Πριν από λίγο καιρό είχα μια σκέψη
Πριν από λίγο καιρό είχα μια σκέψη, μια μικρή απορία που έδωσε αφορμή σε τρελές σκέψεις και ιδέες να αρχίσουν να κεντάν όμορφες ιστορίες στο μυαλό μου. Ξέρεις πως είναι, ξεκινάς από μια μικρή αθώα σκέψη, αυτή με τη σειρά της μπορεί να ψάξει για κάποια λεπτομέρεια και μόλις τη βρει χτίζει επάνω της μια τελείως διαφορετική ιστορία. Έτσι χιλιάδες σκέψεις μαζί, δημιουργούν έναν φανταστικό κόσμο που οι νόμοι και η λογική δεν έχουν σημασία.
Ποια ήταν αυτή η σκέψη; Η απάντηση απλή, «Γιατί διψάω πάντα για παραπάνω πράγματα; Ποιο κενό μέσα στην ψυχή μου προσπαθώ να γεμίσω;». Μην μου πεις, δεν το σκέφτηκες ποτέ; Μην μου πεις πως μόνο εγώ αναρωτιέμαι αν σπαταλάω τον χρόνο μου ή αν χτίζω ένα πιο όμορφο αύριο.
Μην ανησυχείς γιατί στο τέλος χαμογέλασα. Ξέρεις γιατί; Γιατί έχω τα πάντα, κατάλαβα ότι δε μου λείπει τίποτα, απλά έδινα έμφαση στα λάθος πράγματα. Αλλά θα στο αναλύσω περισσότερο. Πρώτα όμως πρέπει να σου εξηγήσω κάτι για εμένα, για τον χαρακτήρα μου. Βλέπω τον κόσμο λίγο διαφορετικά, έχω μάθει να αναλύω λόγια και συμπεριφορές και να δίνω εύκολα ονόματα σε περίπλοκα σχήματα.
Ας κάνουμε κάτι διαφορετικό, θα αρχίσω να αναλύω από το τέλος προς την αρχή. Δηλαδή από το λιγότερο σημαντικό πράγμα που έχω, θα ταξιδέψω μαζί σου μέχρι το πιο σημαντικό. Θα προσπαθήσω να το κάνω όμορφο, θα δώσω και τα ονόματα που λέγαμε.
Έχω δουλεία. Δε μου καθυστερούν τον μισθό και οι συνεργάτες μου είναι υπέροχοι. Ζήλεψες; Ελπίζω όχι, γιατί υπάρχουν σπουδαιότερα πράγματα σε αυτήν τη λίστα από αυτό. Μπορώ να ζήσω μόνος χωρίς την ανάγκη άλλου ανθρώπου, οπότε σαν όνομα το «ανεξαρτησία» φαίνεται μια καλή επιλογή.
Έχω μια στέγη πάνω από το κεφάλι μου και αρκετό φαγητό για να μην πεινάω. Αυτό είναι αξιοζήλευτο. Όμως τι όνομα να του δώσουμε; Τι λες για «ασφάλεια»; Το σπίτι μας κρατάει ζεστούς και στεγνούς και μπορείς να κλειδώσεις τους φόβους σου έξω από την πόρτα.
Σε κάθε διαγωνισμό υπάρχει ένα βάθρο, με μόνο τρεις θέσεις. Αν αυτά που έγραψα πριν παίρνουν χάλκινο και ασημένιο μετάλλιο αντίστοιχα, τα υπόλοιπα πρέπει να στριμωχτούν και να χωρέσουν στην πιο ψιλή θέση. Την θέση που κερδίζει το χρυσό μετάλλιο.
Έχω ένα σκυλάκι, έξι χρόνια τώρα είναι το σκυλάκι μου, ο κολλητός μου, ο αδερφός μου και συγχρόνως ο γιος μου. Ακούγεται τρελό, μα με βοήθησε να μάθω τι θα πει ευθύνη, τι θα πει ανιδιοτέλεια και τι θα πει χαρά. Το όνομα αυτό μάλλον δε θα είναι τέλειο, μα θα το αποκαλέσω «Αξία». Ξέρω, ξέρω δεν σου ταιριάζει, μα μην ξεχνάς εγώ δίνω ονόματα όχι εσύ. Δίνω αυτό το όνομα, γιατί η επαφή με αυτό το μικρό πλασματάκι, ακόνισε τις καλές πτυχές του εαυτού μου και καλλιέργησε την ωριμότητα μου.
Μετά είναι οι φίλοι και η οικογένεια μου, από εδώ αφαιρώ τρία άτομα γιατί νομίζω το καθένα τους αξίζει μια κατηγορία μόνο του, οπότε θα τα αναφέρω σε λίγο κάνε υπομονή.
Έχω δυο ξαδέρφες που είναι σαν αδερφές μου. Έκαναν ήδη οικογένεια και με έκαναν θείο. Το σκέφτομαι και δακρύζω, κοιμόμασταν στο ίδιο κρεβάτι και παίζαμε μαζί μεγαλώνοντας. Οι άντρες τους, υπέροχα άτομα και έχουν γίνει ήδη οικογένεια, όχι επειδή παντρεύτηκαν με αυτές, αλλά γιατί το κέρδισαν με τη συμπεριφορά τους. Θείοι και θείες, που με εκτιμάνε, με εμπιστεύονται και με αγαπάνε. Τέλος, παππούδες και γιαγιάδες. Μπορεί να μην είναι όλοι εδώ, επίσης μπορεί να μην έχουν τη δύναμη να τα βάλουν με τον κόσμο πλέον γιατί η ζωή τους τα έφερε δύσκολα. Όμως μεγάλωσα και είμαι εδώ να δώσω τις μάχες που δεν μπορούν αυτοί. Το όνομα πιστεύω το μαντέψατε, είναι «οικογένεια».
Για τον αδερφό μου σας έχω μιλήσει. Σπαστικός, οξύθυμος και ρομαντικός. Νομίζω σας τον περιέγραψα. Με βάσει τους κινέζους είναι το Yin και είμαι το Yang. Δυο διαφορετικές οντότητες, με διαφορετικά θέλω, διαφορετικές παρέες και διαφορετικά πιστεύω. Για να σας δώσω ένα παράδειγμα, ήμασταν μικροί και η μητέρα μας, μας έκανε δώρο από ένα ρολόι. Ταυτόχρονα έδειξε το κόκκινο και εγώ το μπλε. Ποτέ δεν μας άρεσαν τα ίδια πράγματα. Όμως βλέπετε η φιλοσοφία αυτή η κινέζικη, μας διδάσκει ότι πάντα μέσα στο Yin υπάρχει λίγο Yang και το ανάποδο. Εξωτερικά, διαφέρουμε μα μέσα μας, εκεί δηλαδή που μετράει, είμαστε ίδιοι. «Υποστήριξη», γιατί όπως είπαμε, χωρίς το δικό του μισό να με κάνει ολόκληρο, θα ήμουν πάντα μισός.
Η Μητέρα μου, τι λόγια να πω; Με μεγάλωσε, με έντυσε, με δίδαξε, έκλαψε και γέλασε μαζί μου. Σε μια σειρά περιέγραψα όλη μου τη ζωή, γιατί ήταν μαζί μου την πρώτη μέρα και είναι εδώ σήμερα. «Αγάπη» αυτή είναι η μόνη λέξη που ταιριάζει, αγνή και ανιδιοτελής αγάπη.
Ο πατέρας μου τώρα, με προστάτεψε μεγαλώνοντας, μου έμαθε να ξεχωρίζω το σωστό από το λάθος. Με τιμώρησε όταν έπρεπε και με παίνεψε όταν έκανα κάτι καλό. Μου μετέφερε αξίες και μου δίδαξε πως πρέπει να παλεύω για την οικογένεια μου και τους ανθρώπους που αγαπώ. Είναι ο άνθρωπος που θέλω να μοιάσω, είναι ο στόχος που κυνηγάω. Θα δώσω εδώ το όνομα «περηφάνια» γιατί χάρη σε αυτόν είμαι σήμερα αυτός που είμαι και πίστεψε με δεν υπάρχουν πολλοί σαν και μένα.
Μα πάνω απ’ όλα είμαι «υγιής».
Σειρά σου να απαντήσεις σε μια ερώτηση. Τι δικαίωμα έχω εγώ να παραπονιέμαι όταν στη ζωή μου υπάρχουν: «Ανεξαρτησία», «Ασφάλεια», «Αξίες», «Οικογένεια», «Υποστήριξη», «Αγάπη», «Περηφάνια» και «Υγεία».
Γιώργος Χατζηκυριάκου
