Ήρθες και μου ‘δωσες φτερά για να πετάξω
Κι αποφασίζουνε ερήμην μας οι μοίρες..
Αρπάζουνε το μαγικό ραβδί τους
και στέλνουν στα ουράνια προσευχές.
Και τις ζωές μας πλέκουν με χαρές
ή σταυροβελονιά κεντούν κατάρες.
Σταματημό δεν έχουνε οι πίκρες μας..
Απάγκιο σε απάνεμα λιμάνια δε βρίσκουν οι καϋμοί..
Κι όμως υπάρχουνε τα βράδια αστερισμοί,
που την ελπίδα ζωγραφίζουν στο σκοτάδι
και στο απέραντο σκορπάνε τη ζωή.
Κι έρχονται μέρες που θαρρείς
όλη η πλάση πως γελάει.
Φτάνουνε μέρες, ευλογίες θεϊκές.
Και γίνεσαι αερικό..
Αϊτός μεγάλος γίνεσαι που αγέρωχα πετάει
κι όλου του κόσμου κατακτάς
τις δύσβατες γωνιές.
Μια τέτοια μέρα κάποτε με ζύγωσε και μένα.
Με χάϊδεψε βροχούλα τρυφερή
μες στης ψυχής μου το αβάσταχτο λιοπύρι.
Με πότισε γλυκόπιοτο κρασί,
με τάϊσε με μέλι χρυσαφένιο,
και με μετάξι τύλιξε το μελανό κορμί.
Ήρθες..
Ήρθες και μου ‘δωσες φτερά για να πετάξω.
Ηρθες και μου ‘στρωσες ζωή για να περάσω.
Κι εναν ατέρμονο ουρανό να σεργιανώ.
Ήρθες και μάζεψα κομμάτια σκορπισμένα
απ’ της σπασμένης μου καρδιάς το συρφετό.
Ήρθες και μου ‘φερες φωνή να τραγουδήσω
απ’ των αγγέλων τον πιο όμορφο σκοπό.
Πώς να σ’ αφήσω απ’ το στρατί μου πια να φύγεις;
Πώς να σε διώξω απ’ τη γη που σε διψά;
Δεν ξεριζώνεται το αιώνιο πλατάνι.
Δεν ξεχωρίζεται η φλόγα απ’ τη φωτιά.
Κι όσο η σφαίρα τούτη αέναα θα γυρίζει,
όσο στο χρόνο θα χορεύει ζεϊμπεκιά,
τόσο η ψυχή μου στην ψυχή σου θα ανήκει
τόσο το “ένα” μας θα γίνεται γροθιά!
Κατερίνα Πανταλέων
Ποιά είμαι; Νομίζω πως μέχρι την ύστατη πνοή θα ψάχνω να το βρω.. Ως γέννημα - θρέμμα της πιο ερωτικής πόλης, είμαι φανατική οπαδός και υποστηρίκτρια της αγάπης και του έρωτα.. Γράφω για όλα αυτά που βλέπω, ακούω και ζω, για όλα όσα ονειρευομαι, για όλα εκείνα που δε θα ζήσω ποτέ.. Γράφω γιατί έτσι ανασαίνω περισσότερο οξυγόνο, γιατί έτσι ξορκίζω καθετί που με πονάει, γιατί απλώς δε γίνεται να μη γράφω.. Ποιά είμαι; Ίσως και να 'μαι τελικά μία πριγκίπισσα, που κατά λάθος ξέφυγε από κάποιο παραμύθι κι όλο ψάχνει το δρόμο να γυρίσει πίσω σε αυτό..
