Που χάθηκες ρε μικρή;
Μου λείπω.
Θέλω να τρέξω στις αλάνες.
Θέλω πίσω το τρανταχτό μου γέλιο.
Την αθωότητά μου σε βλέμμα, σώμα και ψυχή.
Να ζω στα παραμύθια μου.
Θέλω ξανά την πεποίθηση ότι η αγάπη υπερκαλύπτει τα πάντα.
Το λευκό στις σκέψεις μου.
Αγγέλους τα βράδια στο μαξιλάρι μου.
Να φύγουν οι δαίμονες μακριά.
Να φοβηθούν την χαμένη μου αγνότητα.
Την παιδικότητά μου να αντικατοπτρίζεται στον καθρέφτη μου όπως τότε.
Να πονάνε μόνο τα γόνατα απ’τις πληγές.
Να κλαίω μόνο για επιφανειακά τραύματα.
Να τεντώνομαι για να πιάσω ένα σύννεφο που μοιάζει με καρδιά, με αστέρι, με μπαμπάκι.
Να πιστεύω ότι μπορώ να πετάξω με ένα μπουκέτο μπαλόνια.
Να μη φοβάμαι τους ανθρώπους.
Να αγνοώ το ποσό κακοί μπορούν να γίνουν.
Να μου φαίνονται όλα απλά, όμορφα και πολύχρωμα.
Να μην σκοτεινιάζει ο ουρανός μου.
Να ζωγραφίζω ήλιους σε παγκάκια.
Να πιστεύω πως ο κόσμος αυτός μπορεί να αλλάξει.
Μου λείπω. Από τότε που άρχισα να μεγαλώνω μου λείπω.
Από τότε που με αποχαιρέτησα με εκείνο το κόκκινο γλειφιτζούρι στο στόμα μου λείπω.
Που είσαι; Που χάθηκες ρε μικρή;
Εύα Κοτσίκου
Είμαι η Εύα και ζω στον δικό μου ονειρόκοσμο ο οποίος αποτελείται από χαρτιά, μολύβια και λέξεις. Μεγαλωμένη στην πιο μποέμ συνοικία της Αθήνας, τα Πετράλωνα, δεν θα μπορούσα παρά να είμαι λάτρης του Κέντρου. Αγαπώ να βολτάρω στα Αθηναϊκά στενά, τους καλλιτέχνες και την ποίηση του δρόμου, την ποίηση γενικότερα, τη σοκολάτα και τα χαμόγελα στα χείλη των ανθρώπων.
Δηλώνω αιώνιο παιδί και πιστεύω ότι η ευγένεια, η θετικότητα και η καλοσύνη μπορούν να μαλακώσουν και την πιο σκληρή καρδιά. Γελάω δυνατά και συγκινούμαι εύκολα. Γράφω παντού, όπου βρω, ακόμα και σε χαρτάκια για τσιγάρα και ας μην καπνίζω. Μπορώ να εμπνευστώ ακόμα και από έναν κόκκο άμμου. Λατρεύω τα τραγούδια και τα ταξίδια, ειδικά αυτά που κάνω πάνω σε χάρτινα καράβια... Είμαι η Εύα και στόχος μου είναι να σας πάρω μαζί μου στα ταξίδια αυτά...
