Η απαίτηση για αλλαγή για να έχει νόημα, πρέπει να ξεκινά από τον εαυτό μας
Χαίρετε. Μια από τις ασχολίες που κάνουν ενδιαφέρουσα τη ζωή ή τουλάχιστον τη δικιά μου τη ζωή είναι η παρατήρηση, καταγραφή και επεξεργασία των παραδόξων. Για παράδειγμα λατρεύω τη φράση του νομπελίστα Σάμουελ Μπέκετ « Όταν είναι κανείς μέσα στα σκατά μέχρι το λαιμό, δεν του μένει τίποτε άλλο παρά να τραγουδήσει». Είναι αθυρόστομο, παράδοξο και όμως κρύβει αλήθειες.
Πλήθος από αυτά τα παράδοξα εμφανίζονται στην ατομική και συλλογική καθημερινότητα προερχόμενα από τις ιδέες και τη συμπεριφορά μας και με τη σειρά τους προκαλούν τις γοητευτικές ή και όχι τόσο γοητευτικές ανωμαλίες στον κόσμο. Μια από τις κοινές συνισταμένες που ανταμώνω στις περιηγήσεις μου στον ρεαλιστικό αλλά και διαδικτυακό κόσμο, είναι η έντονη επιθυμία των περισσοτέρων εξ ημών να αλλάξουν τον κόσμο.
Λογική και ευπρόσδεκτη η επιθυμία αυτή. Ένας κόσμος με τη μόλυνση να κυριαρχεί, τις ανισότητες να διογκώνονται, την ανασφάλεια των πυρηνικών, της τρομοκρατίας, το δράμα των πολέμων δεν είναι ακριβώς ο παράδεισος των πρωτόπλαστων. Αυτό που παρατηρώ είναι η έντονη διάθεση να αλλάξουμε τον μεγάκοσμο, χωρίς όμως την αντίστοιχη διάθεση να αλλάξουμε έμπρακτα τον μικρόκοσμο μας και τον εαυτό μας. Σε αυτό το σημείο καταγράφω το παράδοξο. Την ευκολία που έχουμε να σημειώνουμε και να θέλουμε να διορθώσουμε τα συλλογικά στραβά και τις αδικίες σε αντίθεση με την δυσκολία να μπούμε στην διαδικασία της ενδοσκόπησης, της καταγραφής και της βελτίωσης των δικών μας στραβών.
Πολύ ωραία η περιβαλλοντική ανησυχία, αλλά όταν εσύ δεν ανακυκλώνεις ή πετάς σκουπίδια όπου σε βολεύει ο κόσμος δεν γίνεται καλύτερος. Να πολεμάς για τις αδικίες αλλά όταν εσύ γίνεσαι άδικος και αυθαιρετείς με το πρόσχημα ότι όλοι το ίδιο κάνουν ή δικαιολογείς την αφεντιά σου με τη γνωστή ρήση «εγώ μαλάκας είμαι να μην το κάνω;» πως ακριβώς αλλάζεις τον κόσμο; Το πιο εύκολο σε ένα κόσμο σαπίλας, υποκρισίας και αναζήτησης του γρήγορου και του πλαστικού είναι να ενδώσεις. Δικαιολογίες υπάρχουν πολλές και μάλιστα λογικοφανείς.
Για να σηκώσεις ανάστημα πρέπει πρώτα να μετρήσεις σωστά το μπόι σου. Είναι άτιμη δουλειά γιατί οι κακοί και οι ανίκανοι το βλέπουν ψηλότερο από ότι είναι, ενώ οι καλοί και ικανοί συνήθως το λογαριάζουν μικρότερο. Δες ποιος είσαι, άλλαξε τον εαυτό σου όχι γιατί το θέλουν οι άλλοι, όχι για τη ρημαδιακή φράση «τι θα πει ο κόσμος που είσαι έτσι; », αλλά γιατί εσύ καταλαβαίνεις ότι θες να γίνεις καλύτερος ή καλύτερη. Πάλεψε για τις αλλαγές όχι θεωρητικολογώντας και με τη ματιά μόνιμα στους άλλους αλλά η πάλη σου να είναι μεστή με τους χυμούς της αυτοβελτίωσης και της ενεργού συμμετοχής για τη συλλογική βελτίωση. Σου φαίνεται φιλόδοξο; Πάλεψε να μην κάνεις τον κόσμο χειρότερο λόγω και έργω. Ο Γκάντι το έθεσε λακωνικά και εύστοχα. «Γίνε εσύ η αλλαγή που θέλεις να δεις στον κόσμο». Διάολε, είναι μια φράση που αξίζει να είναι φωτεινό αστέρι στην πορεία μας.
Τα σέβη μου.
Λουκάς Αναγνωστόπουλος
Μου αρέσει η γραφή και η έννοια της παρέας. Οι στιγμές που μοιράζεσαι, οι λέξεις που γίνονται ιδέες και αισθήματα. Οι άτακτες ερριμμένες σκέψεις μου μετατρέπονται σε λέξεις με την ελπίδα ότι ιδέες που μοιράζονται δεν πεθαίνουν ποτέ.
