Φταις, που κοιτώντας το δάκρυ σου αναζητώ τον σκοπό του
Φταις. Φταις που κι εγώ προσπαθώ μα δεν μπορώ με τίποτα να θυμηθώ πώς ένιωθα τότε. Φταις που αδυνατώ να νιώσω έστω και στο ελάχιστο τα ερεθίσματα εκείνα που με κατέκλυζαν οδηγώντας με σταδιακά στη συναισθηματική νέκρωση. Φταις, που βλέπω πια το δάκρυ στα μάτια σου και αντί για την αιτία αναζητώ τον σκοπό του.
Ο πολύς ο πόνος σκληραίνει τον άνθρωπο. Οι πολλές πληγές στραγγίζουν την καρδιά. Μην με παρατηρείς λοιπόν τόσο επίμονα προσπαθώντας να καταλάβεις τι σου κρύβω. Ποτέ μου δεν έκρυψα τίποτα από κανέναν. Ιδιαίτερα από εσένα. Απλώς, δεν έχω κάτι να σου δείξω πια. Ή τουλάχιστον, κάτι που να παραπέμπει σε εκείνο που συνήθισες εσύ να θυμάσαι από εμένα.
Η απάθεια αυτή που τόσο μεγάλη εντύπωση σου προκαλεί, δεν είναι τιμωρία. Δεν είναι μίσος, δεν είναι κακία· δεν πρόκειται για κάποια επιτηδευμένη εκδικητική διάθεση με την οποία θα μπορούσες να παρηγορήσεις τον πληγωμένο σου εγωισμό. Είναι ένα κενό που ήρθε και στάθηκε στο βλέμμα μου μια φορά, κι έκτοτε, εγκαταστάθηκε εκεί μόνιμα.
Πέρασαν τα χρόνια. Οι μέρες εκείνες που τυφλωμένος από τη φόρτιση υπερέβαλα τελείωσαν. Το διάστημα που σε παρακαλούσα να μου δώσεις μιαν εξήγηση μήπως και με πείσεις για το αντίθετο από αυτό που καταλάβαινα, παρήλθε ανεπιστρεπτί. Και φεύγοντας, πήρε μαζί του και όλα τα ωραία. Γιατί εμένα από το τότε, δε με χωρίζουν μόνο μερικά χρόνια. Δεν με χωρίζουν μόνο τα σημάδια της κόπωσης και η φθορά του καιρού. Με χωρίζει η προσωπικότητα αυτή που δε θυμίζει σε τίποτα εκείνη που θυμάσαι. Αυτή, που πραγματικά εύχομαι να μην είχα διαμορφώσει ποτέ.
Εσύ λοιπόν μπορεί να παρέμεινες καθ’ όλα στάσιμη, συναισθηματικά ανάπηρη και εσωτερικά απαράλλαχτη. Μπορεί να συνεχίζεις να παίζεις προκειμένου να πάρεις αυτό που θες και να ψάχνεις για παράπλευρες οδούς ώστε να αποφύγεις τις συνέπειες των επιλογών σου. Για εμένα όμως, κάθε μια από τις ημέρες που πέρασαν, πέρασε 100 φορές. Καυτηρίασε ό,τι όμορφο υπήρχε μέσα μου και εξάλειψε κάθε μου συγκινητική διάθεση. Έσβησε κάθε μου ενδιαφέρον για το ποιος, το πόσο και το πού έφταιξε τότε, και δημιούργησε μια ρεαλιστική τάξη πραγμάτων όμοια με τη δική σου.
Αν λοιπόν σε ενδιαφέρει τόσο πολύ η υστεροφημία σου· εφόσον θες με κάθε τρόπο να μου αποδείξεις ότι δεν έχεις καμία σχέση με το επώδυνο εκείνο αγκάθι που διαπέρασε βάναυσα κάθε μου κύτταρο πληγώνοντας αμετάκλητα την αθωότητά και τον ψυχισμό μου, επικεντρώσου στο μοναδικό πράγμα που θα μπορούσε να σε καταστήσει ουσιαστικά διαφορετική από τότε. Στον λόγο που μας χώρισε. Δώσε όλη σου την αγάπη στην καινούρια σου ζωή, μήπως και τελικά βγει κάτι καλό από όλη αυτή την ιστορία.
Χατζηκυριάκου Παντελής
Ονομάζομαι Χατζηκυριάκου Παντελής και είμαι από τη Θεσσαλονίκη. Αν και λογιστής στο επάγγελμα, η σχέση μου με τους αριθμούς παρέμεινε τυπική.
Στα 29 μου χρόνια, κοιτάζοντας πίσω μου με θυμάμαι από μικρό να αποτυπώνω τις σκέψεις και τις ανησυχίες μου δεξιά κι αριστερά. Άλλες φορές σε ένα παγκάκι σε κάποια από τις παιδικές γειτονιές της δεκαετίας του 90’, αργότερα στο περιθώριο των σχολικών μου βιβλίων, στη συνέχεια σε κάποιο αμφιθέατρο της σχολής μου κι έπειτα σε ένα τεφτέρι που με συντρόφευε καθ’ όλη τη διάρκεια της θητείας μου.
Λάθος επιλογές έκανα και θα κάνω πολλές ακόμη. Όλες τους όμως τις έκανα σε συνάρτηση με τον αθλητισμό και τη γραφή. Αυτά ήταν το οξυγόνο μου. Η εκτόνωση του σώματος και του πνεύματος μου. Οι μόνες σταθερές αξίες σε έναν διαρκώς μεταβαλλόμενο κόσμο που μου θύμιζαν ποιος είμαι και τι θέλω.
Μέσα από αυτήν εδώ τη στήλη, θα πορευτούμε παρέα με αναλύσεις απόψεων, προσωπικές ανησυχίες, εξορμήσεις στην επικαιρότητα και καταθέσεις ψυχής.
Κυρίες και κύριοι, καλό μας ταξίδι!
