Τελευταία παρτίδα

Να θες να «αγιάσεις» και να μη μπορείς, να μην σε αφήνουν. Φαντάζομαι πως στους περισσότερους έχει συμβεί. Ξέρεις, υπάρχουν και κάποιοι άνθρωποι που έχουν από τη φύση τους μια ηρεμία στις αντιδράσεις και στις κινήσεις τους, που ακόμα και ο τόνος της φωνής τους είναι χαμηλός και που ολόκληρος ο τρόπος ζωής τους, μαρτυρά μια σιγουριά και μία δύναμη εν τέλει, που απλώς είναι καμουφλαρισμένη. Είναι εκείνοι οι ίδιοι άνθρωποι, που αν χρειαστεί θα πνίξουν τα συναισθήματά τους και θα δώσουν τόπο στην οργή αμέτρητες φορές, προσπερνώντας τα θέλω τους, προς χάριν τρίτων. Μην μπερδεύεσαι όμως, για ηρεμία μιλάμε, για νηφαλιότητα και ψυχραιμία μα σε καμία περίπτωση για αναισθησία ή ηλιθιότητα. 
 
Εσένα λοιπόν που μεθοδικά, πεισματικά έως και ξεδιάντροπα θα έλεγα, εδώ και χρόνια προσπαθείς να ταράξεις την ηρεμία ενός τέτοιου ανθρώπου, προς όφελος δικό σου, κατηγορώντας τον τουλάχιστον για αναισθησία κι έπειτα για όλα τα κακά που σε έχουν βρει, θα σε προειδοποιήσω, αν και δεν θα έπρεπε να το κάνω, μιας κι επιλογή σου είναι να παίζεις με την φωτιά, πως όταν πια θα έχεις ξυπνήσει το ηφαίστειο που κοιμάται απέναντί σου, καλό θα είναι να έχεις ήδη φροντίσει να βρεις και έναν τρόπο διαφυγής σου από την λάβα που θα ξεχυθεί. 
 
Και ο πλέον υπομονετικός άνθρωπος βλέπεις, λυγίζει κάποια στιγμή. Υπάρχει ένα οριακό σημείο, για να σου το πω απλά, που αν το ξεπεράσεις, θα πρέπει να οπισθοχωρήσεις τρέχοντας ή ακόμα καλύτερα και να χαθείς από προσώπου γης. Κι εσύ, το έχεις ξεπεράσει προ πολλού το όριο αυτό. Μπορείς λοιπόν να αρχίσεις να τρέχεις τώρα, μιας και κάθε φορά προκαλείς την τύχη σου και θα πρέπει να μάθεις πως κάποια στιγμή θα υπάρχουν και συνέπειες, γιατί όσο κι αν σου φαίνεται περίεργο, δεν ανήκεις στο απυρόβλητο εσύ κι αν πιστεύεις  κάτι τέτοιο, λυπάμαι αλλά θα σε στεναχωρήσω παρακάτω. 
 
«Αρρωστημένη ύπαρξη» 
Αυτός πίστευα πως ήταν ο πιο κατάλληλος χαρακτηρισμός για εσένα και τους όμοιούς σου και λυπόμουν κάθε φορά που επιχειρούσατε να παίξετε το παιχνίδι σας εις βάρος μου, όμως έκανα τραγικό λάθος στην κρίση μου, γιατί έτσι αδικούσα όλους εκείνους που πάλευαν  φιλότιμα και πολλές φορές άνισα, με αρρώστιες της ψυχής τους, τη στιγμή που εσύ δεν πάλεψες ποτέ σου για να σώσεις τη δική σου. Το αντίθετο μάλιστα. Είχες και εξακολουθείς να έχεις, μεγάλο ταλέντο στο να «μαυρίζεις» την ψυχή, όλων όσων πέρασαν από τη ζωή σου. Η αρρώστια τουλάχιστον είναι και μια σοβαρή δικαιολογία μα εσένα δεν σου ‘χει απομείνει καμιά πια. Μόνο φαρμάκι κυλάει μέσα σου και φρόντιζες να ποτίζεις τους γύρω σου με αυτό, για χρόνια ολόκληρα χωρίς διαχωρισμό, ακόμα και το ίδιο σου το αίμα. 
 
Τα αποθέματά μου τελειώνουν, τελείωσαν για εσένα για να είμαι ειλικρινής, αλλά η ζημιά που πρόλαβες να προκαλέσεις μέσα μου δυστυχώς, μεγάλη κι ανεπανόρθωτη. Η υπομονή μου εξαντλήθηκε και είχα άπειρη μαζί σου. Οι δικαιολογίες και οι ευκαιρίες μου για εσένα, τέλειωσαν και σου έδωσα πραγματικά πολλές.Τα ψέματά σου ξεσκεπάστηκαν κι ας τα ‘χες κουκουλώσει προσεκτικά και η ποιότητα του κάλπικου χαρακτήρα σου αποκαλύφθηκε πανηγυρικά, αν κι από πάντα «φώναζε» τελικά. Η ασέβεια και η συκοφαντία ήταν ανέκαθεν η ιδανική μέθοδος για να καλύπτεις τα κρίματά σου και πρόλαβα  να τα νιώσω στο πετσί μου και τα δυο. 
 
Πάλεψα στη ζωή μου, να μην αισθανθώ θυμό κι οργή για άνθρωπο, μα δεν μου αφήσατε κανένα περιθώριο. Δυστυχώς, άργησα να καταλάβω πως δεν είχα να κάνω με άνθρωπο, δεν είχα να κάνω με ανθρώπους δίπλα μου που να μπορούν να νιώσουν. Μόνο να μετρούν μπορούσαν, να αφαιρούν, να καρπώνονται κι έπειτα να λασπολογούν δίχως τέλος, αυτό μόνο γνώριζαν καλά να κάνουν. Κρατώ για χρόνια στα χέρια μου Άσσους ανεκμετάλλευτους, γιατί δεν έμαθα ποτέ να παίζω με ψυχές. Μα κάποιοι πόνταραν εμένα δίχως τύψεις. Αυτό που ξεχνούν όμως είναι πως μαθαίνω πολύ γρήγορα, μένει λοιπόν να αποφασίσω, αν θέλω να ξεκινήσω μια τελευταία παρτίδα μαζί τους… 
 
Μαρία Μαραγκού

Γράψτε ένα σχόλιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *