Η ζωή μας όλη είναι άνθρωποι.
Από ανθρώπους ξεκινάει αυτό το άγνωστο και συναρπαστικό ταξίδι μας και σε όλη τη διάρκειά του άνθρωποι συνταξιδιώτες μας είναι αυτοί που θα μας αγαπήσουν, αυτοί που θα μας στηρίξουν, αυτοί που θα μας ματώσουν, αυτοί που θα μας καταστρέψουν ή θα μας αναστήσουν.
Ένα ταξίδι μεσοπέλαγα, με προορισμό κάποιαν Ιθάκη. Και σε τούτο το ταξίδι η βάρκα είναι άνθρωποι. Τα κουπιά είναι άνθρωποι. Τα ανταριασμένα κύματα είναι άνθρωποι. Αλλά κι η νηνεμία άνθρωποι είναι. Κι η ίδια η Ιθάκη, ξέρεις, άνθρωπος είναι.. Εσύ!
Δεν γνωρίζω σε ποιό σημείο του ταξιδιού μου βρίσκομαι, κανείς θαρρώ πως δεν το ξέρει κι ίσως αυτό το αβέβαιο είναι που κάνει το ταξίδι μαγικό. Όμως μπορώ να πω πως έχω δαμάσει πια αρκετούς ωκεανούς. Και τα ‘χω βάλει με χιλιάδες καταιγίδες. Κι έμαθα να διαβάζω τον καιρό, πριν ακόμα αποφασίσει καλά καλά κι ο ίδιος τι θα κάνει.
Κι είμαι περήφανη, που κάθε που το σκαρί μου πάθαινε ζημιά κοίταγα να το φτιάξω.. Δε θαλασσόπνιξα ποτέ κανέναν για να αρπάξω το δικό του το πλεούμενο και να συνεχίσω την τσάρκα μου στα πέλαγα.
Απεναντίας, αμέτρητες οι φορές που έριξα άγκυρα για να βοηθήσω άλλους να επισκευάσουν τη βάρκα τους ή τη θαλαμηγό τους. Κάποιοι με ευχαρίστησαν, κάποιοι όχι. Κι είναι κι αυτοί που ούτε καν κατάλαβαν πώς έφτιαξε η ζημιά τους. Έτσι είναι η ζωή.. Έτσι είμαστε οι άνθρωποι.. Μα είτε έτσι είτε αλλιώς, είναι ευλογία σαν μπορείς να συνεχίζεις το ταξίδι.
Έλεγα λοιπόν πως η ζωή μας όλη είναι άνθρωποι. Η οικογένεια μας, οι λοιποί συγγενείς, οι “φίλοι”, οι φίλοι οι αληθινοί, οι έρωτες οι μεγάλοι, οι έρωτες οι μικροί, οι γνωστοί, οι γνωστοί άγνωστοι, οι συνεργάτες κλπ.
Και πόρτες.. Παντού πόρτες!
Πόρτες που ανειγοκλείνουν ασταμάτητα, άλλες αθόρυβα κι άλλες σείοντας τον τόπο. Και δεν τελειώνουν ποτέ. Μια κλείνει, δέκα ανοίγουν! Άλλες για καλό κι άλλες για κακό, κάτι βέβαια που το διαπιστώνεις πάντα εκ των υστέρων. Δεν έχει όμως και πολλή σημασία αυτό γιατί πάντα κάτι μαθαίνεις, κάτι ανακαλύπτεις, κάτι που παρακάτω θα σε βοηθήσει να ξεχωρίζεις λίγο καλύτερα.. ανθρώπους και πόρτες!
Ας πάμε τώρα στο δια ταύτα.
Οφείλω μια βαθιά υπόκλιση στους ανθρώπους εκείνους που όταν αποφασίζουν να σου κλείσουν την πόρτα τους, στο καθιστούν σαφές και σου εξηγούν και το γιατί, σεβόμενοι το δικαίωμα σου στην αλήθεια, σεβόμενοι πρώτα απ’ όλα τον ίδιο τους τον εαυτό! Και εναποθέτω κι ένα τεράστιο “λυπάμαι” σε αυτούς, που τη λέξη “ξεκαθάρισμα”, τη θεωρούν μάλλον περιττή στο ελληνικό λεξικό.
Αναρωτιέμαι μόνο.. Άραγε γνωρίζουν κάθε φορά πόσο πολύ ακυρώνουν την ίδια τους την αξία και υπόσταση; Επίσης, έχουν υπόψη τους πως οι υπόλοιποι άνθρωποι, γύρω από αυτούς, ίσως δεν είναι τελικά τόσο ηλίθιοι όσο νομίζουν;
Τι να πει κανείς;
Τελικά η μπέσα και τα κότσια, σαν λέξεις είναι από τις λατρεμένες των ανθρώπων, γι αυτό δίνουν και παίρνουν αβέρτα! Στην εφαρμογή τους όμως, τεράστιο το πρόβλημα. Λες και θα κολλήσεις κάποια ανίατη ασθένεια αν πας να τις αγγίξεις με πράξεις!
Δε γίνεται όμως έτσι.
Κάποτε πρέπει να συνειδητοποιήσουμε πως στους ανθρώπους γύρω μας οφείλουμε να φερόμαστε με τον τρόπο που θα επιθυμούσαμε κι εμείς να μας φέρονται. Όλοι έχουμε ανάγκη το σεβασμό, την ειλικρίνεια, την ευγένεια. Δεν μπορούμε να τα απαιτούμε από τους άλλους δίχως να τα δίνουμε. Ούτε έχουμε το δικαίωμα να τα ευτελίζουμε, προβάλλοντας τα και μόνο ως αξίες μας.
Πάμε άλλη μια παιδιά!
Ας αφήσουμε τον εγωϊσμό στην άκρη κι ας προσπαθήσουμε λίγο να προβληματιστούμε, να αναγνωρίσουμε και να παραδεχτούμε τις λανθασμένες μας συμπεριφορές και, γιατί όχι, να αναθεωρήσουμε όπου νιώσουμε ότι χρειάζεται.
Έτσι ώστε αύριο να καταφέρουμε να γίνουμε, έστω και μια στάλα, καλύτεροι άνθρωποι.
Κατερίνα Πανταλέων
Ποιά είμαι; Νομίζω πως μέχρι την ύστατη πνοή θα ψάχνω να το βρω.. Ως γέννημα – θρέμμα της πιο ερωτικής πόλης, είμαι φανατική οπαδός και υποστηρίκτρια της αγάπης και του έρωτα.. Γράφω για όλα αυτά που βλέπω, ακούω και ζω, για όλα όσα ονειρευομαι, για όλα εκείνα που δε θα ζήσω ποτέ.. Γράφω γιατί έτσι ανασαίνω περισσότερο οξυγόνο, γιατί έτσι ξορκίζω καθετί που με πονάει, γιατί απλώς δε γίνεται να μη γράφω.. Ποιά είμαι; Ίσως και να ‘μαι τελικά μία πριγκίπισσα, που κατά λάθος ξέφυγε από κάποιο παραμύθι κι όλο ψάχνει το δρόμο να γυρίσει πίσω σε αυτό..
