Φυλαγμένες πνοές
Βυθίζομαι πάλι.
Νιώθω το οξυγόνο στα πνευμόνια μου
να εξαντλείται.
Προσπαθώ να φτάσω στην επιφάνεια
κι εκείνο το βάρος που έχει κρεμαστεί από πάνω μου, δεν λέει να φύγει.
Να πέσει, να ελευθερωθώ επιτέλους και να αρχίσω να ανεβαίνω.
Ανάσα, μια ανάσα δική μου χρειάζομαι
κι εσύ μου την κλέβεις κάθε φορά την τελευταία στιγμή.
Άσε με να βγω στην επιφάνεια γαμώτο,
να αναπνεύσω. Τόσο καιρό παλεύω.
Να ζήσω θέλω κι εσύ έχεις φυτέψει τόσο βαθιά μέσα μου εκείνα τα βαρίδια, που χάνω ακόμα χρόνο κι αντοχές.
Και οι ανάσες μου πια, σιγά σιγά κι αυτές, φοβάμαι πως τελειώνουν.
Και κάθε φορά που πλησιάζω στο φως,
με τραβάς ξανά στο σκοτάδι σου. Γιατί;
Δεν το θέλω το σκοτάδι. Με κούρασε,
το καταλαβαίνεις;
Και νιώθω να πνίγομαι μα δεν θα σου χαρίσω άλλο την ζωή μου. Όχι!
Την είχες ολόκληρη δική σου.
Όσο εσύ θα προσπαθείς να με τραβήξεις στον βυθό σου, τόσο εγώ
θα παλεύω για την επιφάνεια.
Όποιος αντέξει περισσότερο τώρα.
Όχι, δεν είναι πείσμα, ούτε εγωισμός. Δικαίωμα είναι. Δικαίωμα για ζωή και δεν μπορείς να μου το στερήσεις.
Έκανες την δική σου βουτιά.
Επέλεξες την θάλασσά σου μα ήσουν
προετοιμασμένος γι’ αυτήν.
Κι αν κάποια στιγμή σε κούρασε η πάλη
με τα κύματα, είχες από κοντά σανίδα
σωτηρίας. Να κρατηθείς από κάπου και να συνεχίσεις το ταξίδι που επέλεξες.
Δεν σου ζήτησα να με κρατήσεις.
Ούτε να επωμιστείς και το δικό μου βάρος. Μόνο να με αφήσεις ζήτησα.
Έμαθα να κολυμπώ μόνη τώρα πια
κι ας μην ήξερα. Κι ας πίστευες πως δεν θα τα κατάφερνα ποτέ.
Κι επιμένεις να προσπαθείς να με
τραβάς στον βυθό σου, σε εκείνον που για καιρό, με έκανες να πιστεύω πως μου αξίζει. Δεν θα τα καταφέρεις.
Κι αν ακόμα λιγοστεύουν οι ανάσες μου,
κι αν ακόμα επιμένεις να με τραβάς
σε αυτόν, δεν θα εγκαταλείψω.
Δεν θα με αφήσουν να το κάνω,
εκείνα τα χέρια που βρέθηκαν την κρίσιμη στιγμή κοντά μου, δίνοντας στην ζωή μου παράταση, φυσώντας μέσα μου πνοή. Πνοή ζωής, για να συνεχίσω να παλεύω για όλα εκείνα
τα όνειρα που έμειναν στην μέση και για όλα εκείνα τα αυτονόητα που φάνταζαν απαγορευμένα κι άπιαστα.
Για μένα, επιτέλους, μια φορά δεν θα παραδοθώ.
Κουράστηκα, το παραδέχομαι.
Μα δεν θα εγκαταλείψω μέχρι να βγω στην επιφάνεια ξανά, απαλλαγμένη
κι ελεύθερη από βάρη που δεν μου ανήκουν. Κι αν ακόμα νιώθω να πνίγομαι, έχω φυλαγμένες πνοές, δεν θα τα καταφέρεις.
Μαρία Μαραγκού
Κοιτώντας τον χρόνο πίσω, διαπιστώνω πως ότι πίστευα κι ότι ένιωθα από πολύ μικρή ηλικία, δεν έχει αλλάξει μέσα μου. Ονειροπόλα, Ρομαντική και πολύ Συναισθηματική. Έτσι ήμουν κι έτσι θέλω να παραμείνω. Αγαπώ τους ανθρώπους της Καρδιάς κι αυτούς επιλέγω πια δίπλα μου. Με την γραφή δεν έχω "επαγγελματική" σχέση, ήταν για μένα ανέκαθεν όμως , ο τρόπος μου να βγάζω ότι αισθάνομαι. Ας ανοίξουμε την καρδιά μας λοιπόν!!!
