Υλικά Οικοδομής

Μια πιλάντζα για το ζύγισμα κάτω στο πάτωμα. Χαρτοσακούλες σε ανοικτό καφέ χρώμα. Με τη σέσουλα  χώνω τις πρόκες από τα σακιά μέσα στα σακουλάκια.

Ζυγίζω.  Προσπαθώ δηλαδή. Τοποθετώ τα σακουλάκια μου στις πλάστιγγες. Μα μου πέφτουν λίγο βαριά τα σταθμά. Η φάλαγγα ταλαντεύεται αρκετά πριν να ισορροπήσει τελικά. Κοιτάω κάτω. Ντρέπομαι που δεν τα καταφέρνω και τόσο καλά.

Περνάω πίσω από το ξύλινο γραφείο του παππού. Μου χαμογελάει και με δοκιμάζει στην πρόσθεση. Ούτε και εδώ είμαι πολύ καλή. Γελάει μαζί μου και μου χαϊδεύει τα μαλλιά. Αρπάζω ένα πανί και χώνομαι πίσω από τα ράφια. Καθαρίζω. Περνάω μέσα από τους διαδρόμους με τις μπογιές. Μου αρέσει να φυλλομετράω τους καταλόγους και να διαλέγω χρώματα. Πιο πολύ μου αρέσουν τα φωτεινά. 

Πελάτες μπαινοβγαίνουν στο μαγαζί. Είναι Σάββατο και έχει αρκετή κίνηση. Αφήνω το πανί και καλημερίζω τον κόσμο. Ο  παππούς με κοιτάει με λατρεία. Περηφανεύεται που είμαι ευγενικό παιδί. Παραγγέλνει τον  καφέ του στον κυρ Παναγιώτη και ένα γάλα με τριαντάφυλλο για μένα. Ο παππούς  συνεχίζει να εξυπηρετεί τους πελάτες και εγώ είμαι πάντα πρόθυμη να βοηθάω. Αγαπάω αυτό το χώρο.

Μου αρέσει να περνάω μέσα από τα ράφια  με τις βίδες,τις καρφοβελόνες και τους γάντζους. Τους μεντεσέδες. Τα στραβοκατσάβιδα, τις πένσες, τους σβανάδες και τα πριόνια. Τους ασβέστες και τους αρμόστοκους. Τα πινέλα και τις σπάτουλες. Μου αρέσει να περιεργάζομαι  τα καροτσάκια για τον κήπο, τις χτένες και τα σκαλιστήρια. Πιο πολύ μου αρέσει να κοιτάω τα πόμολα. Η γκάμα είναι αρκετά μεγάλη και δυσκολεύομαι να τα κατατάξω σε σειρά προτίμησης. Έχω αδυναμία ακόμα στα λουκέτα. Αυτά που βάζουν οι άνθρωποι για να προστατεύουν ότι αγαπούν. Και στα γραμματοκιβώτια. Γιατί εκεί μέσα χώνει ο ταχυδρόμος τα γράμματα που περιμένουμε για να έρθουν.

Έχουν περάσει χρόνια πολλά από τότε και εγώ δεν είμαι πια παιδί. Τον παππού δεν τον χάρηκα για πολλά χρόνια. Μα από τη μνήμη και την καρδιά μου δεν έσβησαν ποτέ εικόνες και μυρωδιές. 

Χαζεύω ακόμα τα χρωματολόγια όταν τα βρω μπροστά μου. Ακόμα επιμένω να επιλέγω τα φωτεινά χρώματα. Δακρύζω στα κρυφά,  αν τύχει και βρεθώ μπροστά από μια παλιά πιλάντζα με πλάστιγγες και σταθμά. Εξακολουθώ να είμαι σκράπα στα μαθηματικά και όταν δεν μπορώ να καταφέρω κάτι ντρέπομαι. Χαμηλώνω τα μάτια και παίρνω ένα πανί. Καθαρίζω τη ντροπή μου με απαλές κινήσεις. Το ίδιο κάνω και όταν δεν μπορώ να βρω τη λύση σε ένα πρόβλημα με αριθμούς. Λυπάμαι παππού μα στάθηκε αδύνατο να τα βρω με τα νούμερα.

 Έχω όμως καταφέρει να διαλέξω τα πιο όμορφα πόμολα. Και έτσι μπορώ να χαίρομαι όταν ανοίγω ή κλείνω πόρτες και συρτάρια της ζωής μου. Μπορώ ακόμα να αισθάνομαι περήφανη που  μπορώ να επιλέγω γερά και ανθεκτικά λουκέτα. Γιατί αυτά μου παρέχουν τη δυνατότητα να φυλάω με ασφάλεια ότι αγαπάω πιο πολύ.

Τα γραμματοκιβώτια τα κοιτάω με μια γερή δόση νοσταλγίας. Δεν στέλνουμε πια τόσο συχνά γράμματα. Και τα γραμματοκιβώτια τα αδειάζουμε όταν γεμίζουν με διάφορα διαφημιστικά έντυπα  και παραφουσκομένους  λογαριασμούς. Όμως εγώ γράφω ακόμα γράμματα, παππού, και ας μην τα στέλνω σε κανέναν. Και δεν ντρέπομαι για αυτό. Καθόλου.

Πηγή : L.A VOICE, Larnaca’s Alternative Free Press

Ιωάννα Πιτσιλλή