«Μείνε και θύμισέ μου τα βήματα και πάλι απ’την αρχή»
-Χορεύεις;
Στεκόσουν μπροστά μου χαμογελώντας και περίμενες μιαν απάντησή μου.
Δεν με είχαν ρωτήσει τα χείλη σου εκείνο το βράδυ, όχι.
Ήταν τα μάτια σου, εκείνα που μίλησαν μέσα μου. Διέκρινα την θλίψη στο βάθος τους, μια θλίψη ακαθόριστη,
που προσπαθούσες να κρύψεις με το χαμόγελό σου, αλλά και μια σιγουριά την ίδια στιγμή, που με γοήτευσε κεραυνοβόλα.
Κι ο χρόνος πάγωσε την ώρα εκείνη που τα βλέμματά μας συναντήθηκαν.
Άπλωσα το χέρι μου στο χέρι σου δειλά και σε άφησα να με καθοδηγήσεις.
Ένιωθα τα πόδια μου να τρέμουν και την καρδιά μου να χτυπά δυνατά.
Δυο μας τώρα στο κέντρο μιας πίστας. Πρωταγωνιστές αμίλητοι, κάτω από τους προβολείς.
Ένιωθες τους φόβους μου κι όμως συνέχισες να μου χαμογελάς.
Ούτε κι εκείνη την απόλυτα δικιά μας στιγμή μίλησες. Ούτε και με ρώτησες.
Λες και είχες διαβάσει τα πάντα για μένα. Μόνο με κοίταζες στα μάτια με μια γαλήνη που όμοιά της δεν είχα ξανανιώσει. Σαν να είχες καταφέρει
να διεισδύσεις σε όλο μου το είναι.
Έκλεισες την παλάμη μου μέσα στην δική σου και πέρασες το χέρι σου
γύρω μου. Δίχως να προλάβω να το καταλάβω, με είχες κλείσει στην αγκαλιά σου. Μια ανάσα μας χώριζε τώρα μόνο. Κι όσο πιο κοντά μου πλησίαζες, τόσο πιο πολύ φοβόμουν
μα και τόσο περισσότερο αφηνόμουν τελικά στα χέρια σου. Φόβος γλυκός, σχεδόν μεθυστικός.
Είχα τόσο πολύ καιρό να απολαύσω οποιαδήποτε μελωδία, που πίστευα πως θα είχα πια ξεχάσει τον τρόπο να το κάνω. Κι αυτόν, όπως και όλα τα βήματα που θα ακολουθούσαν.
Είχα κλειστεί εκούσια μέσα σε μια πραγματικότητα βουβή κι άφηνα απ’ έξω κάθε ήχο.
Η μουσική ξεκίνησε. Μ’ έσφιξες τώρα πάνω σου κι οδήγησες τα πρώτα μας βήματα. Μαγεία κι ένα ρίγος ένιωθα μόνο!
Κάθε μου βήμα ακολουθούσε το δικό σου σταθερά, σαν να χορεύαμε μαζί
για χρόνια.
Σαν να είχαμε προβάρει ετούτη την χορογραφία αμέτρητες φορές μαζί.
-Δεν υπάρχουν λάθη όταν χορεύεις με την καρδιά σου, μου ψιθύρισες.
Και την ίδια στιγμή ένιωθα το πρόσωπό σου να χαϊδεύει το δικό μου απαλά.
Κι εκείνη πάλι δεν ξεχνά, το βλέπεις; Το νιώθεις; Οι παλμοί της θα χτυπούν στον ρυθμό της μελωδίας που ακούγεται και θα μας διαπερνούν.
Αρκεί να εμπιστευτείς αυτό που αισθάνεσαι ετούτη την στιγμή.
Φοβόμουν πως δεν θυμόμουν πια τα βήματα. Κι αφοσιώθηκα στα δικά σου. Σε άφησα να με καθοδηγήσεις αβίαστα
σ’ έναν ρυθμό, που κάποτε είχα ξανακούσει.
Κράτα το χέρι μου, κράτα με σφιχτά κι ανάσυρέ τα πάλι. Μάθε μου τα, από την αρχή ξανά.
Έτσι με πλησίασες. Σαν να ήθελες να χορέψουμε μαζί ένα τανγκό που ποτέ δεν κατάφερα να μάθω όλα του τα βήματα. Και το έκανες να μοιάζει τόσο εύκολο μαζί σου.
Μείνε και γίνε η δύναμη, τις ώρες της αδυναμίας μου.
Η πνοή μου κάθε φορά που θα ξεμένω από ανάσες.
Η φωνή μου τις ώρες που σιωπώ και το βλέμμα μου κάθε φορά που ο ορίζοντας μπροστά μου θα μικραίνει.
Μείνε και θύμισέ μου τα βήματα και πάλι απ’ την αρχή.
Κοιτώντας τον χρόνο πίσω, διαπιστώνω πως ότι πίστευα κι ότι ένιωθα από πολύ μικρή ηλικία, δεν έχει αλλάξει μέσα μου. Ονειροπόλα, Ρομαντική και πολύ Συναισθηματική. Έτσι ήμουν κι έτσι θέλω να παραμείνω. Αγαπώ τους ανθρώπους της Καρδιάς κι αυτούς επιλέγω πια δίπλα μου. Με την γραφή δεν έχω "επαγγελματική" σχέση, ήταν για μένα ανέκαθεν όμως , ο τρόπος μου να βγάζω ότι αισθάνομαι. Ας ανοίξουμε την καρδιά μας λοιπόν!!!
