Οι ευκαιρίες που δεν άξιζες
Κοιτάζω το ημερολόγιο να δω καλά την ημερομηνία, τη μέρα, το μήνα, το έτος.
Κάνω flash back στην ατζέντα του νου να θυμηθώ τα deadlines που σου έχω βάλει.
Λες και θα σταματούσε το μυαλό να σε σκέφτεται, λες και θα έπαυε η καρδιά να χτυπάει μόλις ξεπερνούσε ένα χρονικό ορόσημο.
Κι όμως, έτσι έπρεπε να γίνει.
Κάθε deadline και μία παράταση, μια ευκαιρία που δεν άξιζες.
Κάθε ευκαιρία και μια δικαιολογία που εφεύρισκα για τις σιωπές σου και τις κυκλοθυμικές αντιδράσεις σου.
Κάθε που χανόσουν σου θύμωνα κι έχτιζα δήθεν μέσα μου άμυνες και κάστρα, και κάθε που εμφανιζόσουν με ένα χαζό χαμόγελο τα γκρέμιζα όλα μεμιάς και γινόμουν από κάστρο λιμάνι.
Λιμάνι φιλόξενο και απάνεμο για να καταλαγιάσουν οι τρικυμίες του μυαλού σου…
Ουρανός ανέφελος σαν το καθαρό βλέμμα μου όταν σε κοιτούσα …
Μακάρι να με είχε κοιτάξει κάποιος όπως σε κοίταξα!
Μακάρι να μου είχε αφιερώσει το ένα δέκατο από όσα αφειδώς σου χάριζα..
Όχι δε μετανιώνω, αλλά κουράστηκα..
Κουράστηκα να σου δίνω ευκαιρίες και παρατάσεις.
Τι έκανες για να τις αξίζεις;
Τίποτα δεν έκανες!
Τούτη η απάθεια, τούτη η ουδετερότητα, τούτη η απουσία ξεσπάσματος , τούτη η ξενέρωτη μετριότητα σε όλα τα συναισθήματα και τις αντιδράσεις αντί να με διώξουν με κρατούσαν.
Γιατί απλά δεν ήσουν κακός.
Σκληρή η ζωή και διάστικτη από πληγές και με φρίκη συνειδητοποίησα πως αντί να αναζητώ το καλό, αρκέστηκα στο μη κακό.
Σα να με πρόδωσα νιώθω…
Απάτησα τον εαυτό μου, τα όνειρα, την ασυμβίβαστη καρδιά μου.
Και να που ήρθε η στιγμή για την επόμενη ευκαιρία.
Μια ευκαιρία που χρωστάω σε μένα που την αξίζω.
Στην επόμενη επανεμφάνιση του κομήτη, η πόρτα θα είναι κλειστή.
Κι η αγκαλιά μου επίσης.
Μην προσπαθήσεις να μπεις λαθραία στο σπίτι.
Δεν έχω αφήσει κανένα άνοιγμα που να σε χωράει..
Γεννήθηκα στην Αθηνα, παιδί της γενιάς του 80, όταν μεσουρανούσαν η ντίσκο, το μαλλί αφανα και τα κόκκινα αυτοκίνητα. Σ αυτή τη γιγαντουπολη μένω και το απολαμβάνω, έχοντας πάνω μου ασβηστα τα σημάδια απο τις επιρροές της επαρχίας. Δύο γονείς, δύο ιδιαίτερες πατρίδες, ατελείωτα καλοκαίρια, έχω ζήσει το ένα τρίτο της ζωής εκεί. Εργάζομαι ως δικηγόρος, διαβάζω νόμους, τους ερμηνεύω, τους χειρίζομαι, τους χρησιμοποιώ σαν εργαλείο της δουλειάς. Όπως και το λόγο άλλωστε.. Σκέφτομαι με λέξεις, εκφράζομαι με αυτές και όταν δε γράφω δικόγραφα, τις κάνω προτάσεις μήπως και μπορέσω να ερμηνεύσω τους ευμεταβλητους νόμους της ζωής.
