Ο δρόμος του θανάτου οδηγεί στην Ανάσταση
Όλα έτσι έπρεπε να γίνουν. Κι εγώ άκουσα το κλάμα σου, ένιωσα τον θρήνο σου. Αισθάνθηκα την απόγνωσή σου, εισέπραξα την αναγνώρισή σου, καλωσόρισα τη μετάνοιά σου.
Γονυπετής σε παραλήρημα, ικέτευες για συγχώρεση. Σώμα σου για καιρό υποταγμένο στην ανυποταξία της σάρκας, ψυχή σου χαμένη στα ευτελή ευρίσκοντα της ύπαρξης, μυαλό σου αδειανό στη πληρότητα της τετράγωνης λογικής.
Ύστερα απλωμένη παντού αλλόκοτη, εκκωφαντική σιωπή, να διαλύει τη συνείδηση, να συνθίβει την ακοή, να σπάει την θύμηση, να σκοτώνει την ανατροπή και να βάζει ταφόπλακα στην ελπίδα.
Μένεις μόνος σου ν’ αντιμετωπίζεις τους δαίμονες των ορίων σου, να εξοπλίζεις τους εφιάλτες της αντοχής σου και ν’ αναμετριέσαι στο τέλος με εναπομείναντα ψήγματα επιφανούς ψεύδους.
Πήρα επάνω μου όλα σου τα λάθη για να βρεις το σωστό, όλα σου τα κρίματα για να δεις τα δίκια και όλα σου τα παθήματα για ν’ αφομοιώσεις τα μαθήματα.
Κουβάλησα τον σταυρό για να επωμιστείς εσύ την γνώση, θανατώθηκα στο ψέμα για να ζήσεις εσύ στην αλήθεια.
Τρεις μαύρες μέρες αδιάκοπης βροχής και ο ήλιος έλαμψε, τρεις γοερές νύχτες απαράμιλλου σκότους κι εγένετο φως. Γέλιο το δάκρυ, τραγούδι το μοιρολόϊ, χαρά η λύπη, ζωή ο θάνατος!
Πιάσε το χέρι μου και πίστεψε στο θαύμα!
Νιώσε την δύναμη που φέρει η πίστη στον εαυτό σου!
Η ελπίδα ξαναγεννήθηκε!
Αναστήθηκα για να μπορέσεις να νιώσεις την αγάπη. Αναστήθηκα για να ζήσεις κι εσύ!
Ζωή Παπατζίκου
Σε δύο ενότητες μοιρασμένη η ζωή μου. Στην Αθήνα όπου γεννήθηκα, μεγάλωσα κι έζησα μέχρι το τέλος της εφηβείας μου και στην Εύβοια όπου πλέον μένω μόνιμα. Με οδηγό την έμφυτη παρατηρητικότητα αλλά και την γενικότερη εντρύφηση των ανθρώπων και των εμπειριών τους, οι σκέψεις και οι λέξεις πάντα πλέκονταν σε γαϊτανάκι καταγραφής, σαν να προσπαθώ να αιχμαλωτίσω λογιών στιγμές και ποικίλα συναισθήματα κόντρα στην ελεύθερη και ιλιγγιώδη ταχύτητα του χρόνου που αμείλικτα στη ξέφρενη πορεία του όλα τα μεταβάλλει. Η ζωή μας είναι ένα άγραφο ανοιχτό βιβλίο, ας αποτυπώσουμε μέσα του τις πιο γραφικές μας αλήθειες!
