Όλα ή τίποτα

Είμαι άνθρωπος των άκρων. Την μετριότητα ποτέ δεν την αγάπησα. Τις μέσες οδούς ανέκαθεν τις θεωρούσα ανιαρές και τις απέφευγα γιατί τα στενά τους όρια με γέμιζαν αμφιβολίες.

Όταν έβλεπα καπνό ή θα καιγόμουν στη φωτιά του ή θα γυρνούσα την πλάτη μου και με γρήγορες δρασκελιές θα απομακρυνόμουν.
Στιγμή δεν θα άντεχα να στέκομαι απέξω απολαμβάνοντας την γλυκιά θέρμη της πυράς. Στάχτη θα γινόμουν ή θα παρέμενα στο κρύο.

Αντιπαθώ τις χλιαρές θερμοκρασίες, τις «περίπου» σχέσεις και τα μέτρια αισθήματα. Είτε θα δοθώ πλήρως κι ολοκληρωτικά χαρίζοντας αλόγιστα συναισθήματα λέξεις, κομμάτια της ψυχής μου, αγνοώντας τις συνέπειες
είτε θα φύγω οριστικά δίχως μια στιγμή να μετανιώσω για την ακραία στάση μου.

Σε αυτόν τον κόσμο που η πλειοψηφία κρατάει λογαριασμό -τι έδωσαν, τι πήραν πίσω- που έμαθε να μετράει την αγάπη και τον έρωτα, τις σχέσεις γενικότερα, με χαρτονομίσματα, συμφέροντα και συναλλαγές δούναι και λαβείν, που ένας αριθμός στον τραπεζικό λογαριασμό είναι σημαντικότερος από μια αγκαλιά, ένα χάδι, ένα φιλί, επιλέγω να διαφέρω.

Μετράω αποστάσεις σε χτυποκάρδια, μετράω τον χρόνο σε στιγμές. Αδιαφορώ για τους αριθμούς που καθορίζουν τη ζωή μας· δεν έχουν καμία επιρροή και δύναμη στα «θέλω» μου.

Η αντίδραση μου, η στάση μου, η «επανάσταση» μου είναι η τα απόλυτα αισθήματα. Υπερασπίζομαι τις αξίες μου, τα «πιστεύω» μου, τις αρχές μου, τις επιλογές μου μέχρι τέλους. Ακόμα κι αν το πείσμα μου αυτό με καταστρέψει, αν μη τι άλλο έπεσα μαχόμενη στο ιερό των ιδανικών μου.

Το γκρίζο χρώμα ποτέ δε μου πήγαινε γι’ αυτό ανέκαθεν προτιμούσα το μαύρο ή το λευκό. Ούτε τα χρώματα δεν κατάφεραν να με υποτάξουν…

Φιλίνα Ιγνατιάδου