Φήμες

Φίμωσε επιτέλους τα στόματα που πλέκουν φήμες!
Τι πλεκτάνες υφαίνουν
για να υπονομεύσουν μια άλλη ύπαρξη.
Γιατί;
Τι κερδίζουν, από αυτήν τους την καταραμένη συνήθεια…
Καλύτερα να σου βγει το μάτι,
παρά το όνομα λένε
κι έχουν δίκιο.
Μια φορά ζούμε
και αντί να τη ζήσουμε αξιοπρεπώς
ξοδεύουμε τους λιγοστούς κόκκους άμμου
της κλεψύδρας μας
-που αντίστροφα μετρά-
καταστρέφοντας τους διπλανούς μας.
Δεν αντέχουμε την ευτυχία τους,
θέλουμε να τους βλέπουμε να σέρνονται
και εμείς να γελάμε υποτιμητικά, χαιρέκακα
πάνω από τα πονεμένα κορμιά τους
που τεντώνουν απεγνωσμένα το χέρι τους
περιμένοντας,
εκλιπαρώντας
να τους πιάσουμε, να τους σώσουμε.
Ποτέ δεν το κάνουμε.

Αποστρέφουμε το βλέμμα,
φοράμε την μάσκα της κάλπικης συμπόνιας
και ρίχνουμε χώμα στους τάφους τους.
Τους τάφους, που εμείς οι ίδιοι σκάψαμε.
Όχι, δεν φταίει η φθαρτή, γεμάτη προβλήματα και προβληματισμούς
ανθρώπινη φύση.

Εμείς φταίμε.
Εμείς, που θυσιάζουμε τους πλησίον μας,
πατάμε επί πτωμάτων,
για να κερδίσουμε μια θέση στους «ουρανούς».
Μα στην πραγματικότητα, εξασφαλίζουμε
μια θέση στον πάτο της κόλασης,
ένα εισιτήριο δίχως επιστροφή.
Η κοινωνική ανέλιξη απαιτεί θυσίες.
Η κατάντια της σύγχρονης εποχής,
το ξεπούλημα της ψυχής
στο βωμό της καταξίωσης.

Όταν προδίδεις
όλα εκείνα που σε καθιστούν άνθρωπο,
δεν έχεις τίποτα άλλο να χάσεις,
τίποτα πλέον δεν αξίζει απ’ την αξιοθρήνητη, βολεμένη ζωούλα σου.
Αφού δε σου έχει απομείνει τίποτα άλλο πια,
διασύρεις τους γύρω σου.
«Γιατί αυτοί να είναι καλά και εγώ όχι;»
δικαιολογείσαι στην φωνή της συνείδησης σου
που ακόμα υπάρχει μέσα σου
κι ας έχεις προσπαθήσει να την σκοτώσεις,
να την εξοντώσεις.

Αυτή πάντα θα σου φωνάζει,
πάντα θα προσπαθεί να σε νουθετήσει,
να σε στρέψει στο σωστό δρόμο
κι ας είναι ήδη αργά για την πάρτη σου.
Γέννημα ματαιοδοξίας και κενού,
οι φήμες.

Από στόμα σε στόμα διαδίδονται,
πιο γρήγορα απ’ τον άνεμο ταξιδεύουν,
σαν αρρώστια που εξαπλώνεται,
σαν τιμή που χάνεται,
σαν ανάσα που κόβεται,
σαν ανθρωπιά που κατακρεουργείται.

Είμαστε όντως άνθρωποι;
Γιατί αν αυτό σημαίνει να είσαι άνθρωπος,
τότε απαρνιέμαι ολοκληρωτικά τον τίτλο!
Όλοι κάνουμε λάθη,
όλοι έχουμε αδυναμίες,
όλοι πέφτουμε,
όλοι πονάμε.

Αλλά το να χαιρόμαστε με τις αποτυχίες των άλλων,
να πλέκουμε κίβδηλες ιστορίες για αυτούς
προσπαθώντας να τους πληγώσουμε
να τους καταστρέψουμε
να τους αμαυρώσουμε,
επειδή τους φθονούμε,
είναι ανεπίτρεπτο,
εξωφρενικό
και δεν θα έπρεπε
-όχι, να γίνεται-
μα να μην περνάει ούτε σαν σκέψη απ’ το μυαλό μας.

Αν συνειδητοποιήσουμε
ότι είμαστε περαστικοί,
ότι η ζωή όσο ξαφνικά μας δόθηκε
έτσι θα μας στερηθεί,
τότε ίσως σταματήσουμε να είμαστε απάνθρωποι.
Έπεα πτερόεντα οι φήμες,
σκορπίζονται,
διαδίδονται
κι ύστερα χάνονται
όπως η σκόνη στον άνεμο,
όπως το δάκρυ στη βροχή,
όπως τα λάθη στον χρόνο,
όπως τα πάθη στη λήθη.
Ας αφήσουμε πια τις φήμες
κι ας δουλέψουμε σκληρά.

Όχι μόνο για μας, αλλά κυρίως για τους γύρω μας.
Αν καίγεται το σπίτι του γείτονα,
σύντομα θα καεί και το δικό μας.
Ας σβήσουμε όλες τις φωτιές,
ας ενώσουμε τα χέρια μας
κι ας ζήσουμε αγαπημένοι, μονιασμένοι
μόνο με αλήθειες.
Αυτές είναι το δηλητήριο των φημών!

Φιλίνα Ιγνατιάδου