Στροφή εκ των έσω
Τι συμβαίνει μ’ εκείνους τους ανθρώπους που πατούν με πυρωμένα πόδια πάνω σε παγωμένο δρόμο;
Που όσο αγγίζουν την πληρότητα, το κενό τους μοιάζει απύθμενο;
Τι νιώθουν;
Τι σκέφτονται;
Να φύγουν;
Να ξεφύγουν;
Από ποιόν;
Και γιατί;
Μήπως από τους ίδιους;
Τον ίδιο τους τον εαυτό;
Tι συμβαίνει λοιπόν μ’ εκείνους τους ανθρώπους;
Τι προσπαθούν;
Να σκεφτούν;
Να γευτούν;
Να παιδευτούν;
Να μετανιώσουν;
Να σώσουν;
Να γλυτώσουν;
Να περισώσουν;
Να τολμήσουν;
Να μιλήσουν;
Να σιωπήσουν;
Ν’αποσιωπήσουν;
Να μισήσουν;
Ν ’αγαπήσουν;
Να εγκαταλείψουν;
Να παραχωρήσουν;
Να διεκδικήσουν;
Φάσεις – αντιφάσεις, ρήματα δυναμικά, αληθινά, διαταραγμένα ψυχικά, των άκρων πάντα, να ισορροπούν ανάμεσα στα « θέλω » και στα « πρέπει », να ρουφούν αιώνια την ενέργεια που κουβαλούν, να τρέφονται από αυτή και πάλι να ορέγονται, αδίστακτη και ακόρεστη πείνα, τιμωρία και έπαινος μαζί, ευλογία και κατάρα, να βλέπεις μέσα από το διάφανο και να σε πονάει τόσο αυτή η ενδόμυχη όραση.
Να μην αντέχεις που εσύ εισχωρείς ενώ οι άλλοι απλά επιδερμούν και δε σε θέλουν που το κατέχεις, τους τρομάζει, τους απωθεί ή τους κάνει λίγους στην καταμέτρηση κι εσύ πάντα στο ζύγι να είσαι το πολύ. Τα βλέμματα δε συναντιούνται, δεν αντέχουν, στερεύουν οι λέξεις κι εσύ δε θα καταφέρεις να μάθεις ποτέ την αλήθεια – τουλάχιστον κατά πρόσωπο – μόνο ψιθυριστά, σε μοναχικά σκοτάδια με αεράκι δροσερό που θα ηρεμεί για λίγο το λιοντάρι στο κλουβί, που έχεις κλείσει μέσα πρώτα εσύ και μετά όλοι οι άλλοι, με τον τρόπο σου, με τον τρόπο τους.
Δεν πειράζει.
Έτσι είναι δυστυχώς. Τ’ αγρίμια τελικά ζουν φυλακισμένα για να επιζήσουν εκείνα και όχι οι άλλοι.
Y. Γ. Σ’ έναν κόσμο που κινείται με φρενήρεις ρυθμούς και όλα οδηγούνται έξωθεν του χώρου που κινούμαστε, κάποιοι άνθρωποι επιθυμούν και πράττουν ασυναίσθητα ή συνειδητά, το αντίθετο.
Στρέφονται εντός τους, βρίσκοντας ισορροπίες που στους υπόλοιπους φαντάζουν σαν ανεξήγητες αστάθειες. Σημασία δεν έχει τελικά ποια κατεύθυνση προτιμάται αλλά να υπάρχει αίσθηση πλήρωσης στην επιλογή που έχει γίνει.
Κι ας ονομάζεται εσωστρέφεια.
Κι ας γίνεται λοιπόν, κάθε φορά, μία στροφή εκ των έσω.
Ζωή Παπατζίκου
Σε δύο ενότητες μοιρασμένη η ζωή μου. Στην Αθήνα όπου γεννήθηκα, μεγάλωσα κι έζησα μέχρι το τέλος της εφηβείας μου και στην Εύβοια όπου πλέον μένω μόνιμα. Με οδηγό την έμφυτη παρατηρητικότητα αλλά και την γενικότερη εντρύφηση των ανθρώπων και των εμπειριών τους, οι σκέψεις και οι λέξεις πάντα πλέκονταν σε γαϊτανάκι καταγραφής, σαν να προσπαθώ να αιχμαλωτίσω λογιών στιγμές και ποικίλα συναισθήματα κόντρα στην ελεύθερη και ιλιγγιώδη ταχύτητα του χρόνου που αμείλικτα στη ξέφρενη πορεία του όλα τα μεταβάλλει. Η ζωή μας είναι ένα άγραφο ανοιχτό βιβλίο, ας αποτυπώσουμε μέσα του τις πιο γραφικές μας αλήθειες!
