Χαίρετε. Μια μεγαλούπολη είναι εξαιρετικό χωράφι για να σπείρεις, να καλλιεργήσεις και εν τέλει να συλλέξεις εμμονές. Μια βασική εμμονή που διακατέχει τους περισσοτέρους εξ ημών, είναι αυτή του χρόνου. Όπου και αν πας οι δείκτες του ρολογιού σε συντροφεύουν παρέα με την σκιά σου. Ένα λεπτό πιο πριν ή πιο μετά μπορεί να σου αλλάξει το πρόγραμμα, τη διάθεση, την ημέρα. Το μέσο μεταφοράς που πήρες ή έχασες, η κίνηση στον δρόμο που απέφυγες ή κόλλησες, η κάρτα στη δουλειά που πρόλαβες να χτυπήσεις έγκαιρα ή δεν πρόλαβες και θ’ ακούσεις την κατσάδα, τα προσωπικά ή επαγγελματικά ραντεβού που τρέχεις με την ψυχή στο στόμα να προλάβεις ή να ματαιώσεις.
Θυμάμαι όταν πρωτοήρθα στην Αθήνα, πόση εντύπωση μου έκανε το τρέξιμο των ανθρώπων, γιατί περπάτημα δεν το λες. Με τα χέρια στις τσέπες και το αμέριμνο περπάτημα, χαζογελούσα με τους πρωτευουσιάνους, ορκιζόμενος να μην το επιτρέψω να μου συμβεί. Τη συνέχεια την φαντάζεστε. Σε μια εβδομάδα έτρεχα και εγώ, ακόμα και όταν δεν είχα λόγο. Μου αρέσει ένας αφορισμός του Ρωμαίου ιστορικού Τάκιτου. «Εάν εξετάζετε την κάθε μέρα χωριστά, θα διαπιστώσετε πως δεν υπάρχει ημέρα που να μην είναι γεμάτη. Ενώστε τις και θα εκπλαγείτε βλέποντας πόσο κενές είναι!».Βλέπετε η εμμονή με τον χρόνο είναι διαχρονική είτε ζεις στην Αθήνα του 21ου αιώνα, είτε στη Ρώμη του 1ου αιώνα, όπως ο σοφός ιστορικός.
Στη μεγαλούπολη, θέλοντας και μη, αποκτάς εμμονή με τον χώρο. Όπου και αν πας τα μέτρα, τα εκατοστά σε συντροφεύουν παρέα με την σκιά σου. Δίνεις μάχες με τον χώρο. Δίνεις μάχες να κερδίσεις ένα εκατοστό που θα σου δώσει την ψευδαίσθηση της ατομικότητας. Η σκέψη σου όταν είσαι στριμωγμένος σαν σαρδέλα στα μέσα μεταφοράς, όταν τα έγγραφα και οι φάκελοι καταλαμβάνουν το γραφείο, όταν κάνεις τιμονιές για να παρκάρεις ενώ πίσω σου ακούς συναυλία από κόρνες είναι αυτή. Να κερδίσεις το ρημάδι το εκατοστό, το ρημάδι το μέτρο που θα σου κάνει την ζωή πιο εύκολη , θα σου δώσει την αίσθηση ότι έχεις το δικό σου χώρο. Μπορεί οι Λατίνοι να έλεγαν ότι η φύση απεχθάνεται το κενό αλλά εγώ θα πω ότι κάθε χρόνος που περνάει , με κάνει να το εκτιμήσω όλο και περισσότερο.
Την Αθήνα την αγαπώ. Ζώντας στο Κέντρο, ανακάλυψα τους μυστικούς της κήπους ταυτόχρονα με τις άσχημες ουλές της. Είναι εύκολο να εκθειάζεις την ομορφιά της, μα δοκίμασε ν’ αγαπήσεις την ασχήμια της. Τον κομμένο ουρανό, τις βοές της, την βρωμιά της. Εκεί είναι τα ζόρικα. Η μεγαλούπολη σου προσφέρει πολλά μα ζητά εξίσου πολλά. Τα σημαντικότερα όλων είναι ο χώρος και ο χρόνος σου. Προσπάθησε να μην παρασυρθείς και τα εκχωρήσεις έναντι μηδενικού ή ευτελούς τιμήματος. Αφιερώνουμε τόσο χώρο και χρόνο για χίλια δυο ζητήματα και τον στερούμε από τους δικούς μας και από μας τους ίδιους. Ας κάνουμε προσπάθεια να τα διαφυλάξουμε αμφότερα για τους δικούς μας, για μας τους ίδιους.
Γνωρίζω ότι δεν γράφω καμιά σοφία. Τα αυτονόητα γράφω. Αλλά να πάρει, μέρα με τη μέρα νιώθω τα αυτονόητα να γλιστράνε από τη ζωή μας. Με φοβίζει αυτό. Και γράφω για να ξορκίσω τους φόβους μου, με αμφίβολα αποτελέσματα. Με τον χρόνο και τον χώρο συμβιβάστηκα όταν συνειδητοποίησα τη θνητότητά μας και το ανεπίστρεπτο του βίου μας. Έμαθα όμως να τους σέβομαι και να τους αγαπώ λίγο περισσότερο από το πρώτο κλάμα των παιδιών μου. Είναι το πρώτο, από τα πολλά μαθήματα που μου έχουν δώσει έκτοτε.
Τα σέβη μου.
*ΥΓ. Η ανωτέρω φωτογραφία απεικονίζει τον πίνακα “Εύκαμπτα ρολόγια” του Σαλβαδόρ Νταλί, 1931
Λουκάς Αναγνωστόπουλος
Μου αρέσει η γραφή και η έννοια της παρέας. Οι στιγμές που μοιράζεσαι, οι λέξεις που γίνονται ιδέες και αισθήματα. Οι άτακτες ερριμμένες σκέψεις μου μετατρέπονται σε λέξεις με την ελπίδα ότι ιδέες που μοιράζονται δεν πεθαίνουν ποτέ.
