Έφτανε πάντα ένα τζάμι, μια μουσική κι ένας δρόμος να χάνεται πίσω, για να δραπετεύω σε δικούς μου ονειροσμιλευμένους κόσμους.
Έφτανε και μόνο η προσδοκία ενός έρωτα, για να ανθίζουν φτερά στους ώμους της ψυχής και να χάνομαι, πετώντας, σε δικούς μου ηλιοντυμένους ουρανούς.
Πάντα ήθελα να το σκάω από την, συχνά φριχτή, πραγματικότητα.
Ήταν ανάγκη μου.
Ήταν επιθυμία μου.
Ήταν παρηγοριά και οξυγόνο μου.
Κι ας ήξερα πως κάθε επιστροφή σε προχειροστιβάζει και πάλι στη χωματερή των ενοχών, των δολοφονημένων ονείρων, των χιλιοπληρωμένων λαθών και της σκληρότητας αυτού του υποκριτή κόσμου.
Να φεύγω.
Αυτό ήθελα πάντα.
Με τρένο ή με πλοίο.
Με ονείρεμα ή με ένα βιβλίο.
Δεν είχε και μεγάλη διαφορά.
Αρκεί να έφευγα απ’ ό,τι με σκοτώνει, σαν δε μπορούσα να το σκοτώσω εγώ.
Κατερίνα Πανταλέων
Ποιά είμαι; Νομίζω πως μέχρι την ύστατη πνοή θα ψάχνω να το βρω.. Ως γέννημα – θρέμμα της πιο ερωτικής πόλης, είμαι φανατική οπαδός και υποστηρίκτρια της αγάπης και του έρωτα.. Γράφω για όλα αυτά που βλέπω, ακούω και ζω, για όλα όσα ονειρευομαι, για όλα εκείνα που δε θα ζήσω ποτέ.. Γράφω γιατί έτσι ανασαίνω περισσότερο οξυγόνο, γιατί έτσι ξορκίζω καθετί που με πονάει, γιατί απλώς δε γίνεται να μη γράφω.. Ποιά είμαι; Ίσως και να ‘μαι τελικά μία πριγκίπισσα, που κατά λάθος ξέφυγε από κάποιο παραμύθι κι όλο ψάχνει το δρόμο να γυρίσει πίσω σε αυτό..
Μια σκέψη για “Να φεύγω απ’ ό,τι με σκοτωνει, αφού δεν μπορώ να το σκοτώσω εγώ..”
πολυ όμορφο και πόσοι έχουμε το θάρρος να φευγουμε απ ‘οτι μας σκοτώνει καθημερινα Από το ότι προσπαθει να πνίξει τα όνειρά μας ,Ν}Μενουμε κι αντιστεκόμαστε στα πρέπει μας και νε σφιγνένα τα δόντια συνεχίζουμε την προσπάθεια μας