Θεόσταλτες αγάπες

 

Είναι κάποια συναισθήματα που δε χωράνε σε καλούπια. Είναι εκείνα τα ανιδιοτελή, τα ανεξήγητα δυνατά, που γεννήθηκαν από το πουθενά και που μεγαλώνουν μέρα με την ημέρα, δίχως να υπάρχει τέλος στον ορίζοντα. Για εκείνα θέλω να σου μιλήσω κι αν τα έχεις νιώσει, τότε μονάχα θα μπορέσεις και να με καταλάβεις. 

Κι αν ακόμη όχι, κράτα σε μια γωνίτσα της καρδιάς σου το μεγαλείο που  προσπαθώ να σου περιγράψω με λέξεις, με την ευχή κάποια στιγμή να το βιώσεις κι εσύ. 

 

Είναι κάποιες αγάπες που δεν μπορείς να τους φορέσεις ταμπέλες, ούτε τις χρειάζονται μα ούτε και πρέπει να επιχειρήσεις να το κάνεις, αν αυτό αναρωτιέσαι κάποιες στιγμές, γιατί αυτόματα θα μηδενίσεις κάποια τους πτυχή και θα τις εγκλωβίσεις μέσα σε στεγανά και όρια που δεν έχουν στην πραγματικότητα, χάνοντας έτσι κι ένα πολύτιμο και αναπόσπαστο κομμάτι τους. Αγαπάς έναν άνθρωπο άλλωστε, για όλα όσα πρεσβεύει στα μάτια τα δικά σου, για όλα όσα έχει καταφέρει να ψιθυρίσει στην ψυχή σου αβίαστα μα και για όλα εκείνα που με τον τρόπο τους, άγγιξαν την καρδιά σου. 

 

Είναι εκείνοι οι σπάνιοι άνθρωποι λοιπόν, που εμφανίζονται στη ζωή μας ξαφνικά και η λέξη ευλογία, αποκτά νόημα. Εκείνες οι μορφές που μέσα σου ενσαρκώνουν την έννοια του ιδανικού μα όχι αψεγάδιαστου και που μόνο να τις αγαπάς μπορείς. Εκείνοι οι άνθρωποι, που σε πήραν απ’ το χέρι και σε οδήγησαν ξανά, σε έναν κόσμο που είχες ξεχάσει πως μπορεί να υπάρχει γύρω σου και που συνειδητά είχες επιλέξει να αφήνεις μακριά σου. Εκείνοι που με μία τους λέξη, έχουν την ικανότητα να ηρεμούν τη φουρτουνιασμένη σου καρδιά και να επαναφέρουν τους παλμούς της. 

 

Είναι πλέον οι δικοί σου άνθρωποι.  Εκείνες οι ευγενικές παρουσίες που θα έχεις με διαφορά ξεχωρίσει για το μεγαλείο της ψυχής τους, που σου στέκονται διακριτικά μα ουσιαστικά στις δύσκολες στιγμές σου και που γαληνεύουν με έναν τρόπο μαγικό κάθε φορά και την δική σου την ψυχή. Εκείνοι που επαναφέρουν το χαμόγελό σου τις στιγμές που χάνεται και που μια αγκαλιά τους είναι ικανή να ενώσει όλα σου τα σπασμένα κομμάτια. 

 

Όλα αυτά για σένα, ήταν πολύτιμα μα συνάμα και δυσεύρετα μέχρι την στιγμή που εμφανίστηκε. Έχεις λοιπόν έναν θησαυρό στη ζωή σου τώρα πια. Και από την πλευρά σου όλα αυτά που εισπράττεις είναι ανεκτίμητα. Πώς λοιπόν να μη δηλώνεις ευγνώμων; Πώς θα μπορούσες να μην αισθάνεσαι ευλογημένη; Αλληλένδετη άλλωστε ήταν η δύναμη της αγάπης πάντα. Έτσι λοιπόν, ότι σου χαρίστηκε απλόχερα και δίχως ανταλλάγματα, νιώθεις τώρα την ανάγκη να το επιστρέφεις κάθε στιγμή πολλαπλάσια, όχι όμως από τυπική υποχρέωση, αλλά από αγάπη μόνο που ξεχειλίζει πια από μέσα σου κι από ευγνωμοσύνη μα κι από συναισθήματα πρωτόγνωρα που βιώνεις, κάθε καινούρια μέρα που ξημερώνει. 

 

Γι’ αυτές τις Αγάπες σου μιλώ λοιπόν, τις ακαθόριστες μα τόσο καθοριστικές μέσα μας. 

Για μια τέτοια αγάπη σου γράφω κι εγώ σήμερα, και για τον άνθρωπο εκείνο, που της έδωσε υπόσταση. Γιατί τώρα πια το νιώθω, το ξέρω και το βιώνω με όλες μου τις αισθήσεις, πως κάποιες αγάπες είναι Θεόσταλτες κι αν βρεθούν στον δρόμο σου, κράτησε τες σαν το πολυτιμότερο φυλαχτό της ζωής σου.