Είναι φορές που η ψυχή μιλάει και ο νους της κάνει τη χάρη να ακούσει. Στήνουν διάλογο και έρχονται σε κόντρα. Λογική και θέλω λογομαχούν για τα πρέπει και τα δεν πρέπει. Ποτέ δεν μπόρεσαν να χαράξουν κοινή πορεία, πάντοτε η λογική επικρατούσε με επιχειρήματα ισχυρά. Η λαχτάρα μεγάλη όμως, και ο πόνος της ψυχής ακόμη μεγαλύτερος. Ούρλιαζε να την ακούσει κάποιος, να πάψει να πνίγεται σε θέλω άλλων. Ανάσες ήθελε και πνοές γεμάτες.
Δυνατή λοιπόν η κραυγή απελπισίας, τόσο που τράβηξε επιτέλους την προσοχή. Κατάθεση έκανε, και για πρώτη φορά ο νους δε μίλαγε, ένιωθε κάθε λέξη και κάθε επιθυμία. Τους φόβους έβαλε στην άκρη και κάθε λογής αντίσταση. Η λογική έχασε τη δύναμή της και επέτρεψε στην ψυχή να κάνει το βήμα και να βγει προς τα έξω. Σε αυτό το έξω, όπου θα μπορούσε να αναζητήσει και να ζήσει όλα αυτά που δε χάρηκε ποτέ, μα που πάντα τόσο ήθελε.
Δεν επιζητούσε δα και κάτι το τρομερό. Απλά, καθημερινά πράγματα μιας καθημερινότητας ντυμένης με γοητεία. Ένα γέλιο να τη χαϊδεύει και έναν έρωτα να την αγγίζει. Μια αγάπη να την τρέφει και μια ευτυχία να την ζεσταίνει.
Σαν έφηβο κορίτσι έτρεξε λοιπόν να ανακαλύψει τον κόσμο. Έτρεξε, με όση δύναμη είχε μέσα της κρυμμένη, προς όλα τα θέλω της, λαίμαργα και αχόρταγα να τα ζήσει. Ένιωσε, απήλαυσε και χάρηκε, στιγμή δεν άφησε να χαθεί. Για πρώτη φορά αισθάνθηκε το πώς είναι να ζεις και όχι απλά να υπάρχεις.
Μάθε λοιπόν να ρουφάς την κάθε στιγμή, να προχωράς χωρίς φόβο και μακριά από τα θέλω του κόσμου. Προτεραιότητα ο εαυτός σου και οι δικές σου ανάσες. Μικρή η ζωή και λίγες οι χαρές. Γι’ αυτό ας επιτρέψουμε στους εαυτούς μας την πραγματοποίηση της κάθε επιθυμίας.
Η άμμος στην κλεψύδρα τελειώνει, μαζί με αυτήν και ο χρόνος.Τρέξε όσο ακόμη προλαβαίνεις, τρέξε τη δική σου μαραθώνια διαδρομή αγκαλιάζοντας τη ζωή…
Στέλλα Α.
