Γιατί πάντα θα υπάρχει χώρος και χρόνος για να επανορθώσεις

 

Μεγάλη Εβδομάδα και το κλίμα των ημερών αυτών, είναι ούτως ή άλλως κατανυκτικό και συνάμα μελαγχολικό. Όπως και η διάθεσή μου αυτές τις Άγιες μέρες. Μεγάλη Τρίτη ξημέρωσε, οι ώρες τρέχουν και μαζί τους κι εγώ, παρέα με τις σκέψεις μου, που ποτέ δεν αναπαύονται.

Απόγευμα πια και είναι η ώρα που διαβαίνω εκείνη την θεόρατη πόρτα. Εκείνη που μέσα της, μπορείς να αδειάζεις τα εσώψυχά σου και να ηρεμείς. Κι ενώ τα μάτια σου μπορεί να πλημμυρίζουν από απελπισία και θλίψη μπαίνοντας, την ώρα που θα βγαίνεις πια, όλα αυτά τα βάρη που νιώθεις, με έναν τρόπο θεϊκό, μοιάζουν να είναι τόσο μικρά και ανίσχυρα τελικά, που κλαις αυτήν τη φορά, από αγαλλίαση κι ευγνωμοσύνη.
 
Θυμάμαι εκείνες τις μέρες, λίγα χρόνια πριν, τότε που γύρευα απεγνωσμένα κάπου να ακουμπήσω τον πόνο. Κάπου να βρω μια στάλα ελπίδας να μπορώ να συνεχίσω. Θυμάμαι χαρακτηριστικά να περνώ εκείνη την πόρτα μόνη κι απ’ την πρώτη στιγμή να παλεύω να κρύψω το πρόσωπό μου και τα μάτια μου από όλους. Να πνίγω τους λυγμούς μου και να ρωτώ βουβά μα συνεχώς, “Γιατί”;
Να εκλιπαρώ για δύναμη και αντοχή. 
 
Θυμάμαι πως σήκωσα κάποια στιγμή 
το κεφάλι μου και το θολό μου βλέμμα καρφώθηκε σε μια αγιογραφία στην οροφή του Ναού, ακριβώς από πάνω μου. 
Δεν θεωρώ τίποτα τυχαίο στην ζωή, ούτε ακόμα και το ότι κάθισα στην συγκεκριμένη θέση τότε. Υπομονή. Αυτό αντίκρυσα σηκώνοντας το βλέμμα μου. Την Αγία Υπομονή, που μέχρι τότε μάλιστα, αγνοούσα και την ύπαρξη της. 
Και αυτή, ήταν για μένα η απάντηση που είχα την ανάγκη να μου δοθεί. 
Ήταν εκείνη η δεδομένη στιγμή που ένιωσα πως ό,τι κι αν συμβαίνει, όσα γιατί κι αν μας πνίγουν, πάντα υπάρχουν αποθέματα δύναμης και υπομονής μέσα μας για ένα ακόμη βήμα.
 
Σήμερα, έχω μάθει πια καλά, πως με κόπο και υπομονή έρχεται για όλους αργά ή γρήγορα και η στιγμή της ανταμοιβής και της δικαίωσης. 
Και μιλάω για την ηθική ανταμοιβή, 
για εκείνο το απίστευτο συναίσθημα που νιώθεις, κάθε φορά που απρόσμενα εισπράττεις αγάπη άδολη κι αληθινή, γι’ αυτό που είσαι και μόνο. 
 
Δεν έγινα ακλόνητη ξαφνικά, μάλλον 
το αντίθετο. Είναι πολλές ακόμα οι στιγμές που λιγοψυχώ. Που ίσως και η ίδια, έστω κι άθελά μου, να υπονομεύω τα χαρίσματα που μου έχουν δοθεί. 
Κάτι τέτοιες μέρες όμως, σαν και την αποψινή, είναι αφορμή για αφύπνιση ξανά. Γιατί δώρα είναι αυτά, που μας δόθηκαν και περιμένουν από εμάς να αξιοποιηθούν στον μέγιστο βαθμό τους. Αυτός είναι κι ο σκοπός τους τελικά. Τα χαρίσματα του ενός, να γίνονται κομμάτι της δύναμης που θα αλληλεπιδράσει με τις αδυναμίες του άλλου.
 
Μεγάλη Τρίτη βράδυ. 
Γυρίζω το κλειδί στην πόρτα μου, αυτή την φορά γεμάτη. Από σκέψεις, συναισθήματα, προσδοκίες αλλά και κάποια παράπονα που ακόμα σιγοκαίνε μέσα μου. Γιατί είναι τόσο απλή η ζωή μας κι έχουμε καταφέρει να την κάνουμε τόσο περίπλοκη τελικά. 
 
Κανένας δεν έχει το αλάθητο, κανείς. 
Όπως όλοι έτσι κι εγώ, έκανα λάθη. Συνειδητά ή όχι. Άλλοτε απέναντι σε ανθρώπους που αγαπούσα, άλλες φορές χτυπώντας εμένα την ίδια 
και κάποιες ακόμα, απέναντι σε εκείνες τις ψυχές που έφερα στον κόσμο.
Αυτά, είναι που πονούν περισσότερο 
κι από όλα μου τα λάθη. 
Όπως και το αντίστροφο. Υπήρξα αποδέκτης λαθών που με κλόνισαν. Κλόνισαν την πίστη μου στους ανθρώπους και για μεγάλο διάστημα στην ίδια την ζωή. 
 
Εκεί όμως πρέπει να σταθώ; Αυτό είναι το νόημα; Έγιναν και καλώς ή κακώς, δεν γίνεται να παραγραφούν από το χρονοντούλαπο της ζωής μας.
Αυτό που νιώθω τώρα, κλείνοντας την πόρτα πίσω μου, αυτή του σπιτιού κι εκείνη του παρελθόντος μου, είναι πως όποια κι αν είναι τα λάθη μας, όσο μεγάλα ή μικρά κι αν είναι, πάντα μα πάντα υπάρχει χώρος και χρόνος για 
να επανορθώσουμε. Αρκεί μονάχα 
να έχουμε ειλικρινά μετανιώσει και συναισθανθεί το βάρος των πράξεων μας. 
 
Μεγάλη Τρίτη απόψε και αυτή την φορά νιώθω γεμάτη. Γεμάτη από ελπίδες και προσδοκίες για το αύριο που δειλά δειλά ονειρεύομαι να ζήσω, έχοντας μάθει πια να εκτιμώ τα απλά κι αληθινά. Εκείνα που στο τέλος θα έχουν μείνει μέσα μου αναλλοίωτα στον χρόνο. 
 
 
Εύχομαι από καρδιάς, Καλή Ανάσταση σε όλους, ψυχική και συναισθηματική! 
                                                       Μαράκι 

Γράψτε ένα σχόλιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *