Να γελάς!

Στα ακριβά μου φιλαράκια, που μου λείπουν και τους λείπω και όποτε βρισκόμαστε έχουμε γιορτή και κάπου αλλού που μια ψυχή περνάει ζόρικα απόψε.

Ίσως γιατί κάποτε ορκίστηκα σε μία στιγμή, οριακή ίσως, γιατί πάντα ήθελα οι άνθρωποι να γελούν , ίσως γιατί έτσι έμαθα απ’το σπίτι μου να ξορκίζω τον φόβο και την πίκρα.

Εσύ που με διαβάζεις τώρα και περνάς άγρια ζόρια, να ξέρεις ότι δεν είσαι μόνος. Δεν απευθύνομαι γενικά, σε σένα ειδικά το λέω και αν χάνομαι κατά καιρούς είναι γιατί έχω και εγώ τους δικούς μου άλυτους λογαριασμούς να αντιμετωπίσω, και νομίζω πως καθένας μας μόνος πρέπει να δίνει τις μάχες του γιατί κανένας δε θα του βρει τη λύση.

Μόνο να, όποτε μπορείς να σηκώσεις το κεφάλι θα με δεις δίπλα σου να σου χτυπώ φιλικά τη πλάτη. Να σου δίνω δύναμη να συνεχίσεις, να ρίχνω φως στις σκιές, να χάνονται όταν θα νομίζεις πως σε έφτασαν. Μέχρι εκεί, μέχρι τόσο, μόνος θα δώσεις τη μάχη μα δε θα είσαι μόνος.

Μικρή είχα εφιάλτες. Φοβόμουν τον λύκο τον κακό. Ήταν ο παππούς μου που μου έμαθε να περιγελώ τον φόβο, και εγώ σαστισμένη ξεκαρδιζόμουν στα γέλια, όταν μου έλεγε πως θα τον έφερνε σβούρες απ’την ουρά και θα τον χόρευε ταγκό και θα του φορούσε τα μπρατσάκια μου να τον πάει για μπάνιο στον Ρεφενερή.

Ο φόβος τρέμει το γέλιο και εγώ μόνο αυτό μπορώ να σου υποσχεθώ, να σε κάνω να γελάς.

Ειρήνη Λαγουτατζή