Αξίζαμε ένα καλύτερο τέλος
Πάνε τόσοι μήνες που κάποιος άφησε ένα παθιασμένο φιλί στα χείλη μου, που κάποιος με έσφιξε δυνατά στην αγκαλιά του. Που είπαμε τα χαζά μας και γελάσαμε και μετά όμορφα λόγια και αγκαλιαστήκαμε ακόμα πιο σφιχτά. Από τότε το σώμα μου δεν έχει έρθει σε επαφή με άλλο σώμα, ούτε τα χείλη μου με άλλα χείλη αλλά το πρόβλημα είναι ότι η καρδιά μου δεν συμβιβάζεται με τον χτύπο καμίας άλλης καρδιάς.
Πάνε τόσοι μήνες από τότε που ενώ εγώ εκλιπαρούσα για ένα λυτρωτικό τέλος αφού αυτό ήταν μονόδρομος κάποιος άφηνε ανοιχτά τα παράθυρα του ενδεχόμενου και ξεχείλιζαν οι ελπίδες.
Είναι τρομερά επίπονο να ζεις με υποθέσεις στην αναμονή για μια απάντηση που – ήδη – έχει δοθεί όμως μόνο νοερά. Ο ερωτευμένος άνθρωπος είναι τυφλός, είναι κουφός, είναι παράλογος και πιστεύει σε θαύματα. Δεν βλέπει τίποτα αν δεν του γίνει ξεκάθαρο, δεν ακούει τίποτα αν δεν του γίνει σαφές, περιμένει όταν του ζητούν χρόνο και ελπίζει σε επιστροφές. Είναι πολύ βολικό να φεύγεις δίχως αντίο αλλά αν έχεις μια στάλα σεβασμό για τον άνθρωπο που σε αγάπησε δεν θα το κάνεις. Είναι ο εύκολος δρόμος αλλά μην τον προτιμήσεις γιατί εσύ μπορεί να τον διανύεις με άνεση αλλά κάποιος μπορεί να περιμένει σε αυτόν για απαντήσεις μην κάνοντας βήμα.
Πάνε τόσοι μήνες που κάποιος κατέβασε τα μάτια και έφυγε χωρίς να αποκλείσει την πιθανότητα επιστροφής.
Αυτός ο άνθρωπος είσαι εσύ.
Γύρισε πίσω, πες αντίο και ξαναφύγε, αυτή τη φορά, κοιτώντας με στα μάτια. Τίποτε άλλο δεν ζητάω. Να κλείσεις τα παράθυρα του ενδεχόμενου. Αλλιώς θα είναι όπως όταν κάποιος πεθαίνει και μένει άθαφτος. Δεν κάνει να μένουν άθαφτες οι αγάπες όταν πεθαίνουν γιατί στοιχειώνουν.
Απάλλαξέ με από το μαρτύριο και έλα να δώσουμε ένα τέλος ισάξιο των όσων αισθανθήκαμε – αν αισθανθήκαμε.
Εύα Κοτσίκου
Είμαι η Εύα και ζω στον δικό μου ονειρόκοσμο ο οποίος αποτελείται από χαρτιά, μολύβια και λέξεις. Μεγαλωμένη στην πιο μποέμ συνοικία της Αθήνας, τα Πετράλωνα, δεν θα μπορούσα παρά να είμαι λάτρης του Κέντρου. Αγαπώ να βολτάρω στα Αθηναϊκά στενά, τους καλλιτέχνες και την ποίηση του δρόμου, την ποίηση γενικότερα, τη σοκολάτα και τα χαμόγελα στα χείλη των ανθρώπων.
Δηλώνω αιώνιο παιδί και πιστεύω ότι η ευγένεια, η θετικότητα και η καλοσύνη μπορούν να μαλακώσουν και την πιο σκληρή καρδιά. Γελάω δυνατά και συγκινούμαι εύκολα. Γράφω παντού, όπου βρω, ακόμα και σε χαρτάκια για τσιγάρα και ας μην καπνίζω. Μπορώ να εμπνευστώ ακόμα και από έναν κόκκο άμμου. Λατρεύω τα τραγούδια και τα ταξίδια, ειδικά αυτά που κάνω πάνω σε χάρτινα καράβια... Είμαι η Εύα και στόχος μου είναι να σας πάρω μαζί μου στα ταξίδια αυτά...
