Κι αν υπάρχεις στ’ αλήθεια τελικά, έχω από χρόνια ερωτευτεί τη μορφή σου
Post Views: 6
Μια ζεστή ανάσα χαϊδεύει τον λαιμό μου. Ήρθες κι απόψε. Σε περίμενα, πάντα σε περιμένω. Κάθε βράδυ σου παραδίνομαι και κάθε φορά με αγγίζεις δίχως καν να μ’ ακουμπάς. Δεν αγγίζεις το κορμί μου κι όμως, αυτό ριγεί και μόνο στην ψευδαίσθηση της παρουσίας σου. Η ψυχή μου σπαρταρά στη μορφή σου, που νιώθω ολοζώντανη πλάι μου.
Μονάχα εσύ το καταφέρνεις, μόνον εσύ το μπορείς και αυτές τις στιγμές, είναι που αφήνομαι να με ταξιδεύεις σ’ αυτό που πάντα αναζητούσα. Σε εσένα.
Ζεις χρόνια μέσα μου, εκεί υπήρχες μια ζωή μα σε ψάχνω ακόμα εκεί έξω. Υπάρχεις κάπου στ’ αλήθεια; Δεν ξέρω πια, δεν ξέρω κι αν θα καταφέρω να σε αντικρίσω μπροστά μου στο φως της μέρας ποτέ. Κι αν όχι τελικά, μου αρκεί που έχεις φωλιάσει στην καρδιά μου και την κάνεις να χτυπά, που η άπιαστη μορφή σου ήταν πάντα στα όνειρα μου πιστός επισκέπτης. Μου φτάνει που έρχεσαι εκείνες τις ώρες που η αγκαλιά σου είναι το μόνο που έχω ανάγκη, ακόμα κι αν δεν είναι ζωντανή. Μου αρκεί που ξέρω ποιος θα ήθελα να είσαι και πώς θα ήταν η μορφή σου και που δεν θα αρκεστώ σε τίποτα λιγότερο από εκείνη πια.
Μια ζωή σε έψαχνα. Και κάποτε γελάστηκα, πίστεψα πως οι δυο μας ανταμώσαμε επιτέλους κι αφέθηκα στο όνειρο που νόμιζα πως ζούσα, όμως δεν ήσουν εσύ κι απογοητεύτηκα και πόνεσα κι έπαψα να ελπίζω για καιρό.
Συγχώρεσέ με λοιπόν αν έχασα χρόνο κι αν αυτό είναι το τίμημα του να μην βρεθούμε ποτέ μαζί πραγματικά, εσύ θα συνεχίσεις να ζεις μέσα μου, σαν τον ανεκπλήρωτο κι αμείωτο πόθο μου.
Τώρα ξέρω βλέπεις, σε έχω ερωτευτεί πριν ακόμα σε γνωρίσω κι αν ακόμα κάποτε παρασύρθηκα από τα όμορφα και τα μεγάλα λόγια, εσύ δεν έφυγες ποτέ από μέσα μου, θυμίζοντάς μου την παρουσία μα και την έλλειψή σου ταυτόχρονα, κάθε φορά που διαισθανόμουν το λάθος μου.
Αν ποτέ σε έβλεπα ξάφνου μπροστά μου, τώρα θα σε ξεχώριζα από την πρώτη στιγμή, από την πρώτη ματιά, από την πρώτη σου λέξη. Τίποτα λιγότερο από εσένα δεν μπορεί να με ξεγελάσει ξανά. Κανένα όμορφο τραγούδι δε θα με παρασύρει με τη γλυκιά μελωδία του και πάλι. Μόνον εσύ μπορείς. Μόνο σε σένα θα το επέτρεπα, μόνον εσένα περιμένω.
Είναι τέτοια η δύναμη του πόθου μου για σένα και είναι τόση η ανάγκη μου να πιστέψω πως είσαι αληθινός, με σάρκα και οστά και όχι μόνο ένα αποκύημα της φαντασίας μου, που σε νιώθω τόσο κοντά μου, λες και μας χωρίζει μόνο μια ανάσα. Μια ανάσα από αυτές που αισθάνομαι να μου χαϊδεύουν τον λαιμό, όπως κι απόψε.
Κι αν άργησα τόσο να σε βρω κι αν κάποτε σε ανταμώσω μα δεν μπορώ να σε έχω, ένα να ξέρεις.
Γεμάτη θα νιώθω και πάλι, γιατί τώρα πια, εσύ που ζούσες μέσα μου μια ζωή, θα ξέρω πως υπάρχεις. Ευτυχισμένη θα είμαι, γιατί ακόμα κι αν ποτέ δε σε νιώσω πραγματικά δικό μου, θα με έχεις αγγίξει μέσα μου χίλιες φορές πριν. Το λιμάνι που αναζητούσα θα παραμείνεις ακόμα κι έτσι, η έννοια μου κι ο ανεκπλήρωτος έρωτας μιας ολόκληρης ζωής. Έψαχνα χρόνια να σε βρω κι αν σε ανταμώσω μόνο μα δε σ’ έχω, δίπλα σου θα’ μαι πάντα. Μέχρι τότε, άσε με να μπορώ να νιώθω τα βράδια τη ζεστή σου ανάσα στον λαιμό μου και τον τρόπο που μόνον εσύ μπορείς ν’ αγκαλιάζεις την ψυχή και όλο μου το είναι.
Μαρία Μαραγκού
Post Views: 6
Κοιτώντας τον χρόνο πίσω, διαπιστώνω πως ότι πίστευα κι ότι ένιωθα από πολύ μικρή ηλικία, δεν έχει αλλάξει μέσα μου. Ονειροπόλα, Ρομαντική και πολύ Συναισθηματική. Έτσι ήμουν κι έτσι θέλω να παραμείνω. Αγαπώ τους ανθρώπους της Καρδιάς κι αυτούς επιλέγω πια δίπλα μου. Με την γραφή δεν έχω "επαγγελματική" σχέση, ήταν για μένα ανέκαθεν όμως , ο τρόπος μου να βγάζω ότι αισθάνομαι. Ας ανοίξουμε την καρδιά μας λοιπόν!!!
