Χαμένη στο πλήθος γυρίζω πάλι και κρύβομαι μέσα του μα είναι στιγμές που περνούν σκιές μπροστά από τα μάτια μου.
Δεν θυμάμαι, δεν θέλω να θυμάμαι μα το μυαλό παίζει παιχνίδια μαζί μου και με κούρασε. Ακόμα και η μορφή σου δεν είναι πια ξεκάθαρη.
Ολοένα και θολώνει, σκοτεινιάζει.
Μια σκιά έχει απομείνει από σένα που εξακολουθεί να περιφέρεται γύρω μου και να μ’ αναστατώνει.
Είσαι αλλού, είμαι εδώ και έχει περάσει πολύς καιρός και για τους δυο μας.
Όλα έχουν αλλοιωθεί, ακόμα και οι αναμνήσεις μας, ξεθώριασαν κι αυτές.
Τις στρίμωξα όλες σε ένα κουτί, για να μην πληγώνω πια τις μέρες μου και να δοκιμάσω τις νύχτες μου να ονειρευτώ δειλά ξανά.
Και κάποιες από αυτές, τα καταφέρνω. Κλείνω τα μάτια και νιώθω μια αγκαλιά ζεστή να με περιμένει. Η μοναξιά να μην είναι η μόνιμη παρέα μου και τα μάτια μου επιτέλους να κλείνουν, όχι από κούραση, αλλά από ευτυχία.
Μα έρχεται πάλι η θύμησή σου και με ταράζει.
Όλα εκείνα τα μεγάλα “Σ’αγαπώ” που ειπώθηκαν μα χάθηκαν σαν να μην τα είχαν ξεστομίσει τα χείλη μας ποτέ. Όλα εκείνα τα “Σε νοιάζομαι” που μαχαιριές έγιναν στην ψυχή κι άφησαν τα σημάδια τους πάνω μας. Φόβο νιώθω και ανασφάλεια που πίσω με κρατούν. Δέσμια στην ίδια την ζωή μου έχω γίνει και παλεύω να αμυνθώ από οτιδήποτε σε θυμίζει και με κρατά δεμένη με το παρελθόν μας.
Είσαι ακόμα πάνω από τις δυνάμεις μου. Έχεις φύγει τόσο καιρό κι όμως, είσαι πάντα εδώ. Σα να θέλεις να κρατήσεις τον λόγο που κάποτε είχες δώσει, όμως δεν είσαι εσύ, η σκιά σου είναι αυτή που δεν με αφήνει.
Με ξεγελούσε για καιρό, μιλούσα μαζί της και την ακολουθούσα. Είχα ξεχάσει πια και την πραγματική σου εικόνα.
Αν μια Αγάπη που τελειώνει, μπορεί να γίνει ένας θάνατος τόσο αργός και βασανιστικός, πώς να ξαναγαπήσεις; Με τι κουράγιο και με ποια αποθέματα;
Ποιος έχει τόσο καθαρή ψυχή, για να μπορέσει να αγγίξει τις πληγές σου και να τις περιποιηθεί; Και πόσο καθαρή παρέμεινε η δική σου, για να μπορέσεις να γιατρέψεις τις πληγές κάποιου άλλου;
Δεν αγγίζονται οι σκιές κι εγώ θέλω πια να μπορώ να αγγίξω.
Δεν πλησιάζονται, δεν αγαπούν, δεν έχουν καρδιά.
Περιφέρονται μόνο και ξύνουν πληγές. Αυτές που θέλω να κλείσω οριστικά. Δεν υπάρχεις, δεν υπάρχει τίποτε από όλα εκείνα που αγαπήσαμε πριν γίνεις το σκοτάδι μου.
Κι αν ποτέ ξαναδώ την μορφή σου ζωντανά, τίποτα δεν θα έχει μείνει από σένα να θυμίζει εκείνο το φως που με θάμπωσε κάποτε. Η σκιά σου μόνο έχει απομείνει να με ακολουθεί μα πλησιάζει η στιγμή που κι αυτή θα χαθεί.
(Γιάννης Πλούταρχος, Ζω μ’ αυτά που αγαπήσαμε)
Κοιτώντας τον χρόνο πίσω, διαπιστώνω πως ότι πίστευα κι ότι ένιωθα από πολύ μικρή ηλικία, δεν έχει αλλάξει μέσα μου. Ονειροπόλα, Ρομαντική και πολύ Συναισθηματική. Έτσι ήμουν κι έτσι θέλω να παραμείνω. Αγαπώ τους ανθρώπους της Καρδιάς κι αυτούς επιλέγω πια δίπλα μου. Με την γραφή δεν έχω “επαγγελματική” σχέση, ήταν για μένα ανέκαθεν όμως , ο τρόπος μου να βγάζω ότι αισθάνομαι. Ας ανοίξουμε την καρδιά μας λοιπόν!!!
