Είναι κάτι στιγμές, από εκείνες που κόντρα στις συγκυρίες, σε κάνουν να πεισμώνεις σαν παιδί, ενώ ταυτόχρονα νιώθεις πως ακροβατείς αβοήθητη πάνω σ’ ένα τεντωμένο σκοινί.
Κι ενώ εσύ παλεύεις να ισορροπήσεις, απλώνεται στο χάος που βρίσκεται κάτω από τα πόδια σου, ένα δίχτυ ασφαλείας, τη στιγμή ακριβώς που είσαι έτοιμη να πέσεις.
Δεν ξέρω αν είναι απλά μια δική μου ψευδαίσθηση.
Δεν ξέρω ακόμη κι αν μέσα μας πάντα υπάρχουν απομεινάρια δύναμης, που μας ωθούν τελικά να κάνουμε άλλο ένα σταθερό βήμα και δεν τα γνωρίζουμε.
Αυτό που ξέρω τώρα σίγουρα,
είναι πως την στιγμή που είσαι έτοιμη να αφεθείς και να τα παρατήσεις
όλα στην τύχη τους, ως δια μαγείας
ηχούν μέσα σου οι φωνές όλων εκείνων που βρίσκονταν πάντα εκεί, έτοιμοι να σε εμψυχώνουν και να σου δίνουν την ώθηση να προχωράς κάθε φορά λίγο περισσότερο, δίχως να κοιτάζεις κάτω, γιατί γνωρίζουν καλύτερα κι από εσένα ίσως, πως αυτό ακριβώς είναι που χρειάζεσαι την δεδομένη στιγμή.
Μια ώθηση και λίγη πίστη, την ώρα εκείνη που αισθάνεσαι πως ο κλοιός γύρω σου σφίγγει.
Αυτή την πίστη λοιπόν, φροντίζουν
με κάθε τρόπο, κάθε φορά, να στην μεταλαμπαδεύουν για να σηκώνεις ευθεία μπροστά, το βλέμμα σου ξανά.
Έμαθα πολύ καλά πια, πως η ευτυχία που όλοι διακαώς αναζητούμε, δεν βρίσκεται πάρα μόνο σε στιγμές.
Στιγμές που όταν τις ενώνεις, συνθέτουν το παζλ της ζωής μας.
Μπορεί να ζήτησες ή να περίμενες κάτι άλλο, γιατί έτσι τα είχες πλάσει μέσα σου, όμως ο χρόνος σε προσγείωσε σε μια πραγματικότητα που απείχε πολύ από αυτή που θα ήθελες. Και συνεχίζει δοκιμάζοντάς σε, να ανατρέπει τα σχέδια σου καθημερινά.
Δεν έχεις τελειώσει εδώ την διαδρομή σου όμως. Όχι ακόμη. Έχεις κι άλλα βήματα να κάνεις.
Φρόντισε λοιπόν, να πετάξεις από πάνω σου, όλα εκείνα που σε κρατούσαν δέσμια, ακίνητη και κολλημένη σε μια ζωή που θαρρείς πως μόνο εσύ δεν όριζες.
Κράτησε από το παρελθόν σου, μόνο ότι παρέμεινε αναλλοίωτο πλάι σου, στο πέρασμα του χρόνου.
Μόνο ότι σου έδινε ζωή, δίχως έπειτα να στην ζητήσει πίσω σαν αντάλλαγμα, θα έχει μια θέση πια κοντά σου.
Τα υπόλοιπα, φύλαξέ τα σαν ένα μάθημα που θα σε φέρει ένα βήμα πιο κοντά σε όσα ονειρεύτηκες.
Από την άλλη, τίποτα απ’ όσα έζησες δεν μπορεί να διαγραφεί εντελώς και ίσως και δεν πρέπει. Θα εμφανίζεται
σε χρόνο ανύποπτο μπροστά σου και
θα επιχειρεί να δοκιμάζει τις αντοχές σου και να λυγίζει την πίστη σου.
Κάθε σου μέρα κι ένα στοίχημα, που θα κερδίζεις πρωτίστως απέναντι στον ίδιο σου τον εαυτό, μιας και εκείνος ήταν κι ο μεγαλύτερος σου αντίπαλος για πολύ καιρό.
Κι αν παρολαυτά, κάποιες στιγμές πιστέψεις πως βαδίζεις κόντρα στις πιθανότητες, αναλογίσου απλά για λίγο, τι έχεις καταφέρει μέχρι τώρα.
Μα κυρίως, πόσα από αυτά που κατάφερες τελικά, τα πίστευες τότε. Θα εκπλαγείς, γιατί όλα ξεκαθαρίζουν και μπαίνουν σιγά σιγά, στην σωστή τους διάσταση και ο μέχρι πρότινος αντίπαλός σου, είναι τώρα σύμμαχος.
Δεν έχεις τελειώσει ακόμα λοιπόν.
Μόνο ένα διάλειμμα έκανες κι απείχες συνειδητά απ’ολα, για να μπορέσεις να βάλεις σε μια τάξη μυαλό και καρδιά.
Για να ξεκινήσεις και πάλι. Για να
δεις όσα δεν πρόλαβες να δεις, για να νιώσεις όσα φοβήθηκες να αισθανθείς και να πεις όσα ποτέ δεν τόλμησες να ξεστομίσεις.
Για να ολοκληρώσεις το δικό σου παζλ.
Γιατί είναι και κάτι στιγμές, που δεν πρόλαβες ακόμα να τις ζήσεις.
(Στιγμές Νίκος Παπάζογλου)
Μαρία Μαραγκού
Κοιτώντας τον χρόνο πίσω, διαπιστώνω πως ότι πίστευα κι ότι ένιωθα από πολύ μικρή ηλικία, δεν έχει αλλάξει μέσα μου. Ονειροπόλα, Ρομαντική και πολύ Συναισθηματική. Έτσι ήμουν κι έτσι θέλω να παραμείνω. Αγαπώ τους ανθρώπους της Καρδιάς κι αυτούς επιλέγω πια δίπλα μου. Με την γραφή δεν έχω “επαγγελματική” σχέση, ήταν για μένα ανέκαθεν όμως , ο τρόπος μου να βγάζω ότι αισθάνομαι. Ας ανοίξουμε την καρδιά μας λοιπόν!!!
