Τα νιάτα πηγάζουν από μέσα σου
Πότε ήμουν είκοσι, πότε πήγα πενήντα χαμπάρι δεν πήρα πως πέρασαν τόσα χρόνια πάνω από την πλάτη μου χωρίς να το καταλάβω. Μόνο όταν αντιμετώπιζα προβλήματα αισθανόμουν το βάρος των χρόνων μου, αλλά και πάλι όταν το τοπίο ξεκαθάριζε γινόμουν πάλι είκοσι και η αισιοδοξία είχε την τιμητική της μιας που το πρόσταζε ο χαρακτήρας μου και η ζωντάνια που δεν με εγκατέλειπε ποτέ!
Σιγά μην το έβαζα κάτω επειδή με έβρισκαν κάποιες στραβές. Τα νιάτα πηγάζουν από μέσα σου, μαθαίνεις από τις δοκιμασίες που περνάς, αποκτάς εμπειρίες και δύναμη. Ο πόνος φεύγει κάποτε, εσύ σταματάς να ανησυχείς και προχωράς χωρίς να σκέφτεσαι ότι κάτι άλλο θα σε περιμένει στη γωνία να σου αλλάξει τα φώτα για μία ακόμη φορά και να σε ρίξει στα πατώματα.
Αν ζεις σκεπτόμενος τι σε περιμένει την επόμενη στιγμή, απλά δε ζεις. Βασανίζεις το κορμάκι σου και το μυαλουδάκι σου στερώντας από τη ζωή σου το χαμόγελο. Εγώ δεν τα παρατάω ποτέ. Απελπίζομαι ίσως κάποιες φορές για μερικά δευτερόλεπτα, ώσπου να πάρω βαθιά ανάσα και να σκεφτώ λογικά και στο επόμενο λεπτό έχω γυρίσει σελίδα και οπλισμένη σαν αστακός, προχωράω.
Ευτυχισμένος είναι εκείνος που η πίστη του είναι τόσο μεγάλη που νικάει τους φόβους του, που δεν τον εγκαταλείπει ποτέ και ξέρει ότι θα τα καταφέρει αν προχωρήσει. Ψιχάλες πάντα θα υπάρχουνε στη ζωή μας, απλά μας βρέχουν λιγάκι. Σκοπός είναι στις μεγάλες καταιγίδες να προσέχουμε και να κρατάμε ομπρέλα.
Είναι δύσκολο να αποδέχεσαι με ευκολία τα σπασμένα φοβούμενος μην κοπείς. Εγώ πάντως πατάω επάνω τους και συνεχίζω. Εμένα μου έμαθε η ζωή μου να βλέπω το αύριο σαν θάλασσα, που όσο την κοιτάω και όσο την περπατάω δεν τελειώνει ποτέ!
Ιωάννα Δαμηλάτη
Έχω γεννηθεί στην Νίκαια και έχω καταγωγή από την Μυτιλήνη.
Είμαι παντρεμένη και έχω έναν γιό.
Πάντα ήμουν ένα δραστήριο άτομο γεμάτο ανησυχίες.
Ότι και να έκανα για να γεμίζω τα κενά μου πάντα κάτι εξακολουθούσε να μου λείπει.
Αυτό το κάτι μεγάλωνε ώσπου άρχισα από το πουθενά να γράψω.
Ένα ξημέρωμα που έγραψα τους πρώτους μου στίχους σαν κάτι να άλλαξε μέσα μου.
Κάθε μέρα έγραφα στίχους.
Αλλά πάλι κάτι μου έλειπε.
Κρυφός μου πόθος ήταν να γράψω ένα βιβλίο.
Ήθελα να δω αν μπορώ να το κάνω, ξέροντας τις δυσκολίες που θα αντιμετώπιζα.
Ήθελα να ρισκάρω και το τόλμησα.
Αυτό τώρα που γεμίζει την ψυχή μου είναι οι λέξεις.
Με αυτές τώρα ντύνω τους ήρωες των βιβλίων μου
