Εγώ εκπτώσεις δε σηκώνω σε ζητήματα ψυχής
Είπα να σου επιτρέψω να περάσεις.
Να σ’ αφήσω εύκολα να διαρρήξεις την πόρτα που κουρασμένη χιλιοκλείδωσα, αγανακτισμένη από τους ανθρώπους τυφώνες, από τους επισκέπτες πυροτεχνήματα, από τους ανεπαρκείς κι ολιγαρκείς υποκριτές και φιλοτομαριστές!
Είπα να σου δώσω μια ευκαιρία μήπως κι η εξαίρεση βρίσκεται τελικά εκεί που δεν περιμένει κανείς να βρίσκεται.
Δεν είναι λίγες οι φορές, βλέπεις, που τα outsiders βγαίνουνε πρώτα.
Κι ούτε γουστάρω να τσουβάλιαζω τους ανθρώπους! Οι περισσότεροι άλλωστε έρχεται η στιγμή που τσουβαλιάζονται από μόνοι τους!
Είπα για μια τελευταία φορά να σκάψω με τα μάτια της ψυχής μου εκεί που είναι προφανές πως βάθος δεν υπάρχει. Και φυσικά ούτε και χρυσός. Αλλά να… είναι που πάντα πόνταρα στο ότι η ουσία βρίσκεται πίσω από το οφθαλμοφανές, ότι όλοι κρατάν καλά θαμμένο μέσα τους ένα καλύτερο “εγώ” κι η αφεντιά μου, αθεράπευτα εμμονική, να πεισμώνει κάθε φορά με το στανιό να το ανασύρει!
Όμως όχι!
Κουράστηκα να παριστάνω τον αρχαιολόγο, το γιατρό, τον ψυχολόγο και τον φιλόσοφο.
Κουράστηκα να προσπαθώ ασύστολα, ποντάροντας στις ανατροπές, ενώ οι άλλοι γύρω μου άνετοι, χαλαροί και κυνικοί σφυρίζουν κλέφτικα.
Το προφανές είναι συνήθως το προφανές και τίποτα παραπάνω.
Σαν μαζεύονται πολλά σύννεφα στον ουρανό, το πιθανότερο είναι ότι θα βρέξει.
Όταν ουρλιάζει ένας συναγερμός σημαίνει ότι μάλλον κάπου συνέβη κάτι που δεν έπρεπε.
Κι όπου ακούς πολλή ησυχία να’ σαι σίγουρος πως κάτι δεν πάει καλά..
Όχι λοιπόν.
Δε θα σου επιτρέψω να περάσεις.
Δεν έκανες τίποτα επί της ουσίας για να το κερδίσεις αυτό.
Σκόντο δεν κάνω στις αξίες μου.
Εκπτώσεις δε σηκώνω σε ζητήματα ψυχής.
Απαγορευτικό στα συναισθήματα δεν ξέρω τι θα πει.
Και φυσικά δεν παζαρεύω τις επιθυμίες μου.
Ξέρεις ποιοι άνθρωποι αξίζουν τελικά για μένα, μάγκα μου;
Αυτοί, που αβίαστα και εν αγνοία τους, οπλίζουν τα χέρια σου με πένα, μελάνι και χαρτί και σε προκαλούν να γράψεις γι αυτούς το ωραιότερο ποίημα σου!
Φεύγοντας σε παρακαλώ κλείσε και το φως που νόμισες ότι άναψες.
Νιώθω καλύτερα στο δικό μου φως, που είδες για σκοτάδι!
Κατερίνα Πανταλέων
Ποιά είμαι; Νομίζω πως μέχρι την ύστατη πνοή θα ψάχνω να το βρω.. Ως γέννημα - θρέμμα της πιο ερωτικής πόλης, είμαι φανατική οπαδός και υποστηρίκτρια της αγάπης και του έρωτα.. Γράφω για όλα αυτά που βλέπω, ακούω και ζω, για όλα όσα ονειρευομαι, για όλα εκείνα που δε θα ζήσω ποτέ.. Γράφω γιατί έτσι ανασαίνω περισσότερο οξυγόνο, γιατί έτσι ξορκίζω καθετί που με πονάει, γιατί απλώς δε γίνεται να μη γράφω.. Ποιά είμαι; Ίσως και να 'μαι τελικά μία πριγκίπισσα, που κατά λάθος ξέφυγε από κάποιο παραμύθι κι όλο ψάχνει το δρόμο να γυρίσει πίσω σε αυτό..
