Ανθρώπινα πεφταστέρια
Πριν λίγες ημέρες είχα την τύχη να σβήσω κεράκια που σχημάτισαν τον αριθμό 39 στην τούρτα των γενεθλίων μου. Την τύχη ναι. Γιατί μόνο ευγνωμοσύνη νιώθω για κάθε έναν, επιπλέον, χρόνο που περνάει από πάνω μου. Για κάθε καινούργια λευκή τρίχα στα μαλλιά μου και για κάθε καινούργιο σημάδι σε σώμα και ψυχή. Ζω. Και αυτό από μόνο του αρκεί για να είμαι ευγνώμων. Με τα όσα επιφέρει κάθε χρονιά που περνάει, όμορφα ή άσχημα.
Αναπόφευκτος ο απολογισμός την ημέρα των γενεθλίων. Είναι η μέρα που περισσότερο από τις άλλες ίσως αναρωτιόμαστε τι έχουμε καταφέρει μέχρι τώρα. Αν κάναμε κάτι που να άξιζε προσωπικά ή συλλογικά. Ο χρόνος περνάει και όσο μεγαλώνουμε νιώθουμε την ανάγκη να γνωρίζουμε ότι πράξαμε τα δέοντα και πίσω μας θα αφήσουμε έργο.
Τι σημαίνει όμως “αφήνω έργο”; Για τον καθένα κάτι διαφορετικό υποθέτω. Για κάποιον ίσως να βρει έναν άνθρωπο να “κουμπώσει”, να αγαπήσει και να αγαπηθεί. Για κάποιον άλλο να κάνει οικογένεια, να δει το όνομά του να συνεχίζεται μέσα από τις γενιές του. Για κάποιον άλλο να παραδώσει στα παιδιά του περιουσία, είτε πρόκειται για χρήματα και ακίνητα, είτε για πνευματικό πλούτο. Ανάλογα τις πεποιθήσεις και τις προτεραιότητες του καθενός και η αντίστοιχη ερμηνεία.
Υποσυνείδητα πιστεύουμε πως μέσα από το έργο μας θα μείνουμε αθάνατοι. Ότι αν εκπληρώσουμε τον προορισμό μας σε αυτή τη ζήση δεν θα λησμονηθούμε. Πόσοι και πόσοι καλλιτέχνες δεν ευελπιστούν να “ζουν” μέσα από τα έργα τους και πολύ μετά τον θάνατο τους;
Δεν ξέρω αν μένουμε αθάνατοι επειδή βρήκαμε την απόλυτη αγάπη. Δεν πιστεύω σε προορισμούς όσον αφορά τους ανθρώπους. Δεν ασπάζομαι στερεότυπα και κλισέ. Δεν θεωρώ ότι αν κάποιος, ας πούμε, δεν έκανε οικογένεια, αν δεν κληροδότησε το πολύτιμό του d. n. a. και το σπουδαίο του επώνυμο σε κάποιον πήγε χαμένος στη ζωή. Δεν γνωρίζω αν υπάρχει τρόπος να μείνεις αθάνατος τελικά ούτε αν έχει νόημα να μείνεις με κάποιον τρόπο. Μπορείς να λάμψεις στο πέρασμα σου σαν πεφταστέρι; Αν ναι, θεωρώ εκπλήρωσες τον σκοπό σου. Δεν είμαι καθόλου σίγουρη αν το ζητούμενο είναι μόνο το χιλιοειπωμένο “αγάπα τους ανθρώπους σου, πες το, δειξ’ το”. Γιατί μόνο τους ανθρώπους σου; Γιατί μόνο τον μικρό σου κύκλο; Περνάς το κατώφλι της πόρτας σου κάθε πρωί και έχεις χιλιάδες ευκαιρίες να σκορπίσεις αγάπη. Να βάλεις λίγο νερό στο αδέσποτο που διψάει, να δώσεις δύο κουβέντες παρηγοριάς στον άστεγο, να νοιαστείς για ένα παιδί πέρα από το παιδί σου όταν αυτό στερείται φροντίδας, να ακούσεις με προσοχή και ενσυναίσθηση τον φίλο που έχει ανάγκη να μιλήσει, να προσφέρεις και σε αυτόν που δεν έχετε ίδιο αίμα, που δεν σου είναι τίποτα.
Ίσως το μοναδικό ζητούμενο είναι να ξεκολλήσεις ψυχή από την ψυχή σου και να την δώσεις σε οποιοδήποτε πλάσμα. Να νοιαστείς κάποιον πάνω από τον εαυτό σου. Αν καταφέρεις και πάνω από έναν; Προς τιμήν σου. Αν καταφέρεις περισσότερους από αυτούς που περικλείει το σπίτι και ο μικρόκοσμός σου; Τότε έγινες το πεφταστέρι που λέγαμε.
Εύα Κοτσίκου
https://youtu.be/mY2g7CkoxCM
Είμαι η Εύα και ζω στον δικό μου ονειρόκοσμο ο οποίος αποτελείται από χαρτιά, μολύβια και λέξεις. Μεγαλωμένη στην πιο μποέμ συνοικία της Αθήνας, τα Πετράλωνα, δεν θα μπορούσα παρά να είμαι λάτρης του Κέντρου. Αγαπώ να βολτάρω στα Αθηναϊκά στενά, τους καλλιτέχνες και την ποίηση του δρόμου, την ποίηση γενικότερα, τη σοκολάτα και τα χαμόγελα στα χείλη των ανθρώπων.
Δηλώνω αιώνιο παιδί και πιστεύω ότι η ευγένεια, η θετικότητα και η καλοσύνη μπορούν να μαλακώσουν και την πιο σκληρή καρδιά. Γελάω δυνατά και συγκινούμαι εύκολα. Γράφω παντού, όπου βρω, ακόμα και σε χαρτάκια για τσιγάρα και ας μην καπνίζω. Μπορώ να εμπνευστώ ακόμα και από έναν κόκκο άμμου. Λατρεύω τα τραγούδια και τα ταξίδια, ειδικά αυτά που κάνω πάνω σε χάρτινα καράβια... Είμαι η Εύα και στόχος μου είναι να σας πάρω μαζί μου στα ταξίδια αυτά...
