26 χρόνων!

Μεγαλύτερος κατά έναν ακόμα χρόνο. Σαν να ήταν εχθές παίζαμε με αδερφό και φίλους στους τσιμεντένιους δρόμους της μικρής μας γειτονιάς. Φίλοι, φίλες, παρέες, τα είχαμε όλα. Άλλες φορές μαλώναμε, άλλες φορές γελούσαμε και άλλες φορές παίζαμε. Τα χρόνια πέρασαν, έγινα είκοσι έξι. Φίλοι φύγανε και φίλοι ήρθανε. Λίγοι από εσάς έμειναν, γίνατε λίθοι με τους οποίους δόμησα τον εαυτό μου.

Ξεκίνησα σιγά-σιγά, βλέπεις κάθε νέο οικοδόμημα θέλει γερά θεμέλια. Αυτά τα πρώτα θεμέλια ήταν η οικογένεια μου. Από πάνω προστέθηκαν οι φίλοι και οι φίλες μου, πλέον ναι το εγώ μου είχε αρχίσει να παίρνει μορφή, όμως ακόμα δεν ήταν τέλειο, έλλειπαν αυτές οι μικρές πινελιές που δίνουν χρώμα και ζωντάνια στην ζωή μας. Αυτές οι πινελιές ήταν όλες αυτές οι εμπειρίες που είχα, σχέσεις που απέτυχαν και με πλήγωσαν, όμως με έκαναν πιο δυνατό, καταστάσεις στις οποίες αδικήθηκα και δεν πήρα αυτό που άξιζα, όμως και καταστάσεις στις οποίες με πολλή υπομονή και αγάπη, οι κόποι μου απέδωσαν νόστιμους και ζουμερούς καρπούς.

Τι απλός που φάνταζε ο κόσμος τότε. Όλα τα είχα σίγουρα. Βλέπετε ποτέ δεν μου έλειψε μια στέγη, ή λίγο φαγητό. Έβλεπα τον κόσμο τόσο απλό, τόσο εύκολο. Θα διάβαζα, θα ακολουθούσα όσα αγαπάω και πριν γίνω είκοσι χρόνων θα είχα πετύχει, θα ήμουν πλούσιος, θα είχα ένα μεγάλο σπίτι και θα φρόντιζα τους γονείς που με φρόντιζαν τόσα χρόνια.

Σήμερα στα είκοσι έξι μου χρόνια, δουλεύω για τον βασικό μισθό, ζω με την μητέρα μου και το μέλλον είναι αβέβαιο.

Όμως, όλα αυτά που έγραψα παραπάνω πως δένουν μεταξύ τους, τι με έκανε να γράψω αυτό το κείμενο; Λοιπόν, όπως σας είπα, δουλεύω για τον βασικό μισθό, αλλά ποτέ δεν παραιτήθηκα, όσο η ζωή άλλαζε και ο ξάστερος ουρανός του μυαλού μου γέμιζε με σύννεφα, εγώ δεν φοβήθηκα, ήξερα ότι όσο και να δυναμώσει ο αέρας, όσο και να βρέξει, οι περιπέτειες και οι εμπειρίες μου, μου είχαν εξασφαλίσει έναν ασφαλή χώρο με γερά θεμέλια και όλες τις ανέσεις μέσα. Κάποια στιγμή ο αέρας έγινε τυφώνας, και η βροχή χαλάζι, όμως έκλεισα πόρτες και παράθυρα και άναψα το τζάκι. Όσο η ζωή προσπαθούσε να με πληγώσει και να γκρεμίσει αυτό που έχτισα, λάθος αυτό που χτίσαμε μαζί γιατί άνθρωποι και στιγμές μαζί γίνατε τα δομικά υλικά του εγώ μου, εγώ ξεκουραζόμουν μέσα στην ασφάλεια και την ζεστασιά.

Μπορεί που και που να κοιτάω τον αναστατωμένο καιρό έξω από το παράθυρο και να στεναχωριέμαι που δεν μπορώ να βγω να παίξω, όμως ακόμα κάνω όνειρα, κάθε όνειρο που κάνω μαλακώνει τον καιρό και ενώ πολλοί έχουν παραιτηθεί ξέρω ότι μια μέρα, σύντομα, θα καταφέρω πάλι να ηρεμήσω τον καιρό, θα νικήσω αυτό το παιχνίδι που λέγεται ζωή και όταν γίνει αυτό, ελπίζω, ή μάλλον ξέρω, πως θα είστε εκεί, θα τρέξουμε και θα παίξουμε στην παλιά μας γειτονιά, αλλά πλέον δεν θα συζητάμε για το τι ελπίζουμε να πετύχουμε όταν μεγαλώσουμε. Θα χαμογελάμε γιατί μαζί πετύχαμε πιο πολλά απ’ όσα ονειρευτήκαμε ποτέ.

Εδώ σήμερα τελείωσα άλλο ένα ημερολόγιο, το ημερολόγιο αυτό είχε τις αναμνήσεις από τον τελευταίο χρόνο, ξεκινάω επίσημα το επόμενο, το ημερολόγιο του εικοστού έβδομου χρόνου της ζωής μου. Μα κάποια μέρα, θα καθίσουμε κάτω και θα διαβάσουμε μαζί όλα όσα ζήσαμε τα τελευταία χρόνια.

Γιώργος Χατζηκυριάκου