Κραυγή

Μου λείπεις ρε!
Θέλω να βγω στο μπαλκόνι και να ουρλιάξω! 
Να το φωνάξω τόσο δυνατά, που να τρομάξει κι η ίδια η μοίρα ακόμη και να σε φέρει πίσω!
Θέλω να μπήξω τα νύχια μου με μίσος στο δέρμα μου, να με γεμίσω πληγές πραγματικές, που να με πονάνε περισσότερο από την απουσία σου! 
Να με πονέσω πολύ!
Να με εκδικηθώ που σε κουβαλάω ακόμη μέσα μου, που σε άφησα να γίνεις ένα με τα σωθικά μου!
 
Μου λείπεις.. 
Μου λείπεις γαμώτο!
Και μαζί σου, μου λείπει κι η ομορφιά αυτού του κόσμου.
Η ομορφιά εκείνη, που τη βλέπεις μόνο όταν χαμογελάει η ψυχή και γεμίζει με ζωή και χρώματα τα πάντα.
Εκείνη η ομορφιά, που την κεντάνε με χρυσή  κλωστή η ελπίδα και η προσμονή.
 
Μου λείπεις, σου λέω!
Και δε γουστάρω που είναι Άνοιξη!
Δεν τη θέλω την Άνοιξη πια!
Εσένα θέλω!
Να σου μιλάω, να σε ακούω, να σου θυμώνω, να σε συγχωράω, να σε περιμένω, να σε έχω μέσα στη ζωή μου, φίλο κι εχθρό, αγάπη και μίσος, γέλιο και δάκρυ.
 
Δεν υπάρχεις.. 
Δεν υπάρχεις πια.
Χλώμιασες τα φεγγάρια μου ρε!
Σακάτεψες τους ήλιους μου!
Δεν έχει μέρα.
Δεν έχει νύχτα.
Ο χρόνος τρέχει μόνο για να τρέχει, χωρίς ρυθμό, χωρίς στάσεις κι ανεφοδιασμούς, χωρίς τίποτα ρε! 
Άχρωμος, άδειος και μονότονος.
Κι ούτε και ξέρει που στο καλό πηγαίνει.
 
Πού να ‘σαι;
Πού να ‘σαι, που θέλω τόσο να σε δω;
Έστω κρυμμένη κάπου στα σκοτεινά, έστω για λίγο.
Να σε δω να περπατάς, να μιλάς, να χαμογελάς.
Μόνο να σε δω!
Και μόλις χαθείς και πάλι στη στροφή, να καθίσω κάτω και να κλάψω. 
Να κλάψω, να κλάψω, να κλάψω!
Για σένα που σκοτώνεις τη ζωή σου. 
Για μένα που σκοτώνω τη δική μου.
Για την αγάπη, που τη σκοτώσαμε μαζί.
Εσύ, γιατί την απαρνήθηκες κι εγώ, γιατί της φύσηξα ανάσα χωρίς να το θέλει.
 
Να κλάψω ρε!
Μέχρι να με μισήσει το ίδιο το δάκρυ και να μη βγαίνει άλλο πια!
Γιατί μου λείπεις! 
Και δεν μπορώ άλλο να διαχειριστώ την απουσία σου.
Δεν μπορώ ρε!
Το καταλαβαίνεις;
Δεν μπορώ! 
 
Κατερίνα Πανταλέων

Γράψτε ένα σχόλιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *