Να φεύγω απ’ ό,τι με σκοτωνει, αφού δεν μπορώ να το σκοτώσω εγώ..

Έφτανε πάντα ένα τζάμι, μια μουσική κι ένας δρόμος να χάνεται πίσω, για να δραπετεύω σε δικούς μου ονειροσμιλευμένους κόσμους.
 
Έφτανε και μόνο η προσδοκία ενός έρωτα, για να ανθίζουν φτερά στους ώμους της ψυχής και να χάνομαι, πετώντας, σε δικούς μου ηλιοντυμένους ουρανούς.
 
Πάντα ήθελα να το σκάω από την, συχνά φριχτή, πραγματικότητα.
 
Ήταν ανάγκη μου.
Ήταν επιθυμία μου.
Ήταν παρηγοριά και οξυγόνο μου.
 
Κι ας ήξερα πως κάθε επιστροφή σε προχειροστιβάζει και πάλι στη χωματερή των ενοχών, των δολοφονημένων ονείρων, των χιλιοπληρωμένων λαθών και της σκληρότητας αυτού του υποκριτή κόσμου.
 
Να φεύγω.
Αυτό ήθελα πάντα.
 
Με τρένο ή με πλοίο.
Με ονείρεμα ή με ένα βιβλίο.
Δεν είχε και μεγάλη διαφορά.
 
Αρκεί να έφευγα απ’ ό,τι με σκοτώνει, σαν δε μπορούσα να το σκοτώσω εγώ.
 
Κατερίνα Πανταλέων

Γράψτε ένα σχόλιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Μια σκέψη για “Να φεύγω απ’ ό,τι με σκοτωνει, αφού δεν μπορώ να το σκοτώσω εγώ..”