Τα παιχνίδια της καρδιάς
Ετοιμάστηκα, σήμερα θα βγούμε.
Νιώθω την καρδιά μου να χτυπά σαν τρελή, το στομάχι μου να φτερουγίζει.
Περιμένω να έρθει να με πάρει.
Μου τηλεφωνεί, είναι από έξω.
Κατεβαίνω.
Μπαίνω στο αμάξι.
-Καλώς την ομορφιά μου.
Του χαμογελάω.
-Που θα πάμε;
-Έκπληξη.
Δεν έχω ιδέα που πάμε, αλλά αφού είμαι μαζί του, μου είναι αρκετό.
Το βλέμμα του έχει μαλακώσει, με κοιτάει με έναν διαφορετικό τρόπο. Είναι πιο γλυκός, πιο τρυφερός. Νιώθω τόσο όμορφα. Οι συζητήσεις μαζί του, με κάνουν να χάνομαι.
-Φτάσαμε.
-Τι είναι εδώ;
-Θα δεις, μην βιάζεσαι.
-Καλά, αλλά μου έχει εξάψει την περιέργεια.
-Το ξέρω.
Πάμε μέσα στο κτήριο, ένα μεγάλο εστιατόριο.
Από έξω δεν μπόρεσα να καταλάβω, τι είναι. Περίεργο κτήριο.
Μπαίνουμε, ένα μεγάλο εστιατόριο, ζωντανή μουσική, πολυτέλεια, όλοι κομψά ντυμένοι.
Τον βλέπω που με κοιτάει, του χαμογελάω.
-Δεν έχω ξανά έρθει, σε εστιατόριο πολυτελείας.
-Για όλα υπάρχει η πρώτη φορά.
Καθόμαστε στο τραπέζι. Δεν θέλω να το δείξω, αλλά είναι πολύ καλό, για να είναι αληθινό.
Μέχρι τώρα ήταν απόμακρος, τι να άλλαξε;
-Τι σε προβληματίζει, ομορφιά μου; Δεν σου αρέσει, εδώ;
-Είναι πολύ ωραία, απλά φταίει που δεν έχω ξανά έρθει. Ενθουσιασμός.
-Απόλαυσε το.
-Αυτό θα κάνω.
Έχει δίκιο, αυτό θα κάνω, αλλά κάτι με ανησυχεί. Όμως όσο είμαι μαζί του, δεν με νοιάζει τίποτα άλλο.
Η μουσική με ταξιδεύει, το φαγητό γευστικό, αυτός τόσο όμορφος.
Χάνομαι στο βλέμμα του, στις συζητήσεις μας.
Σηκώνεται.
-Έλα.
-Που;
-Να χορέψουμε.
-Μα…
-Εμπιστεύσου με.
-Εντάξει, αλλά να ξέρεις είμαι ατσούμπαλη.
Μου χαμογελάει.
Ακούω το αγαπημένο μου τραγούδι, ένα παλιό ταγκό.
Δεν το πιστεύω, τον κοιτάω χαμένη.
Με πιάνει, έτοιμος να χορέψουμε. Αφήνομαι στις κινήσεις του, τον ακολουθώ.
Βυθίζομαι στα χέρια του και στον ρυθμό.
Το βλέμμα του, δεν με έχει ξανά κοιτάξει έτσι, νιώθω το σώμα του κοντά στο δικό μου. Είναι σαν να κάνουμε έρωτα, μέσα από τον χορό. Η πιο όμορφη στιγμή της ζωής μου.
Με φιλάει. Τόσο πάθος και ένταση.
Πάμε στο τραπέζι μας.
Ξαφνικά, πάγωσε το βλέμμα του.
-Τι συμβαίνει;
-Τίποτα, γιατί;
-Το βλέμμα σου, άλλαξε απότομα.
-Όχι, όλα καλά ομορφιά μου.
-Εντάξει.
Καθόμαστε, τον βλέπω ανήσυχο. Κάτι έγινε, αλλά δεν μπορώ να καταλάβω τι.
-Τι συμβαίνει;
Μου χαμογελάει αμήχανα.
-Σου είπα ομορφιά μου, τίποτα.
-Αφού το βλέπω στα μάτια σου.
-Όλα μια χαρά είναι.
-Εντάξει.
-Πάω να πάρω τσιγάρα και έρχομαι.
-Ναι, να πας.
Είμαι σίγουρη ότι κάτι έγινε, αλλά αφού δεν θέλει να μου πει, δεν θα επιμείνω.
Πέρασε σχετικά, αρκετή ώρα αναρωτιέμαι τι να έγινε.
Τον βλέπω έρχεται.
-Όλα καλά;
-Συγνώμη που άργησα.
Μιλήσαμε, μου τα είπα όλα και εγώ του είπα πολλά.
Χαθήκαμε ο ένας στα λόγια του άλλου.
Η βραδιά εξελίχθηκε σε ότι πιο όμορφο έχω ζήσει.
Τα έχω όλα έτοιμα, σήμερα θα είναι μια υπέροχη βραδιά και για τους δύο μας.
Έφτασα έξω από το σπίτι της. Της τηλεφωνώ να κατέβει.
Την βλέπω να έρχεται, τι όμορφη που είναι.
Μπαίνει μέσα στο αμάξι.
-Καλώς την ομορφιά μου.
Μου χαμογελάει, τόσο όμορφο το χαμόγελο της.
-Που θα πάμε.
-Έκπληξη.
Ξέρω πως της αρέσουν οι εκπλήξεις, τα έχω ετοιμάσει όλα. Της αξίζει.
Με τον δικό της τρόπο. μέρα με την μέρα με έκανε να την θέλω πιο πολύ, να την διεκδικήσω.
Οι συζητήσεις μαζί της, μου διεγείρουν το μυαλό.
-Φτάσαμε.
-Τι είναι εδώ;
-Θα δεις, μην βιάζεσαι.
-Καλά, αλλά μου έχει εξάψει την περιέργεια.
-Το ξέρω.
Μπαίνουμε μέσα, την παρατηρώ. Τα μάτια της λάμπουν από χαρά, σαν μικρό παιδί.
-Δεν έχω ξανά έρθει, σε εστιατόριο πολυτελείας.
-Για όλα υπάρχει η πρώτη φορά.
Το χαμόγελο της, με μαγεύει. Είχα καιρό να αισθανθώ έτσι και θέλω να το ξέρει, να της το δείξω με πράξεις. Καθόμαστε, το βλέπω κάτι την απασχολεί.
-Τι σε προβληματίζει, ομορφιά μου; Δεν σου αρέσει, εδώ;
-Είναι πολύ ωραία, απλά φταίει που δεν έχω ξανά έρθει. Ενθουσιασμός.
-Απόλαυσε το.
-Αυτό θα κάνω.
Αυτό θέλω να κάνει, να το απολαύσει. Όλο αυτό το διάστημα είναι δίπλα μου, ότι κι αν είχε γίνει.
Στην αρχή ήταν συμπάθεια, ήμουν απόμακρος μαζί της.
Δεν της άρεσε, ούτε είναι από τις γυναίκες που θα συμβιβαστεί με την συμπάθεια ενός άντρα.
Όμως με τον καιρό, χωρίς να το καταλάβω τα συναισθήματα μου άλλαξαν.
Σηκώνομαι, τώρα είναι η στιγμή που θα χορέψουμε, στους ρυθμούς του αγαπημένου της τραγουδιού.
-Έλα.
-Που;
-Να χορέψουμε.
-Μα…
-Εμπιστεύσου με.
-Εντάξει, αλλά να ξέρεις είμαι ατσούμπαλη.
Της χαμογελάω. Ο συνδυασμός της γυναικείας τόλμης και παιδικής ντροπής της, την κάνουν τόσο γλυκιά και ποθητή. Τόσο αυθεντική.
Χορεύουμε, ακολουθεί τα βήματα μου, όπως της έχω μάθει. Η έλξη που νιώθω είναι τόσο δυνατή, την φέρνω πιο κοντά μου. Θέλω να την αισθάνομαι, να την μυρίζω, να την κάνω δική μου.
Την φιλάω.
Πάμε στο τραπέζι μας.
Στο απέναντι τραπέζι αντικρίζω την γυναίκα που τόσο καιρό είχε στοιχειώσει τα βράδια μου.
Τι ειρωνεία, μετά από τόσο καιρό και τώρα την βλέπω μπροστά μου.
-Τι συμβαίνει;
-Τίποτα, γιατί;
-Το βλέμμα σου, άλλαξε απότομα.
-Όχι, όλα καλά ομορφιά μου.
-Εντάξει.
Καθόμαστε, δεν θέλω να καταλάβει κάτι, δεν θα επιτρέψω να χαλάσει η όμορφη βραδιά μας.
Βλέπω μου τελείωσαν τα τσιγάρα, πολύ ωραία.
-Τι συμβαίνει;
Της χαμογελάω αμήχανα, άθελα μου.
-Σου είπα ομορφιά μου, τίποτα.
-Αφού το βλέπω στα μάτια σου.
-Όλα μια χαρά είναι.
-Εντάξει.
-Πάω να πάρω τσιγάρα και έρχομαι.
-Ναι, να πας.
Δεν είναι και η καλύτερη κίνηση να φύγω έτσι τώρα, αλλά αν έμενα λίγο ακόμα θα τα καταλάβαινε όλα. Έχει έναν τρόπο, να με διαβάζει σαν ανοιχτό βιβλίο. Εξάλλου πρέπει να πάρω και τσιγάρα, τα νεύρα μου τα νιώθω έτοιμα να σπάσουν.
Θα πάω με τα πόδια καλύτερα, είναι λίγο παραπέρα το περίπτερο, αλλά θα έχω ηρεμήσει μέχρι να γυρίσω.
Αυτή είναι.
Την βλέπω μπροστά μου, προσπερνάω. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να της μιλήσω.
-Δεν θα μου μιλήσεις;
Δεν της δίνω σημασία.
-Πες μου κάτι, σε παρακαλώ.
-Σταμάτα να με ακολουθείς.
-Όχι. Ποιά είναι αύτη; Τόσο εύκολα με ξέχασες;
-Δεν σε αφορά.
-Μην μου μιλάς με αυτόν τον τρόπο.
-Σου μιλάω, όπως σου αξίζει.
-Σε αγαπώ. Μου λείπεις.
-Αργά το θυμήθηκες.
Την βλέπω κλαίει.
Μου είναι αδιάφορο. Αύτη που κάποτε είχαμε μοιραστεί, τόσες ωραίες στιγμές, τόσες αναμνήσεις, συναισθήματα, που κόντεψα να χάσω ότι είχα για χάρη της, είναι μια ξένη.
-Μην κλαις, άδικος κόπος. Δεν με συγκινείς.
-Είσαι σκληρός.
-Διάλεξες τον δρόμο σου. Φύγε και μην με ξανά ενοχλήσεις.
Πλησιάζει κοντά μου. Απομακρύνομαι.
-Φύγε σου είπα. Δεν υπάρχεις πια για εμένα.
Φεύγω να πάρω τα τσιγάρα μου επιτέλους. Χαμένος στις σκέψεις μου, δεν κατάλαβα πως πέρασε αρκετή ώρα. Γυρνάω γρήγορα πίσω.
Μπαίνω στο εστιατόριο, την βλέπω. Με περιμένει στο τραπέζι μας. Τελικά δεν χρειαζόταν να βγω έξω. Μόνο που την βλέπω με ηρεμεί. Καταλαβαίνω από το βλέμμα της πως είναι ενοχλημένη. Θα της πω τι έγινε, εξάλλου δεν έχω κάτι να της κρύψω.
-Όλα καλά;
-Συγνώμη που άργησα.
Μιλήσαμε, της τα είπα όλα και η ίδια μου είπε πολλά.
Χαθήκαμε ο ένας στα λόγια του άλλου.
Η βραδιά εξελίχθηκε σε ότι πιο όμορφο έχω ζήσει.
Τον είδα ξαφνικά, είχα να τον δω πολύ καιρό. Δεν είναι μόνος του, είναι με κάποια άλλη.
Η καρδιά μου έσφιξε. Τελικά προχώρησε και με ξέχασε;
Με εμένα δεν είχε χορέψει ποτέ έτσι.
Χορεύει τόσο όμορφα, άραγε να αισθάνεται κάτι για αυτήν;
Με είδε, το βλέμμα του πάγωσε. Δεν κατάφερα να απομακρύνω το δικό μου.
Δεν ξέρω τι να κάνω. Σάστισα.
Τον βλέπω σηκώνεται. Θα πάω να του μιλήσω, δεν μπορώ να μην το κάνω.
Ξέρω πως εγώ φταίω, τον πλήγωσα, αλλά το μετάνιωσα. Πρέπει να του μιλήσω, να με ακούσει.
Τον πλησιάζω.
-Δεν θα μου μιλήσεις;
Δεν μου δίνει σημασία.
-Πες μου κάτι, σε παρακαλώ.
-Σταμάτα να με ακολουθείς.
-Όχι. Ποιά είναι αύτη; Τόσο εύκολα με ξέχασες;
-Δεν σε αφορά.
-Μην μου μιλάς με αυτόν τον τρόπο.
-Σου μιλάω, όπως σου αξίζει.
-Σε αγαπώ. Μου λείπεις.
-Αργά το θυμήθηκες.
Δεν άντεξα ξέσπασα σε κλάματα, τα λόγια του απότομα και εκείνος σκληρός μαζί μου.
Δεν μου είχε συμπεριφερθεί ποτέ ξανά έτσι. Οι λάθος επιλογές μου φταίνε. Το βλέμμα του τόσο ψυχρό.
-Μην κλαις, άδικος κόπος. Δεν με συγκινείς.
-Είσαι σκληρός.
-Διάλεξες τον δρόμο σου. Φύγε και μην με ξανά ενοχλήσεις.
Τον πλησιάζω, αλλά απομακρύνεται. Νιώθω την καρδιά μου να σπάει σε κομμάτια. Τι πόνος, θεέ μου.
-Φύγε σου είπα. Δεν υπάρχεις πια για εμένα.
Τον βλέπω να απομακρύνεται.
Δεν πίστευα ποτέ ότι θα με αντιμετώπιζε έτσι. Τον πλήγωσα πολύ και τώρα είναι η σειρά μου. Εξαφανίστηκα χωρίς καμία εξήγηση, την ημέρα του γάμου μας. Γκρέμισα όλα τα όνειρα που είχαμε κάνει, μα πώς να τον αντικρίσω στα μάτια. Μετά από τόσο καιρό τον είδα ξανά, ήθελα τόσο πολύ να του εξηγήσω, να ακούσω την φωνή του. Έστω και λίγο να με κοιτάξει όπως παλιά, αλλά δεν υπάρχει τίποτα μέσα του, που να με θυμίζει.
Κάποια λάθη τελικά, έχουν το μεγαλύτερο τίμημα και εγώ μόλις το πλήρωσα.
Μπαίνω στο εστιατόριο, τους βλέπω. Αυτός ο πόνος στην καρδιά, αυτό το σφίξιμο.
Φοράω το χαμόγελο μου και πάω στο τραπέζι μου.
-Που ήσουν αγάπη μου, ανησύχησα.
-Πήγα να πάρω τσιγάρα, τελικά δεν είχε περίπτερο κοντά.
-Κατάλαβα.
-Να μην καπνίζεις μανούλα μου, κάνει κακό.
Της χαμογέλασα και την πήρα αγκαλιά.
Απάλυνε τον πόνο μου και με γέμισε χαρά. Το πιο όμορφο δώρο της ζωής μου, η κόρη μας.
Αθεράπευτα ονειροπόλα, μα πεισματικά ρεαλίστρια. Δεν χωράω σε καλούπια, ούτε φοράω ετικέτες. Είμαι μια τρελή που την βρίσκει με το να αποτυπώνει στο χαρτί, ότι βασανίζει το μυαλό και την ψυχή της. Πιστεύω πως τίποτα δεν είναι δεδομένο και η ζωή απρόβλεπτη.
Η δίψα της ψυχής μου για την γραφή είναι τόσο έντονη, κι αν κάτι έχω μάθει στην μικρή έως τώρα ζωή μου, είναι ότι όταν κάτι την καίει, είναι θέμα χρόνου να το κάνει πράξη.
Πολλά μπορώ να πω για εμένα, αλλά μου αρέσει να εξάπτω την φαντασία,να με ανακαλύπτουν και να διεκδικούν αυτό που έχω.
My moto: Love yourself and the universe will love you back, never give up, live and learn as much as you can.
