Όλα της μνήμης

Κορμί μου ιερό πώς ξεγελιέσαι έτσι 
νομίζοντας πως ανθίζεις πάνω σε δάχτυλα στεγνά;
Κι έπειτα σωπαίνεις. 
Γιατί; 
Μα θέλεις να φωνάξεις.
Και δε φωνάζεις.
Γιατί ;
Άραγε σ’ αφουγκράζεται η ομορφιά σου ; 
Σε κοιτάζει στωικά μέσα στα μάτια ; 
Σε προσκαλεί κοντά της;
Σε αγκαλιάζει η επιθυμία; 
Για ποιον σκεπάζει η νύχτα με σεντόνια λευκά τη ζεστασιά σου;
Παρηγοριά μου ολόφωτη 
δρόσισε απόψε με κεριά αναμμένα 
όλα της μνήμης που σκόνταψαν επάνω μου.
 
Μαρία Βούλγαρη
 

Γράψτε ένα σχόλιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *