Μια θετική σκέψη μόνο αρκεί και όλα μπορούν να αλλάξουν μέσα σου. Από εκείνες τις σκέψεις όμως, που κατά έναν περίεργο τρόπο, έρχονται ακριβώς όταν θα έχεις αγγίξει τα όρια των αντοχών σου. Σαν “από μηχανής Θεός”, εμφανίζονται από το πουθενά κι αναπτερώνεσαι. Όλα μελετημένα είναι, να γίνονται την κατάλληλη χρονική στιγμή, από μια δύναμη έξω από εσένα. Ή μήπως όχι; Μήπως εσύ κινείς τα νήματα τελικά, δίχως να το καταλαβαίνεις; Αφομοιώνουμε λέξεις και συζητήσεις ολόκληρες και τις κρατάμε στο υποσυνείδητό μας κρυμμένες, σα να γνωρίζουμε πως αυτές θα είναι και η άμυνα που θα χρησιμοποιήσουμε, όταν οι δυνάμεις μας αρχίζουν να μας εγκαταλείπουν.
Τη στιγμή που βρίσκεσαι στην καρδιά του προβλήματος που βιώνεις, όλα φαντάζουν ακατόρθωτα, τα μέτωπα που καλείσαι να αντιμετωπίσεις πολλαπλά κι εσύ μια απλή μονάδα χωρίς εφόδια πάνω της. Και μένεις στάσιμη κι ακούνητη, δέχεσαι τις βολές τη μια μετά την άλλη και κάθε φορά ψηλαφίζεις τις πληγές σου για να μετρήσεις το βάθος τους και να υπολογίσεις πόση ζωή σου έχει απομείνει. Και κάποια στιγμή, αρχίζεις να απορείς και ν’ αναρωτιέσαι πώς στο καλό γίνεται να μην έχεις γονατίσει ακόμη; Πώς είναι δυνατόν, μετά από τόσα χτυπήματα να στέκεσαι όρθια, ενώ κάθε φορά φοβόσουν πως άλλο δε θα άντεχες;
Ένα όπλο διέθετες πάντα και ήταν το μοναδικό που σε κρατούσε τις στιγμές που καρδιά και ψυχή σε πρόδιδαν και αυτό ήταν η Υπομονή σου. Ήταν το μόνο, που κάθε φορά σου έδινε παράταση ζωής και εκείνο που είχε την ικανότητα να κλείνει τις πληγές που αιμοραγούσαν. Η αυτοΐασή σου! Για να φτάσεις σήμερα εδώ, κόντρα στις πιθανότητες που πρώτα η ίδια αμφισβητούσες. Η υπομονή εκείνη, που είχες έμφυτη από πάντα σαν χαρακτήρας και που οι πολύ κοντινοί σου άνθρωποι τη γνώριζαν και φρόντιζαν να την τονώνουν κάθε φορά που ένιωθες τα αποθέματά της να εξαντλούνται.
“Για να φτάσεις στο Ωμέγα, θα πρέπει να έχεις περάσει από όλα τα προηγούμενα γράμματα του αλφάβητου. Από το Άλφα λοιπόν θα ξεκινήσεις και όταν θα το τελειοποιήσεις, τότε μονάχα θα προχωρήσεις και στο Βήτα.”
Αυτά τα λόγια δεν τα ξέχασες, ήταν η φωνή της λογικής, την ώρα που σε έπνιγε το συναίσθημα κι ένιωθες να βαλτώνεις σε μια κατάσταση που τότε πίστευες πως δεν θα μπορούσες να διαχειριστείς. Τα κράτησες όμως και μέρα με την ημέρα, τα βλέπεις να επιβεβαιώνονται. Κι όταν κάποια στιγμή ξανακάνατε αυτήν τη συζήτηση, με έκπληξη διαπίστωσες πως είχες ήδη φτάσει κοντά στο τέλος του αλφάβητού σου. Δε βιάστηκες, δεν προσπέρασες κανένα γράμμα, αντίθετα κάθε γραμμή που χάραζες θα έπρεπε πρώτα να έχει τελειοποιηθεί από τα δικά σου χέρια, για να προχωρήσεις στην επόμενη.
Ήξερες πια, πως για να φέρεις ξανά την ισορροπία στη ζωή σου και μέσα σου, κάθε λιθαράκι που θα προσέθετες στο καινούριο σου οικοδόμημα, θα έπρεπε αυτήν τη φορά, να είναι τοποθετημένο πάνω στο προηγούμενο με ακρίβεια χιλιοστού, για να μην κινδυνέψει να γκρεμιστεί κι αυτό σαν ένας πύργος από τραπουλόχαρτα. Φτάνεις στο ωμέγα του δικού σου αλφάβητου σε λίγο και τα μαθήματα που πήρες θα σε συντροφεύουν πάντα. Με οδηγό σου την υπομονή λοιπόν και συνοδοιπόρους σου εκείνους που θα σου υπενθυμίζουν πόσο μεγάλη και καθοριστική είναι η σημασία της τελικά, πλησιάζει η στιγμή που θα τοποθετήσεις το θεμέλιο λίθο της καινούριας σου ζωής.
(Χαμογελώ και προχωράω, Αγγελική Ηλιάδη)
Κοιτώντας τον χρόνο πίσω, διαπιστώνω πως ότι πίστευα κι ότι ένιωθα από πολύ μικρή ηλικία, δεν έχει αλλάξει μέσα μου. Ονειροπόλα, Ρομαντική και πολύ Συναισθηματική. Έτσι ήμουν κι έτσι θέλω να παραμείνω. Αγαπώ τους ανθρώπους της Καρδιάς κι αυτούς επιλέγω πια δίπλα μου. Με την γραφή δεν έχω “επαγγελματική” σχέση, ήταν για μένα ανέκαθεν όμως , ο τρόπος μου να βγάζω ότι αισθάνομαι. Ας ανοίξουμε την καρδιά μας λοιπόν!!!
