Αδημονία

Πάει ήδη προς ξημέρωμα. Σφίγγω τα μάτια μου. Παίρνω μια ανάσα, χαλαρώνοντας. Ξεφυσώ με μανία.
Ξέρεις, πάει καιρός που αφήσαμε το νησί και μελαγχόλησα.

Τα καράβια κάτι ματώνουν πίσω τους, ίσως γι’ αυτό ποτέ δεν τα πολυσυμπάθησα, μόνο για εκείνες τις σταγόνες της αλμύρας, σήκωνα το βλέμμα ψηλά.

Το μυαλό μου φορτωμένο με εικόνες σου. Γέλια, κλάμα, θάλασσα κι ηρεμία. Πέρασαν τόσοι μήνες κι όμως είναι οι εικόνες ίδιες. Συγκινήσεις στ’ αγγίγματα, σε γλυκές, μικρές, αδέξιες κινήσεις. Μέσα στο μυαλό μου στροβιλίζονται σκέψεις.

Ξαπλωμένη στο μικρό μου κρεβάτι, σε έχω δίπλα μου κι ας είσαι μακριά. Απλώνω το χέρι και σε έχω. Μαζεύομαι στην παγωμένη μεριά του τοίχου και σε σφίγγω. Κάνω να γύρω το κεφάλι, πέφτω στο μαξιλάρι που κρατάει ακόμα το σχήμα σου.

Ο αέρας έξω καλπάζει. Θέλει να σβήσει το κενό. Πέρασαν ώρες, ακόμα τα μάτια σφιχτά. Ξημερώνει. Γνωστές κι άγνωστες φωνές, βιάζουν τις σκέψεις μου. Ψελλίζω κάτι λέξεις άκεφα, μα σε λίγο, σταματώ.

Δεν μπορεί! Εγώ, αυτό το βήμα το ξέρω.

Εύη Μαυρογιάννη

Γράψτε ένα σχόλιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *