρός με πλήγωσε, έβγαλε από το θηκάρι του το γυαλιστερό και ακονισμένο του μαχαίρι και με κάρφωσε στην πλάτη, ο πόνος απερίγραπτος. Βλέπετε είμαι αθάνατος δεν μπορώ να πεθάνω, όμως πονάω όπως και σεις. Ακόμα νιώθω την μαχαιριά του στο μουδιασμένο μου σώμα. Ένα – ένα πήρε από την κοντά μου τα άτομα που αγάπησα.
Πλέoν βλέπω θεέ μου, πως το «δώρο» σου δεν ήταν σημάδι της απέραντης αγάπης σου, βλέπω πως με τιμωρείς, το λάθος μου δεν το ξέρω. Πολλές νύχτες περπατάω στα σκοτεινά και ξεχασμένα σοκάκια του μυαλού μου και προσπαθώ να βρω την στιγμή εκείνη που σε έκανε να θες να με τιμωρήσεις, την στιγμή που η αγάπη σου για μένα έγινε μίσος, την στιγμή που σε έκανε να ξεχάσεις ότι είμαι γιος σου.

Και εσύ που τώρα διαβάζεις τα λόγια μου, μην φοβάσαι, μην τρέμεις στην ιδέα πως αύριο μπορεί να μην είσαι εδώ. Γιατί σε αντίθεση με μένα, ο χρόνος σου είναι λιγοστός, άδραξε την ευκαιρία, ζήσε πριν πεθάνεις, αγκάλιασε το σήμερα γιατί μπορεί να μην έχεις αύριο. Να ξέρεις ζηλεύω, ζηλεύω γιατί έχω τα πάντα, όμως δεν έχω τίποτα. Ζηλεύω γιατί λατρεύτηκα σαν βασιλιάς, όμως είμαι πιο φτωχός από σένα.

Διάβασε αυτές τις λέξεις και αναρωτήσου, τι είναι αυτό που πραγματικά ζητάει η καρδιά σου, γιατί πίστεψε με, δεν είναι η αιώνια ζωή και δεν είναι τα λεφτά. Είναι αυτά που πιστεύεις μπορούν να σου παρέχουν. Άσε λοιπόν τις αμφιβολίες πίσω σου και σταμάτα να κυνηγάς το ψέμα, η ζωή σου είναι ένα σύντομο ταξίδι γεμάτο χρώματα, μυρωδιές και μελωδίες. Γνώρισε την ζωή προτού πεθάνεις.

Γιώργος Χατζηκυριάκου

Διαβάστε το επόμενο μέρος: http://metaximas.org/2019/03/27/%CF%84%CE%BF-%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%BB%CE%AE%CF%81%CE%B7%CE%BC%CE%B1-%CE%B5%CE%BD%CF%8C%CF%82-%CE%B1%CE%B8%CE%AC%CE%BD%CE%B1%CF%84%CE%BF%CF%85/