Περασμένες δώδεκα
Περασμένες δώδεκα. Άλλη μια μέρα έφτασε αργοπορημένα στο τέλος της. Τα βλέφαρά μου με δυσκολία κρατιούνται ανοιχτά. Μπαίνω στο δωμάτιό μου, το καταφύγιό μου εδώ και αρκετούς μήνες. Κλείνω την πόρτα, σβήνω τα φώτα, εκτός από ένα λαμπάκι νυκτός, μοναδικό αστεράκι στο σκοτεινό μου ουρανό . Σηκώνω τις κουβέρτες μου και τρυπώνω στη θαλπωρή τους.
Αφήνω να πέσουν βαριές πάνω μου, να μ’ αγκαλιάσουν, μια και η δική σου αγκαλιά λείπει καιρό τώρα. Κλείνω τα μάτια μου, μα δεν με παίρνει ο ύπνος. Κρυώνω. Ρίγος διαπερνά το σώμα μου, παγωνιά στην ψυχή μου. Πώς να ζεσταθεί αλήθεια; Πολλά τα λόγια που δεν ειπώθηκαν. Από φόβο; Από εγωισμό; Λέξεις, που χάθηκαν πριν καν εκφραστούν.
Σκέψεις, που εξανεμίστηκαν, συντροφιά με ποτό και με τσιγάρο, μοναδική παρηγοριά στης μοναξιάς το ατέλειωτο ταξίδι. Δάκρυα, που ενώθηκαν με τη βροχή, όταν μούλιαζα ως το κόκκαλο, κρυμμένη στη γωνιά για να σε δω έστω και λίγο. Όλα αυτά και πόσα ακόμα-ποιο να πρωτοθυμηθώ-έρχονται και στοιχειώνουν τον ύπνο μου. Ένας ιστός αράχνης που πλέκεται γύρω μου και με αιχμαλωτίζει, μέσα σ’ ένα αέναο παιχνίδι με το φόβο και την αγωνία.
Θα καταφέρω να σωθώ, να λυτρωθώ ή θα μείνω εκεί, κολλημένη σ’ αυτόν τον ιστό, να βασανίζομαι με τα φαντάσματα του παρελθόντος, να αποστεώνομαι καθημερινά, ώσπου να χαθώ; Περασμένες δώδεκα. Άλλη μια νύχτα που θα περάσει δύσκολα, μα θα περάσει. Και ίσως κάποια στιγμή έρθουν και οι νύχτες της λύτρωσης , της γαλήνης. Ίσως.
Λίνα Κατσίκα
Από μικρή θυμάμαι τον εαυτό μου με ένα τετράδιο πλάι στο μαξιλάρι μου να το γεμίζω, πριν ο ύπνος καλύψει τα μάτια μου, με γράμματα,ζωγραφιές,χαμόγελα ή δάκρυα. Πάντα οι λέξεις αποτελούσαν το καταφύγιό μου. Με αυτές μοιραζόμουν τις χαρές μου, τα όνειρά μου, τις σκέψεις μου και σ' αυτές κατέφευγα όταν φουρτούνιαζε η ψυχή μου κι έψαχνα ηρεμία. Μου έχουν κρατήσει συντροφιά σε ώρες μοναξιάς και εσώτερης αναζήτησης, με έχουν ταξιδέψει. Μεγάλωσα και το τετράδιο παραμένει στο μαξιλάρι πλάι μου. Μόνο που όσα πλέον σημειώνω εκεί τα μοιράζομαι και με άλλους ανθρώπους που διαβάζοντάς τα ακουμπούν πάνω τους τη δική τους ψυχή κάνοντάς με να νιώθω πως εκεί έξω υπάρχει ακόμη αγάπη,ζεστασιά, μεγαλείο ψυχής.....
